ΑΚΕΛ-ΔΗΣΥ: Να παραδεχθούν τα αδιέξοδά τους και να αναλάβουν την ιστορική τους ευθύνη

Μπορεί τα δύο μεγάλα κόμματα να κάνουν ότι δεν αντιλαμβάνονται πως οι επιλογές τους στις προεδρικές δεν τραβάνε και να παρουσιάζονται δημοσίως αισιόδοξα και υπεραισιόδοξα ότι η σημερινή εικόνα θα αλλάξει προς όφελός τους στο επόμενο διάστημα, όμως, είτε το παραδέχονται είτε όχι, τα πράγματα γι’αυτά δεν εξελίσσονται καθόλου καλά και το ενδεχόμενο να παραμείνει ένα από αυτά εκτός β΄γύρου είναι, για κάποιον που εκτιμά τα πράγματα αντικειμενικά και πέρα από κομματικές παρωπίδες και σκοπιμότητες, σχεδόν βέβαιο.

Τα πράγματα είναι όμως για τα δύο μεγάλα κόμματα πολύ δυσμενέστερα, γιατί ακόμα και αν ο υποψήφιος ενός εξ αυτών περάσει στον β΄γύρο, οι πιθανότητες επιτυχίας του στη συνέχεια είναι από μηδαμινές έως ανύπαρκτες.

Εκτός φυσικά και αν στόχος τους είναι απλά και μόνο η είσοδος στον β΄γύρο για σκοπούς «πρεστίζ» και επικράτησης του ενός έναντι του άλλου, και όχι το τι θα γίνει την επόμενη μέρα και πού θα οδηγηθεί η Κύπρος.

Η έκδηλα δυσχερής θέση στην οποία βρίσκονται και τα δύο μεγάλα κόμματα και οι υποψήφιοί τους, δεν προκύπτει φυσικά μόνο από τα ποσοστά που τους δίνουν οι έστω και αμφιλεγόμενες δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, την ορθότητα, και κυρίως αντικειμενικότητα, των οποίων προσωπικά αμφισβητώ, αλλά κυρίως από την πραγματική διάθεση της κοινωνίας, η οποία, καλώς ή κακώς, δεν δείχνει να εμπνέεται και να εμπιστεύεται τις επιλογές που έκαναν.

Το ερώτημα που τίθεται είναι τι σημαίνει και για τα δύο μεγάλα κόμματα, αλλά κυρίως για την Κύπρο, όχι απλώς μία αποτυχία αλλά και πανωλεθρία τους, όπως διαφαίνεται, στις προεδρικές Εκλογές του Φεβρουαρίου.

Αν συμβεί αυτό, και ο ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ θα κλονιστούν συνθέμελα, θα μπουν σε μία παρατεταμένη κρίση και εσωστρέφεια και σε μία πρωτόγνωρη γι΄αυτούς δοκιμασία, από την οποία θα βγουν αγνώριστα και ίσως «θανάσιμα» λαβωμένα. Επιπρόσθετα, ο πρωταγωνιστικός και ηγετικός ρόλος που είχαν εδώ και δεκαετίες στη διαμόρφωση των πολιτικών πραγμάτων του τόπου θα χαθεί.

Ο ΔΗΣΥ, από κυρίαρχη πολιτική δύναμη της Δεξιάς για δεκαετίες και από κόμμα εξουσίας, θα βρεθεί όχι απλά συρρικνωμένος και περιθωριοποιημένος, αλλά και θα δει σύντομα να αναπτύσσεται στον δικό του πολιτικό χώρο, από τις δυνάμεις που στηρίζουν σήμερα την υποψηφιότητα Ν.Χριστοδουλίδη, ένα νέο δεξιόστροφο κόμμα εξουσίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη βιωσιμότητα του ιδίου του ΔΗΣΥ.

Από την άλλη, το ΑΚΕΛ, που σε αυτές τις εκλογές είχε την τεράστια ευκαιρία να έχει απέναντί του διασπασμένες και με δύο υποψήφιους τις δυνάμεις της Δεξιάς, αποτυγχάνοντας, και μάλιστα με κραυγαλέο αυτή την φορά τρόπο σε μία ακόμη προεδρική εκλογική μάχη, θα χάσει κάθε αίγλη και δυναμική που έχει σήμερα ως η κατ’ εξοχήν αντιπολιτευτική δύναμη, θα απογοητεύσει όσους προσδοκούσαν από αυτό να φέρει την αλλαγή και αναπόφευκτα θα περιθωριοποιηθεί και αυτό στη συνείδηση των πολιτών.

Με λίγα λόγια, αν ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ αποτύχουν και μάλιστα παταγωδώς, όπως όλα δείχνουν στις επόμενες προεδρικές, δεν θα είναι την επομένη τα κόμματα που γνωρίζαμε και δεν θα έχουν τον βαθμό επίδρασης στην κοινωνία που είχαν μέχρι σήμερα, κάτι που αναπόφευκτα θα αποτυπωθεί και σε ποσοστά και στις επόμενες των προεδρικών, βουλευτικές εκλογές.

Πέρα όμως από τα ίδια τα δύο κόμματα, η παταγώδης αποτυχία τους στις προεδρικές θα έχει καταλυτικές συνέπειες και για την ίδια την Κύπρο, αλλά και για το Κυπριακό.

Στα εσωτερικά θέματα, η άνοδος στην εξουσία ενός «μοναχικού» και χωρίς εμπειρίες στα θέματα εσωτερικής διακυβέρνησης Προέδρου θα τον καταστήσει έρμαιο του μεγάλου κόμματος που τον στηρίζει σήμερα και η εσωτερική διακυβέρνηση θα ασκείται κυρίως, είτε ευθέως είτε εμμέσως, από το ΔΗΚΟ, το κόμμα που έχει καταγραφεί στη συνείδηση του λαού ως το κατ΄εξοχήν κόμμα της διαπλοκής, του ρουσφετιού και του παραγοντισμού. Η Κύπρος, όχι μόνο δεν θα πάει μπροστά και δεν θα μπορέσει να επουλώσει τις πληγές που της αφήνει η παρούσα διακυβέρνηση, αλλά και θα γυρίσει δεκαετίες πίσω, στις εποχές που μόνο αν είχες κομματική ταυτότητα του ΔΗΚΟ είχες μοίρα σε αυτό τον τόπο.

Ακόμα χειρότερες μέρες περιμένουν το Κυπριακό. Η Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία θα ενταφιαστεί μία για πάντα, οι οποιεσδήποτε γέφυρες επικοινωνίας με την άλλη πλευρά θα τιναχθούν στον αέρα, οι ανέξοδοι παληκαρισμοί, ο μη ρεαλισμός και ο πλήρης απορριπτισμός θα κυριαρχήσουν και ο δρόμος για υλοποίηση των σχεδίων της Τουρκίας για λύση δύο κρατών θα ανοίξει διάπλατα.

Μπροστά σε αυτή την τραγική και για τα ίδια, αλλά και για την Κύπρο, κατάσταση που διαμορφώνεται, τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν ιστορικό χρέος να συνέλθουν από την παραζάλη στην οποία φαίνεται να ζούνε και να επανεξετάσουν και αναθεωρήσουν τους σημερινούς αδιέξοδους σχεδιασμούς τους.

Μπροστά στους κινδύνους που καραδοκούν δεν χωράνε, ούτε προσωπικοί και κομματικοί εγωισμοί, ούτε πείσματα, ούτε πολύ περισσότερο ιδεοληψίες και δογματισμοί.

Όπως εξελίσσονται τα πράγματα, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ έχουν έναν και μοναδικό δρόμο για να σωθούν και τα ίδια αλλά και για να μην αφήσουν την Κύπρο να γκρεμοτσακιστεί στα βράχια:

Να αποσύρουν τις σημερινές υποψηφιότητές τους και να ενώσουν δυνάμεις γύρω από μία τρίτη ανεξάρτητη υποψηφιότητα κοινής εμπιστοσύνης και αποδοχής και ευρύτερου κύρους, με ένα πρόγραμμα συνεργασίας για τη σωτηρία του τόπου.

Τέτοιες υποψηφιότητες υπάρχουν και ανάμεσα στους ανεξάρτητους υποψήφιους που τρέχουν ήδη στην προεκλογική, αλλά και άλλοι, που δεν θα είχαν λόγο να πουν όχι στη μεγάλη πρόκληση να διεκδικήσουν την ροεδρία, έχοντας την κοινή στήριξη των δύο μεγάλων κομμάτων.

Οι εποχές που τα δύο κόμματα έπαιζαν μόνα τους στο γήπεδο και είχαν την πολυτέλεια να καθορίζουν διχαστικές ατζέντες, αλλά και να τρέφονται από αυτές, έχουν παρέλθει. Σήμερα απειλείται σοβαρά και η δική τους ύπαρξη, αλλά και της Κύπρου.

Αν δεν θέλουν και να αυτοκτονήσουν σαν κόμματα, αλλά και να αφήσουν την Κύπρο να μπει σε οδυνηρές περιπέτειες, ας συνέλθουν και ας συνειδητοποιήσουν ότι ο μόνος δρόμος να το πετύχουν αυτό είναι, έστω και τώρα, να στηρίξουν και οι δύο μία τρίτη ανεξάρτητη υποψηφιότητα.