Κυπριακό χωρίς προοπτική

Σίγουρα το debate για το Κυπριακό δεν ήταν ανιαρό, αν και υπήρχαν σημεία στα οποία έγινε κουραστικό. Είχε ίντριγκα, προσωπικούς χαρακτηρισμούς, χτυπήματα κάτω από τη μέση. Αν κάποιος ανέμενε ότι οι τρεις υποψήφιοι θα αξιοποιούσαν την ευκαιρία για να εξηγήσουν τι πήγε λάθος και κυρίως τι μπορεί στο μέλλον να πάει σωστά -πέρα από θέαμα δηλ. και ουσία- τότε θα απογοητεύτηκε. Επιβεβαίωσε πάντως το πόσο παράδοξο είναι αυτό που ζούμε σε αυτήν την προεκλογική. Αφού είδαμε ένα «blame game» και μια προσπάθεια από τρία άτομα με σημαντικό ρόλο στη διαχείριση του Κυπριακού να πείσουν για το ποιος είναι καταλληλότερος να επαναφέρει την αξιοπιστία της χώρας, με το Κυπριακό «κλειστό» και με την προσάρτηση των κατεχομένων να έπεται.

Ο Νίκος Χριστοδουλίδης είναι και επίσημα πλέον ο υποψήφιος του «Κέντρου». Μπορεί να μην ξεδίπλωσε ένα πλάνο για το πώς θα προχωρήσει αλλά έδωσε ένα ξεκάθαρο στίγμα ως προς το τι πρεσβεύει. Δείχνοντας πως η δημοφιλία του σε μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, μαζί κι ένα κομμάτι του ΔΗΣΥ, δεν είναι θέμα εικόνας μόνο αλλά και θέσεων. Πρόταξε την ανάγκη να αξιοποιήσουμε το «μομέντουμ» από τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις κυρώσεις, αγνοώντας τον στρατηγικό ρόλο που έχει σήμερα η Τουρκία. Αγκάλιασε τις ψευδαισθήσεις της νέας στρατηγικής, υποστηρίζοντας πως εντός ΕΕ έχουμε συγκριτικό πλεονέκτημα. Μίλησε ως «ΕΔΕΚ», τονίζοντας ότι θα πρέπει να επανακαθορίσουμε την ουσία του Κυπριακού ως πρόβλημα εισβολής και κατοχής (48 χρόνια μετά). Ενώ υιοθέτησε και την περιρρέουσα κατηγορώντας τον Ανδρέα Μαυρογιάννη ότι υιοθετεί την τουρκική επιχειρηματολογία, στο πιο σημαντικό ίσως λάθος που έκανε. Δεν μπήκε σε αντιπαράθεση, παρά τις επιθέσεις που δέχθηκε, διατήρησε ήπιους τόνους, έδειξε όμως πως δεν έχει κανένα ρεαλιστικό πλάνο που θα μας φέρει κοντά στη λύση. Αντίθετα, πρόταξε συνέχιση της ίδιας πολιτικής που μας οδήγησε στο σήμερα, παραδεχόμενος την ίδια στιγμή πως τίποτε δεν μπορεί να γίνει για να ελεγχθεί η Τουρκία μέχρι τη λύση.

O Ανδρέας Μαυρογιάννης επιβεβαίωσε ότι θα έχει μεγάλη δυσκολία να ακροβατήσει μεταξύ των όσων υποστήριζε ως διαπραγματευτής και των όσων θα πρέπει να υποστηρίξει ως υποψήφιος πλέον του ΑΚΕΛ. Ενδεικτική ήταν η τοποθέτησή του ότι στο Κραν Μοντανά χάθηκε μια ευκαιρία επειδή δεν υποβάλαμε νωρίτερα τις θέσεις μας, ενώ, δύο μήνες πριν δήλωνε πως η προσπάθεια κατέρρευσε επειδή ο Τσαβούσογλου δεν ήταν έτοιμος να δεχθεί κατάργηση των εγγυήσεων. Με ευθείες βολές κατά του Νίκου Χριστοδουλίδη επιχείρησε -χωρίς επιτυχία- να αποποιηθεί ευθύνες. Κατηγόρησε τον πρώην ΥΠΕΞ για διεμβόλιση της διαδικασίας και ότι τον υπονόμευε στον Πρόεδρο. Ενώ ως κορύφωση των διαφωνιών του ανέδειξε το ότι φύγαμε από το Κραν Μοντανά (όταν η τουρκική πλευρά είχε δεχθεί να συζητήσει εδαφικό και ασφάλεια) με ευθύνη του Χριστοδουλίδη.

Σε κάποιες στιγμές υπήρξε αλαζόνας, όπως όταν χαρακτήρισε τα όσα είπε ο Αβέρωφ Νεοφύτου σε σχέση με το ΝΑΤΟ ανιστόρητα. Σε άλλες κινήθηκε εκτός πολιτικών θέσμιων, αποκαλύπτοντας ιδιωτική συνομιλία του με τον Νίκο Χριστοδουλίδη κατά την οποία, όπως ισχυρίστηκε, του είπε πως δεν μπορούσε να εξαντλεί «πολιτικό κεφάλαιο» για να προδίδει τον τόπο. Έπαιξε με το αριστερό ακροατήριο, αναφερόμενος στο πραξικόπημα και δηλώνοντας περήφανος για τη στήριξη από ΑΚΕΛ. Δεν ήταν, όμως, πειστικός στο γιατί ενώ διαφωνούσε δεν έφυγε από διαπραγματευτής. Ενώ δεν έπεισε ότι έχει ξεκάθαρο πλάνο για το πώς προχωράμε. Όταν ρωτήθηκε για την πρότασή του για συνεργασία στο φυσικό αέριο πριν τη λύση, είπε πως δεν επιμένει. Ούτε η πρότασή του να «διαφυλάξουμε την Αμμόχωστο» καθιστώντας την περίκλειστη, κομμάτι της ουδέτερης ζώνης έπεισε ότι είναι ρεαλιστική.

Ο Αβέρωφ Νεοφύτου για μία ακόμα φορά επικεντρώθηκε στο κομματικό ακροατήριο δείχνοντας να αποδέχεται και το ταβάνι της υποψηφιότητάς του. Υπενθύμισε ότι η παράταξή του πρωτοστάτησε για να βρίσκεται η χώρα σήμερα στην Ευρώπη και χαρακτήρισε το πλαίσιο Κραν Μοντανά «προίκα για τη δική μας πλευρά». Άνετος, σίγουρος και με ξεκάθαρο στόχο ως προς τα μηνύματα που ήθελε να περάσει, φάνηκε να κερδίζει στα σημεία. Παρέμβαινε εκεί που έπρεπε, άφηνε τις κόντρες μεταξύ των συνομιλητών του για τις ευθύνες και αναδείκνυε με αιχμές την αξιοπιστία τους. Όπως με την τοποθέτησή του για τις παραιτήσεις Μαυρογιάννη και την αξιοποίηση των αποκαλύψεων για Χριστοδουλίδη με την υπόδειξη ότι «το Κυπριακό δεν είναι για να χτίζουμε καριέρες». Τάχθηκε ξεκάθαρα υπέρ της ΔΔΟ με πολιτική ισότητα και πρόταξε την ανάγκη για θετική ατζέντα, χαρακτηρίζοντας καταλύτη το φυσικό αέριο και «κλειδί» την αξιοπιστία και το να μπορούμε να εκτιμούμε ορθά. Ούτε αυτός όμως έδειξε να έχει ξεκάθαρο πλάνο. Έστω κι αν δήλωσε αισιόδοξος, δεν εξήγησε πώς σώζεται η Αμμόχωστος ούτε πώς επαναρχίζουν οι συνομιλίες. Όπως δεν κατάφερε να ξεφορτωθεί πειστικά τις δικές του ευθύνες. Να απαντήσει γιατί η κυβέρνηση πέταξε την «προίκα» του Κραν Μοντανά; Αλλά και πώς μπορεί να επαναφέρει την αξιοπιστία όντας συνεχιστής μιας διακυβέρνησης που πλήγωσε την αξιοπιστία της χώρας τα τελευταία 9 χρόνια; Για μία ακόμα φορά έδειξε παγιδευμένος μεταξύ της στήριξης Αναστασιάδη και της ανάγκης διαφοροποίησης από τη διαχείριση που έγινε.

Αν κάτι ξεχώρισε στο debate ήταν ότι και οι τρεις έπαιξαν μπάλα επί των ερειπίων. Αναγνώρισαν την ανάγκη ανάληψης πρωτοβουλιών, δεν κατάφεραν όμως να δώσουν προοπτική. Να πείσουν πως έχουν το κλειδί να «ξεκλειδώνουν» το Κυπριακό. Επιβεβαίωσαν όμως -αν μη τι άλλο- πόσο παράδοξο είναι αυτό που ζούμε σε αυτή την προεκλογική. Κι έπεισαν ότι είναι αυτοί που μπορούν καλύτερα να διαχειριστούν το εθνικό θέμα. Ποιοι καταλληλότεροι για να κλείσουν το Κυπριακό από αυτούς που το οδήγησαν ένα βήμα πριν το κλείσιμο;

antopoly@cytanet.com.cy