Νοιάζεται, άραγε, κανείς για εκείνους που μένουν πίσω; 

Ξέρετε ποιος είναι ο λόγος για τον οποίο πολλά άτομα της δικής μου γενιάς δεν παρακολουθούν ειδήσεις; Εκτός από το ότι έχουμε μπουχτίσει από τη σαπίλα που διέπει το πολιτικό μας σύστημα, έχουμε βαρεθεί να ακούμε για συνομηλίκους μας, κυρίως, ότι άφησαν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο. Κυρίως έχουμε -χρησιμοποιώ πληθυντικό γιατί ελπίζω ότι δεν είμαι η μόνη- βαρεθεί να επαναλαμβάνεται το ίδιο έργο. Κάθε φορά η ιστορία είναι η ίδια, το μόνο που αλλάζει είναι το όνομα του θύματος. Κάθε φορά ακούμε για μέτρα και δράσεις από πλευράς κυβέρνησης, τα οποία δεν αποδίδουν. Μέσα σε 16 μέρες χάθηκαν οκτώ ζωές, ενώ μέσα σε έξι μήνες σκοτώθηκαν 22 συνάνθρωποί...

Για να διαβάσετε το άρθρο, συνδεθείτε με την έκδοση PREMIUM ή αγοράστε τον «Π» από τα περίπτερα.