Τρία μικρά Νικαρούθκια

Αυτά είναι! Να πηγαίνεις σπίτι πτώμα και νυσταγμένος μετά από ένα δωδεκάωρο σερί στη δουλειά και απάνω που λες, πώς θα αντέξω να δω τώρα και το ντιμπέιτ, να καταλήγεις να το παρακολουθείς με κομμένη την ανάσα.

Όχι επειδή είναι συναρπαστικό, φυσικά, αλλά επειδή δεν μπορείς να αποδιώξεις τη σκέψη «13 Φεβρουαρίου 2023». Η επομένη της κάλπης. Απελπισία. Εξού και η δύσπνοια.

Μέρες που είναι όμως, ειδικά με αυτή τη ζέστη αλλά και δεδομένου ότι η μοίρα μας είναι προδιαγεγραμμένη, το «Κατά Βαρβάρων» επιμένει να προσπαθεί να τα βλέπει θετικά. Τώρα, θα μου πείτε, πώς να τα δει κανείς θετικά; Where there’s a will, there’s a way, λένε και οι Εγγλέζοι οι οποίοι, μιας και μιλάμε για τη μελλοντική μας διακυβέρνηση, ήταν οι μόνοι οι οποίοι έφτιαξαν κάτι που έμοιαζε με κράτος σ’ αυτό το νησί τα τελευταία πεντακόσια τόσα χρόνια τουλάχιστον. Μην σας πω και τα επόμενα, όπως πάμε. Χίλια πεντακόσια.

Θετικά να σκεφτόμαστε όμως. Και συνεπώς, να κρατάμε κυρίως τα ευχάριστα. Ψηλά εάν όχι στην κορυφή της δικής μου λίστας, ήταν η άσκοπη θα έλεγα προσπάθεια του Αβέρωφ Νεοφύτου να πείσει τους τηλεθεατές ότι είναι ο μοναδικός ο οποίος μπορεί να είναι και statesman, έστω και ενός τέτοιου state και μάλιστα σε ένα τέτοιο... state όπως το σημερινό, φέρνοντας ως παράδειγμα το συνέδριο που είχε διοργανώσει τον Ιούνιο ο ΔΗΣΥ.

Άλλος θα ήθελε να το ξεχάσουν όλοι οι άλλοι τουλάχιστον. Γιατί όμως άσκοπη; Μα διότι νομίζω πως μόνο οι κακόπιστοι δεν αναγνωρίζουν τη διεθνή εμβέλεια του προέδρου του ΔΗΣΥ, της «γάτας της πολιτικής», όπως ο ίδιος μας είπε τις προάλλες ότι τον αποκαλούν.

...Aβέρωφ International!

Όσοι δεν πείστηκαν από τις άδειες καρέκλες στο συνέδριο του Ιουνίου και από τη σοβαρότητα του λόγου ενός Φαίδωνα, ο οποίος ανέβασε σε ύψη δυσθεώρητα το επίπεδο όπως πάντα, δεν έχουν παρά να θυμηθούν τον θρίαμβο του Αβέρωφ τον Νοέμβριο του 2019, στο συνέδριο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, όταν ήταν ένας από τους δώδεκα υποψηφίους οι οποίοι διεκδικούσαν μία από τις (δέκα) θέσεις αντιπροέδρων. Λόγω ακριβώς αυτής της διεθνούς αλλά και της ευρωπαϊκής του ακτινοβολίας, ο Αβέρωφ ήρθε δωδέκατος από τους δώδεκα.

Για αυτό και σε κάποιες φάσεις παρακάτω, όταν εμφανίζονταν ζόρικα θέματα για την κυβέρνηση του ΔΗΣΥ, ο Αβέρωφ εξαφανιζόταν και ανησυχούσαν όλοι εάν είναι καλά στην υγεία του, εννοώντας τη σωματική. Ήταν... ξεκάθαρο, όπως λέει και η αγαπημένη λέξη Χριστοδουλίδη: στο συνέδριο εκείνο του ΕΛΚ και ένεκα της ακτινοβολίας του, ο Αβέρωφ είχε διακτινιστεί. Όποτε επέστρεφε στον γαλαξία μας όμως, ήταν εδώ. Συμπτωματικά, στις μη ζόρικες περιόδους... Statesman!

Ο Χριστοδουλίδης, από την άλλη, σίγουρα δεν περίμενε ότι ο Μαυρογιάννης θα έβγαζε στη φόρα τα όσα εκείνος του είχε πει, λέω του είχε πει διότι ο Ν.Χ. δεν τα διέψευσε, τη νύχτα που δεν τον κάλεσαν στο δείπνο στις συνομιλίες, φοβούμενοι, λέει, ότι θα τα ξερνούσε στον Κοτζιά και θα τα έφερνεν πούκουππα.

Ο εκνευρισμός του δύσκολα κρυβόταν, όπως και η αμηχανία του για τα όσα έγιναν μήπως και το λύσουμε στις συνομιλίες, τόσο μάλιστα που δεν ήταν σε θέση να απαντήσει στον Μαυρογιάννη, όταν εκείνος μεταμορφωνόταν σε υπέρμαχο της λύσης και σε μια ατάκα εφάμιλλη της αλησμόνητης εκείνης για το πώς έκλαιγε στον ώμο του Ναμί, ο Μαυρογιάννης αποκάλυψε ότι απλώς φύγαμε από το Μον Πελεράν.

Οποιοσδήποτε -με τη φωλιά του καθαρή, βέβαια- θα μπορούσε να ερωτήσει τον Ανδρέα Μαυρογιάννη τι θα γινόταν εάν μέναμε, όχι πρακτικά, διότι εκεί μπορούσαν να γίνουν αμέτρητα, αλλά με τον ίδιο ως διαπραγματευτή, δεδομένου ότι μόλις τις προάλλες μας είπε ότι πολέμησε περισσότερο από οποιονδήποτε για «μηδέν εγγυήσεις και μηδέν στρατεύματα» στο Κραν Μοντανά, την πλέον ακραία και ανέφικτη δηλαδή θέση.

Θα μπορούσε επίσης να του υποδείξει ότι, όπως και ο Χριστοδουλίδης αλλά και η κυβέρνηση, ενόσω βρισκόταν στο κρατικό μισθολόγιο, πριν παραιτηθεί και γίνει τάχα Λύση Τώρα, γινόταν έξαλλος όταν κάποιος μιλούσε για τις ευθύνες του Προέδρου Αναστασιάδη και ρωτούσε εντόνως, δημόσια κιόλας, τι θα μπορούσαμε να κάνουμε που δεν το κάναμε; Παραπέμποντας στις δηλώσεις Τσαβούσογλου. Και μόνον.

Μιλώντας για το body language: ο Χριστοδουλίδης έμοιαζε με χύτρα ταχύτητος έτοιμη να αρχίσει να σφυρίζει, με τους λιγοστούς υδρατμούς που βγαίνουν να κυλούν σαν ιδρώτας και να τρέχουν κάτω προς το μάτι, μετά το ξεκατινιάου Μαυρογιάννη, ο Αβέρωφ σαν κάτι χήρες που τις έχουν πλακώσει στα χάπια και πάνε στην κηδεία του μακαρίτη σαν να πάνε στη γειτόνισσα να πιούν καφέ, όχι ότι χρειάζονταν και χάπια αφού εκείνες με την αδίστακτη φύση τους είναι που έστειλαν τον μακαρίτη μια ώρα αρχίτερα, ο δε Μαυρογιάννης θύμιζε παιδάκι μαυρογέριμο το οποίο τα έκανε πάνω του στην τάξη, Β’ Δημοτικού, και έτρεμε πώς να το πει στη μάνα του, κρατώντας τρομαγμένο το βλέμμα χαμηλά.

Ήταν, βεβαίως, ο πιο τυχερός από τους τρεις, καθώς το ΑΚΕΛ έχει αυτό το αβαντάζ. Οι ΑΚΕΛικοί οι οποίοι αντιδρούν, απλώς δεν πάνε να ψηφίσουν στις εκλογές. Στην πλειονότητα των υπολοίπων και μια καρέκλα να βάλουν για υποψήφιο μετά από μία εβδομάδα, θα επιχειρηματολογούν για το πόσο πάνσοφη είναι η καρέκλα. Κάνει σιόρ λάθη η καρέκλα;

Διάβαζα επίσης χθες με ενδιαφέρον διάφορους, mainstream συναγερμικούς κυρίως, όχι ότι είναι και εκείνοι λιγότερο αρνιά από τους ΑΚΕΛικούς που λέγαμε, να αλαλάζουν συγκλονισμένοι για την αποκάλυψη του ρόλου και των ακραίων θέσεων Χριστοδουλίδη!

Σόρι, αλλά εάν κάποιος περίμενε το προχθεσινό ντιμπέιτ για να καταλάβει πού στέκει στο Κυπριακό ο Χριστοδουλίδης και εάν δεν τον βοηθάει το μυαλό του να καταλάβει γιατί το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ είναι μαζί του, τότε τι να πω και εγώ, πέρα από το ότι καταλαβαίνω τώρα γιατί αυτοί οι τύποι ήταν οι ίδιοι που μας αποκαλούσαν οπαδούς της όποιας λύσης, επειδή τολμούσαμε να μιλήσουμε τότε για τις ευθύνες της προεδρικής ομάδας στις συνομιλίες. Είναι θέμα αντίληψης. Ξεκάθαρα! Νο pun intended.

Το πιο εκπληκτικό όμως, εάν με ρωτάτε, ήταν το εξής: τρεις υποψήφιοι. Ο ένας, ο Αβέρωφ, ήταν ο άνθρωπος ο οποίος μέχρι προ διμήνου ορκιζόταν ότι ΔΕΝ συγκυβερνούσε με τον Αναστασιάδη ο ΔΗΣΥ του, ώστε να αποφύγει τον λεκέ των σκανδάλων και ο οποίος ένα βήμα πριν τις εκλογές έχει αποφασίσει ότι ο ΔΗΣΥ όχι απλώς συγκυβερνούσε τόσα χρόνια, αλλά ήταν και «κυβέρνηση του ΔΗΣΥ» (sic) η κυβέρνηση Αναστασιάδη. Ο άλλος, ο Χριστοδουλίδης, το δεξί χέρι του Προέδρου και ο τρίτος ο Μαυρογιάννης, διαπραγματευτής του Αναστασιάδη, ο οποίος όσο κρατούσε τη θέση μύγα, δεν σήκωνε στο σπαθί του για τον Πρόεδρο.

Στο ντιμπέιτ, κανένα από τα τρία μικρά Νικαρούθκια δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να τον στηρίξει ενόσω βαλλόταν μαζί με τα έργα και τις ημέρες του, με ένα μισόλογο έστω. Να σας πω και κάτι άλλο; Δεν χρειάζεται. Χρειάζεται;