Ο «Mr zero» και η ομάδα του Κραν Μοντανά

Το Κραν Μοντανά και πάλι στην επικαιρότητα. Βέβαια, υπάρχουν πολλοί που θεωρούν τα διαμειφθέντα στο ελβετικό θέρετρο, τον Ιούλιο του 2017, περσινά ξινά σταφύλια αλλά, είτε τους αρέσει είτε όχι, το τραγικό εκείνο ναυάγιο θα είναι για πολλά χρόνια, ίσως για πάντα, στην επικαιρότητα, γιατί μετά την 6ην Ιουλίου του 2017, ξεκίνησε μια νέα εποχή, καταστροφική για τη δική μας πλευρά. Το Κραν Μοντανά, σίγουρα για 'μας, είναι ξινά σταφύλια, αλλά περσινά δεν μπορεί να γίνουν ποτέ.

Δεν ξέρω αν είναι προς το συμφέρον των υποψηφίων οι αναφορές στο τραγικό εκείνο δείπνο, αλλά από ό,τι φαίνεται κάποιοι προσπαθούν να αποκομίσουν επικοινωνιακό κέρδος. Πρώτος έσυρε τον χορό για τα «μηδέν» που «ρίξαμε» στο ελβετικό θέρετρο ο Νικόλας Παπαδόπουλος, ισχυριζόμενος ότι τα πιο πολλά και συγκεκριμένα τα γνωστά, «μηδέν στρατό μηδέν εγγυήσεις», τα «έριξαν» ο τότε ΥΠΕΞ της Ελλάδος Νίκος Κοτζιάς και ο τότε κυβερνητικός εκπρόσωπος και σημερινός υποψήφιος για την Προεδρία της Δημοκρατίας Νίκος Χριστοδουλίδης.

Από ό,τι φαίνεται, όλο αυτό με τα «μηδέν» τείνει να εξελιχθεί σε διαγωνισμό. Δεν εξηγείται διαφορετικά το γεγονός ότι, αμέσως μετά τη δήλωση του προέδρου του ΔΗΚΟ, ο τότε διαπραγματευτής και νυν υποψήφιος για την Προεδρία Ανδρέας Μαυρογιάννης δήλωσε ότι τα πιο πολλά «μηδέν» τα είπε αυτός και όχι οι άλλοι. Και, ενώ ερίζουν για το ποιος είναι ο «Κύριος μηδέν», «Mr Zero», δυστυχώς δεν αντιλαμβάνονται ότι, ανεξαιρέτως του πόσα μηδενικά έριξε ο καθένας, μηδέν εις το πηλίκο πήραμε αναφορικά με την προοπτική επανένωσης της πατρίδας μας.

Σε αυτήν την προεκλογική περίοδο, το Κυπριακό, αν και θα έπρεπε να ήταν το πρώτιστο θέμα συζήτησης, φαίνεται να τρομάζει ορισμένους των υποψηφίων, το δε Κραν Μοντανά πανικοβάλλει. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι ένας εκ των υποψηφίων, ο Νίκος Χριστοδουλίδης, δήλωσε ότι δεν θα πρέπει να συζητούμε το Κυπριακό μεταξύ μας και κυρίως δεν θα πρέπει να μιλούμε για το Κραν Μοντανά. Έλεος, είναι ποτέ δυνατόν να έχουμε προεδρικές εκλογές και να είναι εκτός συζήτησης το εθνικό θέμα, δηλαδή το μέλλον των παιδιών μας σε αυτόν τον δύσμοιρο τόπο; Ίσως, αναφορικά με το Κυπριακό, μόνο για το Κραν Μοντανά θα έπρεπε να μιλούμε γιατί αποτελεί μία εκ των τραγικοτέρων φάσεων και συνεπώς, η στάση του καθενός, τον Ιούλιο του 2017, θα πρέπει να αποτελέσει το βασικότερο κριτήριο επιλογής για τις επερχόμενες εκλογές.

Για να είμαστε όμως σωστοί και δίκαιοι, ο μόνος που από την αρχή ξεκαθάρισε το ότι «μηδέν στρατός μηδέν εγγυήσεις από την πρώτη μέρα είναι μαξιμαλιστικές θέσεις που δεν υποβοηθούν τη λύση του Κυπριακού», ήταν ο Αβέρωφ Νεοφύτου. Βέβαια, οι ορθότατες αυτές δηλώσεις έγιναν «Μια φορά κι έναν καιρό, όπως λέν' τα παραμύθια», τότε που μιλούσε για το «Τσουνάμι αρνητικών εξελίξεων», το οποίο αν και τελικά μας «κτύπησε», ο μόνος που διαφώνησε με αυτή την προφητική δήλωση είναι ο ίδιος ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ, γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να επικρίνει και να διαχωρίσει τη θέση του αναφορικά με το Κυπριακό, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Δυστυχώς, πήραμε ένα μη θέμα, «μηδέν στρατό μηδέν εγγυήσεις», και το αναγάγαμε σε εθνικό στόχο, με αποτέλεσμα το γνωστό ναυάγιο. Το θέμα των εγγυήσεων είχε καλυφθεί πλήρως από το πλαίσιο Γκουτέρες, με την απάλειψη των επεμβατικών δικαιωμάτων, το δε θέμα του στρατού διασφαλιζόταν από την υφιστάμενη συνθήκη συμμαχίας.

Το δείπνο της 6ης Ιουλίου έχει όλα τα στοιχεία του τραγικού τέλους μιας εποχής και την απαρχή μιας άλλης που για εμάς είναι ό,τι χειρότερο στην πεντηκονταετία του Κυπριακού. Ο ΓΓ μας είπε το «καλή τύχη στον βορρά και στον νότο», οι εκθέσεις του διεθνούς οργανισμού επισύρουν και σε εμάς ευθύνες και τέλος τα αφηγήματα, για την εθνική μας ανεπάρκεια, κάθε άλλο παρά αφήνουν περιθώρια συνέχισης της οποιασδήποτε διαδικασίας από το σημείο που μείναμε στο ελβετικό θέρετρο.

Δυστυχώς, το Κραν Μοντανά θα μείνει στην ιστορία ως το τέλος του Κυπριακού όπως το γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Τελικά, η θέση της άλλης πλευράς, μετά το ναυάγιο, κάθε άλλο παρά μπλόφα ήταν. Είτε αδιαλλαξία το ονομάσεις, είτε αναθεωρητισμό, η άλλη πλευρά δεν πρόκειται να συζητήσει ξανά ομοσπονδιακή λύση. Το δε χειρότερο, ο διεθνής παράγοντας αντιλαμβάνεται τις δικές μας ευθύνες και δεν προτίθεται να πιέσει την Τουρκία για επαναφορά των συνομιλιών στις ράγες της ομοσπονδιακής λύσης.

Το τρένο της ομοσπονδίας και της επανένωσης χάθηκε οριστικά και αμετάκλητα στο Κραν Μοντανά. Τα «μηδέν» και τα «όχι» για τα οποία τώρα κομπάζουμε ήσαν καθοριστικά για την εξέλιξη των συνομιλιών. Το δε εκπληκτικό, αντί να ντρεπόμαστε για την κατάντια μας, ανταγωνιζόμαστε για το ποιος είπε τα πιο πολλά «μηδέν», δηλαδή, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ποιος προέβαλε τα μεγαλύτερα εμπόδια στη λύση και επανένωση.

Είναι καιρός να το καταλάβει όλη η ομάδα που μας εκπροσώπησε στο Κραν Μοντανά. Όλοι ανεξαιρέτως, μηδενός εξαιρουμένου που είχε λόγο ή επιρροή στις συνομιλίες, ακόμα και αυτοί που τότε με τη σιωπή τους έδωσαν στήριξη και υιοθέτησαν το δικό μας αφήγημα για τα διαμειφθέντα στο ελβετικό θέρετρο, ότι οσονούπω θα κληθούν από την ιστορία να λογοδοτήσουν όχι μόνο για τα «μηδέν» που είπαν ή δεν είπαν, αλλά για τη συμμετοχή τους στο μεγαλύτερο εθνικό έγκλημα που έχει ποτέ συντελεστεί εις βάρος του κυπριακού ελληνισμού. Και σίγουρα θα το γνωρίζουν ότι η ιστορία, όταν πρόκειται για εθνικά ατοπήματα που αποτέλεσμα έχουν χαμένες πατρίδες, είναι αμείλικτη.