Έχουμε δρόμο, χρόνο δεν έχουμε. Δυστυχώς!

Σκεφτόμουν τη συζήτηση της Πέμπτης στην εκπομπή «Προκλήσεις» και γενικά προσλαμβάναμε ως τηλεθεατές αυτό που λέμε μέτριος τρόπος σκέψης (average thinking), ενώ προσωπικά ανέμενα να μπορεί να γίνει μια συζήτηση στην οποία να υπάρχει ένας διαπεραστικός τρόπος σκέψης (break through thinking) και συζήτηση. Υπήρχαν διάφορα κενά στην όλη συζήτηση, και ένα άγχος να αιωρείται στην ατμόσφαιρα ως προς το ποιος θα κερδίσει τις εντυπώσεις και τι χρειάζεται να πει για να το πετύχει. Χωρίς να παίρνω θέση για κανέναν, θεωρώ ότι κάποιος από τους τρεις ήταν ο πολύ έμπειρος και μιλούσε με ξεκάθαρα παραδείγματα, κάποιος είχε μια ειλικρινή αφέλεια και μιλούσε για πιθανά βήματα και κάποιος ήθελε να δώσει την εικόνα του διαλλακτικού αλλά επί της ουσίας δεν μπορούσε να πει κάτι. Δεν θα γράψω εδώ ποιος είναι ποιος γιατί ο καθένας που παρακολούθησε τη συζήτηση είμαι σίγουρη ότι είδε και άκουσε αυτό που ήθελε να ακούσει και αυτό που ήθελε να δει!

Θα σταθώ όμως σε αυτό το break through thinking που δυστυχώς δεν το έχω παρατηρήσει στη συζήτηση και δεν ξέρω αν θα το παρατηρήσω στην πορεία σε άλλες συζητήσεις. Θεωρώ ότι είναι αναγκαίο να μπορεί να γίνει συζήτηση σ' ένα τέτοιο επίπεδο γιατί θέλω να πιστεύω ότι τα μυαλά του κόσμου μπορεί να είναι εγκλωβισμένα στο παρελθόν και στα ένστικτα επιβίωσής του αλλά δεν παύει ο κόσμος να έχει ανάγκη να ακούσει αυτό που ξεφεύγει από τον λαϊκισμό, τα κατηγορώ και τις υποθετικές πιθανότητες. Δεν μπορεί να γίνεται αναφορά για το πώς θα ξανακερδίσουμε την αξιοπιστία μας (που δεν είμαι και εντελώς σίγουρη ότι την είχαμε και ποτέ) και να ακούς προτάσεις που είναι αποτέλεσμα ενός περιορισμένου τρόπου σκέψης του στυλ κάνω ένα βήμα πίσω, κοιτάζω τη μεγάλη εικόνα και διαμορφώνω καινούργιες προτάσεις και ήρθαμε εδώ για να τις μοιραστούμε μαζί σας για να δείτε πόσο σπουδαίοι μπορούμε να είμαστε αν μας εκλέξετε Προέδρους. Αυτό δεν αφορά ηγετικές δεξιότητες!

Αυτό που αφορά ηγετικές δεξιότητες είναι το να μπορείς να δεις μια κατάσταση από μια πιο στρατηγική προοπτική, ψάχνοντας στην αυτή καθ' εαυτήν κατάσταση μια καινούργια πληροφόρηση, μια άλλη οπτική και να βρω αυτές τις πραγματικά καινοτόμες προτάσεις που είναι αποτέλεσμα μόνο ενός break through thinking. Για να καταλάβετε τι θέλω να πω, να σας το παραλληλίσω με την ιστορία του Stephen Covey, ένας λόχος από στρατιώτες προσπαθεί να «κόψει δρόμο» μέσα από μια ζούγκλα, είναι ζέστη, έχει υγρασία και με πολύ κόπο κόβουν τη βλάστηση μπροστά τους για να προχωρούν. Ο λοχίας τους τους αλλάζει σειρά κάθε τόσο φέρνοντας άλλους από πίσω μπροστά για να δίνει την ευκαιρία στους μπροστινούς να ξεκουράζονται. Ένας από τους στρατιώτες, ο αρχηγός, ας πούμε, κάνει ένα βήμα πίσω από τη γραμμή του λόχου και σκαρφαλώνει σ' ένα δέντρο, κοιτάζει και φωνάζει στον λόχο: «Είμαστε σε λάθος ζούγκλα», συνειδητοποιώντας ότι ο λόχος κατευθυνόταν αλλού αντί εκεί που έπρεπε.

Ε, αυτόν τον αρχηγό που θα βγει από τη γραμμή και θα σκαρφαλώσει στο δέντρο και θα δει πού πραγματικά καθοδηγούμαστε, άρα να δώσει μια καινούργια πληροφόρηση και να αμφισβητήσει τον τρόπο που λειτουργούμε δεν τον είδα ούτε τον άκουσα στο πρώτο debate! Έτσι πολύ φευγαλέα από τον έναν από τους τρεις και αυτό χάθηκε μέσα στη μετριότητα της συζήτησης.

Έχουμε πολύ δρόμο, χρόνο όμως δεν έχουμε δυστυχώς…