Το Ισραήλ ως «wake up call» της Κύπρου

Η απάνθρωπη, θρασύδειλη και κτηνώδης επίθεση της τρομοκρατικής Χαμάς εναντίον του φιλοπρόοδου και φίλιου κράτους του Ισραήλ και η πρόκληση που δέχεται το τελευταίο από την επίσης τρομοκρατική Χεζμπολάχ του Λιβάνου, αποτελούν μόνο μία από τις πολλές εστίες αστάθειας που χαρακτηρίζουν την περιοχή μας. Οι ανώμαλες, από πλευράς ασφάλειας, καταστάσεις στη Συρία, στη Λιβύη, στον Λίβανο, όπως και η «λεπτή» θέση στην οποία βρίσκονται η Αίγυπτος και η Ιορδανία, αλλά και η Κύπρος, που τελεί υπό τουρκική στρατιωτική απειλή χωρίς να έχει ούτε κατά το ελάχιστον τις θεσμικές αντοχές ή τους μηχανισμούς ασφαλείας του Ισραήλ (ή της Αιγύπτου και της Ιορδανίας, που είναι σαφώς λιγότερο δημοκρατικά καθεστώτα), συνθέτουν την πραγματικότητα της γειτονίας μας. Μιας γειτονίας, που μαζί με εκείνη των Βαλκανίων, αποτελούν, ίσως, τις πλέον επιρρεπείς και επίφοβες σε εξάρσεις βίας, συγκρούσεων και συνθηκών αστάθειας στον πλανήτη. Αυτή είναι η πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούμε και εργαζόμαστε, επενδύουμε και αναπτυσσόμαστε. Μια πραγματικότητα, με άλλα λόγια, με εξαιρετικά αυξημένο γεωπολιτικό ρίσκο.

Μόνο οι αιθεροβάμονες, οι αφελείς και οι άσχετοι πιστεύουν ότι η χώρα μας αποτελεί όαση ασφάλειας και σταθερότητας μέσα στην έρημο της περιφερειακής πολιτικής και οικονομικής αστάθειας, επειδή χρησιμοποιείται για… εκκενώσεις αμάχων κάθε φορά που προκύπτει ένα κακό στη γειτονία μας. Απλώς, η Κύπρος τυγχάνει να κινδυνεύει λιγότερο από τους υπόλοιπους γείτονές μας, μόνο και μόνο επειδή το επιτρέπει η Τουρκία. Αν η Τουρκία το επιθυμήσει, η Κύπρος μπορεί να γκρεμοτσακιστεί μέσα σε μερικές μέρες. Το καλύτερο παράδειγμα που επιβεβαιώνει τον αυξημένο κίνδυνο στον οποίο είμαστε διαρκώς εκτεθειμένοι, είναι εκείνο με τις παράτυπες μεταναστευτικές ροές δια μέσου της γραμμής καταπαύσεως του πυρός. Συν αυτό, και το παράδειγμα του χάους που επικράτησε στην Πάφο και στη Λεμεσό από τη δράση μιας χούφτας εξτρεμιστών και ριζοσπαστών. Σκεφτείτε να δρούσαν οργανωμένα και επί σχεδίου; Αν, τώρα, προσθέσουμε στη «φόρμουλα» και τη συμπεριφορά βίαιων τρομοκρατικών οργανώσεων από τα γύρω κράτη, που έδρασαν ή επιδίωξαν να δράσουν στην Κύπρο, χωρίς καμιά αναστολή ή προσμέτρηση της παλαιότερης και νεότερης στάσης μας υπέρ των όποιων δικαίων των Παλαιστινίων που ανατινάζονταν στο γεφύρι του Πεδιαίου, σκορπίζοντας αδιακρίτως τον θάνατο ή του «φίλου μας του Άσαντ», που έστησε ατμοπλοϊκά δρομολόγια με την κατεχόμενη Αμμόχωστο ή των διευκολύνσεων μας προς τον Λίβανο, που δεν απέτρεψε τη Χεζμπολάχ να επιδιώξει να δραστηριοποιηθεί στην Κύπρο ή του «Ισλαμικού Κράτους», που συμπεριελάμβανε και την Κύπρο στον χάρτη του «χαλιφάτου» του, τότε καθίσταται ξεκάθαρη και εμφανέστατη η επίφοβη θέση μας.

Επιπλέον, ο τόπος μας οδηγήθηκε, λόγω της υψηλής θεσμικής διαφθοράς, της ανεπαρκούς διαχείρισης και του ελλιπούς έως ακυρωμένου κοινωνικού συμβολαίου (δηλαδή, του πλαισίου συνύπαρξης και συνεργασίας της κοινωνίας στη βάση κοινών αρχών), σε μια εσωτερική κατάσταση τοξικού πολιτικού περιβάλλοντος που βασανίζεται από εξαιρετικά χαμηλό ηθικό, εσωστρέφεια και ανασφάλεια. Οι υποθέσεις που βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας κατά καιρούς, γύρω από τα όσα επικρατούν με τις αρχές ασφαλείας, αλλά και τους φορείς άσκησης πολιτικής και απονομής δικαιοσύνης, αποτελούν παραδείγματα αυτού του συμπτώματος και της δυσάρεστης συνθήκης που έχει δημιουργηθεί.

Αν προσθέσουμε και τις πλέον κραυγαλέες και απαράδεκτες καταστάσεις που επικρατούν γύρω από την ενεργειακή αν-επάρκεια και αν-ασφάλεια, καθώς και τις χαμηλές αντοχές της οικονομίας μας απέναντι σε πιθανές πολύ σοβαρές κρίσεις ασφάλειας, λόγω της διαχρονικής υιοθέτησης βραχύβιων και ευπαθών, αντί ανθεκτικών, βιώσιμων και αειφόρων μοντέλων ανάπτυξης, τότε διαπιστώνουμε ότι η Κύπρος, όχι μόνο δεν είναι η «όαση» ασφάλειας που πιστεύουμε, αλλά μάλλον είναι τυχαία τυχερή ή καλύτερα, η λιγότερο άτυχη χώρα της περιοχής μας, προς το παρόν.

Και αυτό πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξει το ταχύτερο δυνατόν, αφού η «καλή μας τύχη» δεν αποτελεί επαρκή και σοβαρή διασφάλιση απέναντι στο γεωπολιτικό και πολιτικό ρίσκο! Και σίγουρα, δεν αποτελεί εχέγγυο προσέλκυσης επενδύσεων βάθους και ουσίας, ούτε έργων ορίζοντα. Ούτε αποτελεί πυλώνα οικοδόμησης «γεφυρών» και «διαύλων» και δεν ξέρω και εγώ τι άλλων «οδών» φαντασιωνόμαστε ότι δημιουργούμε, κάνοντας σχεδόν τίποτε ουσιαστικό από πλευράς ανάπτυξης πραγματικών δυνατοτήτων και ικανοτήτων, για να ενισχύσουμε και να προβάλουμε την ασφάλειά μας, να μειώσουμε τις αδυναμίες μας και να διορθώσουμε τις ανεπάρκειές μας. Ας μην ξεγελιόμαστε πιστεύοντας ότι με μια χούφτα ικανών στρατιωτικών, 50 κομάντο και τεσσάρων-πέντε ελικοπτέρων, τριών ακάτων, εκατόν διπλωματών και σαράντα τεθωρακισμένων και πέντε-έξι διακηρύξεων στο «χαρτί» για «στενή» συνεργασία, στο πλαίσιο «τριμερών» συνεδριάσεων, η Κύπρος έχει διασφαλίσει τα συμφέροντά της και την, ήδη κουτσουρεμένη, εδαφική ακεραιότητά της και υπό έντονη αμφισβήτηση κυριαρχία της. Και το κυριότερο, τη μελλοντική της ύπαρξη και οικονομική και κοινωνική της πρόοδο.

Με απλά λόγια, αυτό που συμβαίνει στο Ισραήλ πρέπει να αποτελέσει, έστω και με μεγάλη και αδικαιολόγητη καθυστέρηση, το δικό μας «wake up call» και να μας κάνει να σοβαρευτούμε αμέσως και να στήσουμε ένα κράτος αντίστοιχο και ανάλογο των κινδύνων που μας απειλούν και μας περιβάλλουν, από όπου και αν προέρχονται.