Λιγότεροι νταήδες, καλύτερη ένταξη προσφύγων

Επιτέλους, πρέπει να τελειώσει ο νεοναζιστικός μύθος που θέλει τους μετανάστες και πρόσφυγες κυνηγούς επιδομάτων. Είναι τραγικό να νομίζει κάποιος ότι οποιοσδήποτε άνθρωπος περνάει τα σύνορα, με κίνδυνο της ζωής του και μένει άστεγος κάτω από ελαιόδεντρα, για να λάβει το επίδομα του ΟΗΕ της ΕΕ ή της ΚΔ. Επιπλέον, κάποιοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι κανένας άνθρωπος που έχει ένα πιάτο φαΐ και δεν κινδυνεύει η ζωή του, δεν ανεβάζει τα παιδιά του σε σαπιοκάραβα για να περάσει θάλασσα μέσα στη νύχτα. Ακόμα δε τραγικότερο είναι ότι κάποιοι λένε όλα τα παραπάνω με μεγάλη ευκολία και επιπρόσθετη αγανάκτηση, επειδή αυτοί οι κάποιοι κρίνουν εξ ίδιων τα αλλότρια (για τα επιδόματα). Μετά βρέχει έκπληκτους όταν συμβεί το κακό.

Ο λαϊκισμός, σε όλες τις εκδοχές του, βασίζεται σε μισές αλήθειες για να πει ολόκληρα ψέματα. Αυτή είναι η γοητεία του και η ισχύς του. Ένας φτηνός επικοινωνισμός που άγεται και φέρεται από ευρήματα ρηχών μετρήσεων του zeitgeist της κοινής γνώμης. Όχι μόνο ορθός λόγος, ούτε καν το ελάχιστο πολιτικό βάθος, ούτε καν συνείδηση των αρχών της ευρωπαϊκής χριστιανοδημοκρατίας, που καμία σχέση δεν έχει με την αφρίζουσα ακροδεξιά (δες στάση Μέρκελ στο προσφυγικό).

Το να σταματήσει η οικονομική βοήθεια σε ανθρώπους στους οποίους έχει παρασχεθεί άσυλο, και άρα για τους οποίους η Κυπριακή Πολιτεία έχει κρίνει και αναλάβει, με θεσμικό μάλιστα τρόπο, την ηθική υποχρέωσή της να παρέχει προστασία και αλληλεγγύη, δεν είναι μόνο ηθικά απαράδεκτο, οικονομικά μικρόνοο και μυωπικό (καθώς το όποιο οικονομικό όφελος θα υπερακοντιστεί από το κόστος των επιπτώσεων, κοινωνικών και οικονομικών). Είναι και πολιτικά απεχθές. Διότι πολιτικά έρχεται να αποδεχθεί και να καταφάσκει στον μύθο ότι οι άνθρωποι αυτοί - και δη αυτοί που δικαιούνται και παίρνουν άσυλο - το κάνουν δήθεν γιατί θέλουν να ζουν εύκολα και χωρίς να εργάζονται από τα επιδόματα που τους παρέχει ο «μαλθακός» ευρωπαϊκός πολιτισμένος κόσμος. Έτσι, ως πολιτική πράξη κολακεύει αλλά και υποδαυλίζει τα πιο εκδικητικά και τιμωρητικά ένστικτα ενός συγκεκριμένου πολιτικού ακροατηρίου που ζει με τέτοιους μύθους, αποδέχεται συμβολικά και υιοθετεί πολιτικά μια ρητορική ψεύδους που ξεκίνησε ως ακραία για να επεκταθεί όλο και περισσότερο στο κυρίως πολιτικό σώμα. Σηματοδοτεί μια ήττα του ορθού λόγου, της μετριοπάθειας, αλλά κυρίως των ευρωπαϊκών αρχών για τις οποίες υποκριτικά ανησυχούν τάχα αυτοί που διαδίδουν τέτοιους μύθους. Αυτά για όσα κάνει και λέει ένα κομμάτι της Δεξιάς.

Από την άλλη πλευρά, με διαφορετικό τρόπο υπάρχουν οι μύθοι, οι υπερβολές και οι συναισθηματισμοί της Αριστεράς η οποία, είτε εργαλειοποιεί τους πρόσφυγες για να δείξει πόσο κακιά είναι η Δεξιά, είτε απαντά συναισθηματικά σε υπαρκτά προβλήματα που δημιουργούνται σε κοινότητες της πρώτης γραμμής υποδοχής των ξένων μας. Στις περισσότερες περιπτώσεις σηκώνει τα θέματα κάνοντας ένα υποκριτικό virtue signalling (δείτε πόσο πιο «ηθικοί» και «φιλάνθρωποι» είμαστε εμείς από τους «φασίστες» Δεξιούς) και δεν προτείνει συγκεκριμένες πολιτικές λύσεις. Κανένα πρόβλημα δεν λύνεται με ηθικολογία. Για παράδειγμα, εάν εκφράσει κανείς τον σκεπτικισμό του για τη μακρόχρονη παροχή επιδομάτων, λέγοντας πως δεν πρέπει να λειτουργούν ως αντικίνητρο στο να ενσωματωθούν οι πρόσφυγες στην κοινωνία και στο εργατικό μας δυναμικό, αμέσως κατονομάζεται ως «φασίστας» ή «εκμεταλλευτής της εργατιάς». Κι όμως, πρέπει να τονίζουμε κάθε στιγμή πως, ναι μεν στην αρχή χρειάζονται επιδόματα που να καλύπτουν βασικές ανάγκες, αλλά ταυτόχρονα χρειάζονται προγράμματα που να ωθούν τους πρόσφυγες στο να αγωνιστούν και να δουλέψουν για το μέλλον τους. Υπό την προϋπόθεση πάντοτε ότι επιθυμούν να ριζώσουν στην κοινωνία μας και δεν θέλουν να προχωρήσουν για αλλού. Να πω επίσης ότι στα περισσότερα προγράμματα οικονομικής βοήθειας που παρέχονται σε άλλες χώρες είναι υποχρεωτικό να παρακολουθούν οι συμμετέχοντες μαθήματα γλώσσας και δεξιοτήτων. Ο στόχος είναι η ένταξή τους στην κοινωνία.

Επιπλέον, η Αριστερά καταπίνει αμάσητο το γεγονός ότι οι πρόσφυγες δεν επιλέγουν τις γειτονικές πλούσιες αραβικές χώρες ή την αγαπημένη τους Ρωσία αλλά κατευθύνονται προς την Ευρώπη. Βέβαια, η απορία τους είναι εκ του πονηρού. Ας ρωτήσουν λοιπόν τον εαυτό τους αν αυτοί θα επέλεγαν μια χώρα σαν τη Σαουδική Αραβία ή το Ιράν για να ζήσουν. Η στάση στο Ουκρανικό έριξε πολλές μάσκες. Άτομα που δεν έγραψαν λέξη για τα εγκλήματα της Ρωσίας κατά των αμάχων γυναικών, έσκιζαν προχθές τα ιμάτιά τους για την Αφρικανή γυναίκα, συμπληρώνοντας το ανάλογο ανάθεμα στη φασιστική κυβέρνηση ως υπαίτια για την πράξη του χρυσαυγίτη νταή. Αλά καρτ ευαισθησίες δεν είναι ευαισθησίες. Αλά καρτ επίκληση του σεξισμού και του ρατσισμού δεν είναι πραγματική και τίμια μάχη εναντίον τους. Δεν γίνεται στο ένα να φωνάζεις και στο άλλο να σιωπάς επειδή αυτή είναι η κομματική γραμμή.

Οι εύκολες κορώνες στο προσφυγικό αποτελούν τρανταχτό παράδειγμα λαϊκισμού. Όταν σε μια τόσο δύσκολη και περίπλοκη κατάσταση που έχει πολλές πτυχές και οδηγεί σε ανθρωπιστική κρίση, είτε στη Συρία, είτε στο Αφχανιστάν, είτε στην Ουκρανία, το μόνο που έχουν να αντιτάξουν κάποιοι είναι virtue signalling ή κορώνες μίσους και μαγικά ραβδιά, τότε ξέρουμε ότι δεν μπορουμε να περιμένουμε τίποτα από εκείνους. Βέβαια, για να προτείνεις λύσεις πρέπει να αντιλαμβάνεσαι και το πρόβλημα. Αν λοιπόν νομίζεις ότι έχουμε διαγωνισμό μαγικού ραβδιού, τότε η προσπάθειά σου συνοψίζεται στο να μας πείσεις ότι το δικό σου είναι το καλύτερο. Καταπληκτικό αν παίζεις σε ταινία με τον Χάρι Πότερ, καταστροφικό για την πραγματική ζωή. Ειδικά των προσφύγων.

Επειδή κάποιοι είναι πονηροί και μπορεί να γράψουν ότι δήθεν μου δεν παίρνω θέση για το φρικτό περιστατικό της Πέμπτης, αντιγράφω εδώ αυτό που έγραψα στην προσωπική μου σελίδα αμέσως μόλις είδα το βίντεο:

Ο χρυσαυγίτης νταής πρώτα «γέλασε» μια γυναίκα σ' ανάγκη πουλώντας της ένα προβληματικό αυτοκίνητο και μετά πήγε να την εξαφανίσει, δέρνοντάς την. Ένιωσε ότι μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο. Δείτε πόσο άνετος είναι στο video. Με πόση άνανδρη άνεση κλοτσά μια γυναίκα μ' ένα παιδί στην αγκαλιά που βρίσκεται πεσμένη στο έδαφος. Πού βρήκε τόσο χώρο για να κάνει κάτι τέτοιο χωρίς να φοβάται ή να ντρέπεται;

Σήμερα εδώ προσπάθησα εν συντομία να παραθέσω τα τεραστίων διαστάσεων ηθικά, οικονομικά και κοινωνικά διλήμματα που γεννά το προσφυγικό/μεταναστευτικό, ειδικά σε σχέση με τα επιδόματα, τα οποία κάποιοι «λύνουν» με μεγάλη ευκολία και ρηχότητα. Για το συγκεκριμένο περιστατικό συζητούμε το φαινόμενο της συναναστροφής και κανονικοποίησης ακραίων απόψεων και δικαιολόγησης βίαιων πράξεων εναντίον προσφύγων και μεταναστών. Αυτό είναι πολύ σοβαρό, και για αυτό ανέλυσα τόσο πολύ τη λάθος ρητορική της Δεξιάς για τα επιδόματα. Δεν είμαι όμως ούτε με τους γενικόλογους συναισθηματισμούς της Αριστεράς ή το virtue signalling. Είμαι υπέρ της σταθερά δημοκρατικής και νομικά άτεγκτης αντιμετώπισης των ανθρώπων αυτών.

Η συντριπτική πλειονότητα των Κυπρίων, όπως και φαίνεται από τη μεγάλη κοινωνική αντίδραση, ευτυχώς καταδικάζει τη βίαιη και ρατσιστική πράξη. Θέλει δουλειά όμως για να μην υπάρχει χώρος για τέτοιες πράξεις. Πρέπει κάποια στιγμή να κοιταχτούμε στον καθρέφτη. Θα ήθελα με αφορμή αυτό το περιστατικό, και ως φόρο τιμής στον τρόμο που έζησε η συγκεκριμένη γυναίκα, να σκεφτούμε με ποιες συγκεκριμένες πολιτικές θα φτιάξουμε μια καλύτερη κοινωνία για εκείνη και το παιδί της. Στην τελική, μια καλύτερη κοινωνία για όλους μας: με λιγότερους νταήδες και μεγαλύτερη συμπερίληψη προσφύγων.

Υ.Γ: Έψαξα το όνομα της Αφρικανής γυναίκας και δεν το βρήκα. Όπως και του νταή. Πρέπει να γράφονται με τα ονόματά τους και οι δύο. Όνομα = πρόσωπο.