Η διχοτόμηση φέρει τη σφραγίδα ΔΗΣΥ- ΑΚΕΛ

Δεν χρειαζόταν η στήριξη και του Μαρίνου Σιζόπουλου για να διαφανεί ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης αποτελεί τον εκλεκτό των οπαδών της πιο σκληρής γραμμής στο Κυπριακό. Όπως δεν χρειαζόταν ούτε η συζήτηση που ακολούθησε για να καταδείξει ότι η υποκρισία δεν αποτελεί μονοπώλιο μόνο του χώρου του Κέντρου. Ήταν όμως επιβεβαιωτική και της πορείας, αλλά και της προοπτικής του Κυπριακού. «Μετά τον Μόρφου Νεόφυτο και τον Νικόλα Παπαδόπουλο, σήμερα με τον Μαρίνο Σιζόπουλο συμπληρώσαμε το τρένο του εκσυγχρονισμού, της μετριοπάθειας και του πολιτικού ρεαλισμού», έγραψε ο Χαράλαμπος Σταυρίδης. Ενώ στελέχη του ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ καλούσαν τον Νίκο Χριστοδουλίδη να ξεκαθαρίσει ποια γραμμή θα ακολουθήσει εφόσον εκλεγεί: Τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία (ΔΔΟ) που αποκήρυξε η ΕΔΕΚ ή αυτή του ενιαίου κράτους που υποστηρίζει;

Αντί να καλούν τον τέως ΥΠΕΞ να αποφασίσει αν θα συνεχίσει να μας δουλεύει, και να αμφισβητούν την προσήλωσή του στη ΔΔΟ, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ θα μπορούσαν εύκολα να αναδείξουν τις αντιφάσεις που η υποψηφιότητά του κουβαλά προτάσσοντας την πολιτική που θα πρέπει να ακολουθηθεί. Καλώντας τον να τοποθετηθεί συγκεκριμένα. Δεν το έκαναν, διότι τότε θα έπρεπε να εξηγήσουν και πώς οι ίδιοι θα λειτουργήσουν. Κυρίως όμως πώς λειτούργησαν μέχρι σήμερα. Να εξηγήσει ο Αβέρωφ Νεοφύτου, που αυτοπροβάλλεται ως ο πραγματικός συνεχιστής της διακυβέρνησης Αναστασιάδη, πώς η διαχείριση του Κυπριακού τα τελευταία πέντε τουλάχιστον χρόνια συνάδει με τη ΔΔΟ που τάχα επιδιώκει. Και το ΑΚΕΛ, πώς με τις ενέργειές του τη στήριξε. Στη βάση ποιων κοινών συνισταμένων στο Κυπριακό συζητούσε μέχρι πρόσφατα πιθανή συμπόρευση με τον Νικόλα Παπαδόπουλο, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο συμπόρευσης και με την ΕΔΕΚ. Είναι γι’ αυτό που για μια ακόμα φορά επέλεξαν να επικεντρωθούν στην ονοματολογία και αν αυτή καθορίζει το περιεχόμενο, το οποίο για μια ακόμα φορά όλοι απέφυγαν να αγγίξουν.

Απορούν στον ΔΗΣΥ πώς θα συνεργαστεί ο Νίκος Χριστοδουλίδης με αυτούς που απορρίπτουν τη ΔΔΟ. Και προβάλλουν τη συνεργασία αυτή ως απόδειξη μιας προβληματικής κατάστασης. Πόσο ειλικρινής, όμως, μπορεί να είναι τέτοιες ανησυχίες, όταν προέρχονται από αυτούς που μια πενταετία πριν αναδείκνυαν στο δεύτερο τη τάξει αξίωμα έναν δηλωμένο αντιομοσπονδιακό; Από μια παράταξη στην οποία μέχρι πρόσφατα βρίσκονταν, ακόμα και εντός της διαπραγματευτικής ομάδας, άτομα που θεωρούν τη ΔΔΟ προδοτική; Μια παράταξη που στήριξε- χωρίς παρεκκλίσεις- έναν Πρόεδρο που έβαλε στο τραπέζι λύση συνομοσπονδίας και δύο κρατών; Γιατί η παρουσία Σιζόπουλου στο πλευρό του Νίκου Χριστοδουλίδη αποτελεί απόδειξη του πώς προτίθεται να λειτουργήσει, αλλά η παρουσία μέχρι πρόσφατα Θεοχάρους, Ρότσα, Θεμιστοκλέους, ή σήμερα της Ελένης Σταύρου εντός ΔΗΣΥ- κυρίως όμως η στήριξη σε μια κυβέρνηση που έφερε το Κυπριακό εδώ που βρίσκεται σήμερα- όχι;

Απομάκρυνση από τη βάση ΔΔΟ, τόνιζε τις προάλλες στέλεχος του ΑΚΕΛ, οδηγεί στη διχοτόμηση. Το ότι όμως το Κυπριακό βρίσκεται ένα βήμα πριν τη διχοτόμηση είναι άσχετο με τη διαχρονική στάση του ΑΚΕΛ; Πότε με τις πράξεις του επιδίωξε πραγματικά τη ΔΔΟ; Δεν είναι αυτό που μετά το 1974 στήριξε όποιο απορριπτικό βρέθηκε στον δρόμο του για να συνεχίσει να βρίσκεται κοντά στην εξουσία; Που την πιο κρίσιμη στιγμή εξέλεξε στην προεδρία τον μεγαλύτερο ίσως πολέμιο της ομοσπονδιακής λύσης για να διαπραγματευτεί το ομοσπονδιακό σχέδιο που συζητείτο; Που τάχθηκε εναντίον «ενός σχεδίου που επανένωνε τον λαό», σύμφωνα με τον Δ.Χριστόφια, η στήριξη του οποίου πιθανόν να σήμαινε και λύση; Πέραν μιας γενικόλογης ρητορικής υπέρ της ΔΔΟ, πότε η βούληση αυτή του κόμματος έλαβε μορφή πολιτικών ενεργειών; Τη στιγμή που απαιτούν από τον Νίκο Χριστοδουλίδη να ξεκαθαρίσει επί ποιων παραμέτρων θα συνεργαστεί με το «Κέντρο», δεν θα έπρεπε και αυτοί να ξεκαθαρίσουν επί ποιων παραμέτρων επιδίωκαν συνεργασία με το ΔΗΚΟ ή στη βάση ποιων δεδομένων στήριζαν τον πατέρα του 20 χρόνια πριν;

Το κύριο πρόβλημα του Κυπριακού, αυτό που κράτησε τη χώρα παγιδευμένη σε μια πορεία χωρίς προοπτική, δεν ήταν τόσο οι απορριπτικοί, αλλά αυτοί που πρότασσαν τη λύση της ΔΔΟ, που ποτέ όμως δεν τη στήριξαν στην πράξη. Αντίθετα, χρησιμοποίησαν το Κυπριακό ως όχημα για την επίτευξη προσωπικών-πολιτικών φιλοδοξιών. Όλοι αυτοί που για να ανέλθουν ή να παραμείνουν στην εξουσία προσάρμοσαν τη ρητορική τους στις πιο ακραίες φωνές, στήριξαν ή συνεργάστηκαν με πολιτικούς που ξεκάθαρα τάσσονταν εναντίον της ΔΔΟ, αλλά και της ίδιας της λύσης, και άφησαν σημαντικές ευκαιρίες να μας προσπεράσουν. Το 2004, το αποτέλεσμα δεν το καθόρισε ο Τάσσος Παπαδόπουλος, αλλά η απόφαση του ΑΚΕΛ έναν χρόνο πριν να τον καταστήσει κεντρικό πρόσωπο στην πιο κρίσιμη καμπή της Ιστορίας. Το πλειοψηφικό απορριπτικό ρεύμα του 2004, δεν το διαμόρφωσε ο λεγόμενος χώρος του Κέντρου μόνο, αλλά και οι κατά καιρούς εθνικιστικές και λαϊκίστικες εξάρσεις του ΔΗΣΥ. Και στη διαφαινόμενη οριστική διχοτόμηση δεν οδήγησαν οι απορριπτικοί, αλλά η κυβέρνηση Αναστασιάδη. Σ’ όλες τις μεγάλες ιστορικές στιγμές, το '72, το '78 το 2004, απέναντι από τη λύση δεν βρέθηκε μόνο το «Κέντρο», αλλά και το ΑΚΕΛ.

Κάθε αποτυχημένη προσπάθεια που έφερνε πιο κοντά τη διχοτόμηση βασίστηκε στις ενέργειες και επιλογές αυτών που σήμερα ανησυχούν για το ποια πολιτική θα ακολουθήσει ο Νίκος Χριστοδουλίδης. Γι’ αυτό και η προδιαγραφόμενη πορεία, ό,τι όνομα ή περιεχόμενο κι αν της δώσουν, φέρει (και) τη δική τους σφραγίδα.

antopoly@cytanet.com.cy