Άλλος ένας έπεσε για το «καλό της Κύπρου» (sic)

Αν σας πειράζει η ζέστη όσο και εμένα, σας έχω νέα. Καλά νέα.

Καλά, καλά δεν είναι ακριβώς. Σίγουρα όμως, τα λες… παρήγορα από μία άποψη: η ζέστη, λοιπόν, άλλους τους πειράζει περισσότερο. Άστε που, τώρα το καλοκαίρι, πράγματα τα οποία μας φέρνουν σε δύσκολη θέση τον υπόλοιπο χρόνο, μπορείς εύκολα και απλά να τα αποδώσεις στη ζέστη.

Πάρτε λ.χ. τον Νικόλα Παπαδόπουλο. Δεν ξέρω εάν τον πειράζει (και) η ζέστη, όμως, διαβάζοντας τα όσα είπε στην Οριάνα Παπαντωνίου, στην «Καθημερινή» τις προάλλες, διαπιστώνω πόσο βολικό είναι τελικά το καλοκαίρι μας, με την εκτυφλωτική ηλιοφάνειά του, την αποπνικτική ζέστη, την υγρασία και το υπόλοιπο ανυπόφορο του πράγματος.

Ερωτηθείς γιατί δεν είναι υποψήφιος στις προεδρικές, ο Νικόλας απάντησε ότι μία δική του υποψηφιότητα θα εξυπηρετούσε μόνο το κόμμα και τα ποσοστά του και όχι την πορεία της Κύπρου τα επόμενα χρόνια, προσθέτοντας ότι είχε υποχρέωση να ενεργήσει με γνώμονα το μακροπρόθεσμο καλό της Κύπρου και όχι με κομματικές σκοπιμότητες.

Με άλλα λόγια, ο Νικόλας, σταθερό γκανιάν στις προεδρικές -και δοκιμασμένο πάνω από όλα- έκανε και αυτός μια, γνώριμη σε όλους μας όπως και συνηθισμένη για τους πολιτικούς μας, κίνηση αυτοθυσίας, «με γνώμονα το μακροπρόθεσμο καλό της Κύπρου και όχι με κομματικές σκοπιμότητες».

Νομίζω ότι βουρκώνω…

Όχι τελικά. Αλλά, όπως και να έχει, ένα μεγάλο ευχαριστώ του το οφείλουμε. Διότι, ένας άνθρωπος ο οποίος είδε στις τελευταίες εκλογές τα ποσοστά του κόμματός του να μειώνονται κατά 3,2% και να πέφτουν στο 11,2% δεν είναι δα και απλό πράγμα να παραμερίσει τη σιγουριά της εκλογής του στην προεδρία, όπως αυτή προκύπτει και από τα νούμερα, για να εξυπηρετήσει «μόνο το κόμμα και τα ποσοστά του» και, αντί αυτού, να επιλέξει το δύσβατο για το «εγώ» δρόμο του «εμείς».

Την οδό του αγνού πατριωτισμού και «την πορεία της Κύπρου τα επόμενα χρόνια […]». Πάντα, «με γνώμονα το μακροπρόθεσμο καλό της Κύπρου και όχι με κομματικές σκοπιμότητες». Εάν ήταν χειμώνας, θα ανησυχούσαμε για τον Νικόλα. Τώρα, ας πούμε ότι, η ζέστη μπορεί να τον επηρέασε.

Εκτός πάλι κι αν νομίζει ότι επειδή δεν βγήκε την περασμένη φορά, παρόλο που είχε νοικιάσει όλες τις διαφημιστικές πινακίδες και έταζε «αύξηση συντάξεων» και την επόμενη θητεία αυτής που διεκδικούσε (πρωτοφανές στην παγκόσμια Ιστορία…) όπως και «Νοσοκομείο Παιδιών και Εφήβων» (sic), το εκλογικό Σώμα ήταν υποχρεωμένο να τον εκλέξει, ανεξαρτήτως ποσοστού. Έτσι το να βγει με 11,29% θα ήταν λογικό.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως την υποψηφιότητά του την είχε περάσει διά βοής αντί με ψηφοφορία από το Εκτελεστικό του ΔΗΚΟ στις περασμένες προεδρικές. «Ναι» φώναζαν, «όχι» φώναζαν, για τους καφέδες που είχε ξεχάσει ο καφετζής φώναζαν, η βοή ήταν βοή. Μόνο ο Νικόλας και ο Κιμ Γιονγκ-ουν.

Και επειδή οι μεγάλοι ηγέτες μοιάζουν παντού, να σας θυμίσω πως και ο Βορειοκορεάτης έτσι θυσιάζεται για τον λαό του. Και επίσης το λέει. Ok, όχι ο ίδιος, είναι κάπως καλύτερη η επικοινωνιακή του τακτική από τον Νικόλα, αλλά το λένε οι επιτελείς του.

Αν θυμάστε, τον περασμένο Δεκέμβριο, όταν εμφανίστηκε στην τηλεόραση εμφανώς αδυνατισμένος και άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες για την κατάσταση της υγείας του, κρατικοί αξιωματούχοι υποστήριξαν ότι ο Κιμ «τρώει λιγότερο για χάρη της χώρας», παραπέμποντας στις ελλείψεις αγαθών τις οποίες βέβαια απέδωσαν στις διεθνείς κυρώσεις.

Κάπως έτσι και ο Νικόλας. «Για χάρη της χώρας» δεν κατεβαίνει. Το οποίο φυσικά από μια άποψη, οι πλείστοι και οι πλείστες τουλάχιστον, συμφωνούμε ότι έχει σίγουρα βάση. Έστω και αλλιώς ιδωμένο. Εκ του αποτελέσματος περισσότερο. Έχει λιγότερη ταλαιπωρία για όλους μας και αυτό με τα όσα τραβάμε αυτό το διάστημα, δεν είναι δα και λίγο.

Πάντως, ένα είναι βέβαιο. Κύπριος πολιτικός σημαίνει θυσία. Σημαίνει υποταγή του «εγώ» και των προσωπικών φιλοδοξιών για χάρη της πατρίδας. Σημαίνει υπερβάσεις και αυτό δεν αφορά μόνο τον Νικόλα αλλά και τους πλείστους άλλους, ειδικά τώρα που πλησιάζουμε σε εκλογές.

Όλοι θυμούνται πόσο παλεύουν, για το καλό μας και μόνο, μέρα και νύχτα. Και πού να σφίξουν κι άλλο οι ζέστες. Καλό για εκείνους σίγουρα, διότι καλύπτεται λίγο το θράσος, το απύθμενο. Βαρύ και ασήκωτο πάλι για εμάς που πρέπει να τους αντέχουμε. Με αυτήν ειδικά τη ζέστη.