Ο «μπελάς» του δημοσιονομικού συμβουλίου

Η ενδιάμεση έκθεση του δημοσιονομικού συμβουλίου, που δημοσιοποιήθηκε μόλις την περασμένη βδομάδα, ενώ δεν διαφέρει από απόψεως εμπεριστατωμένης και κριτικής διάθεσης από άλλες περασμένες εκθέσεις, διαφέρει, εν τούτοις, στην ένταση και στο ύφος της. Ένταση και ύφος που θα μπορούσαν να κάνουν τον σκεπτόμενο αναγνώστη και επαΐοντα των οικονομικών, ειδικά εκείνον που δεν γνωρίζει την επιστημοσύνη, οξυδέρκεια και φιλελεύθερες αντιλήψεις των συγγραφέων της έκθεσης, να υποψιαστεί ότι αυτή, αλλά και οι συνοδευόμενες παρεμβάσεις του δημοσιονομικού συμβουλίου, διακατέχονται από μια «αντιπολιτευτική» προκατάληψη. Ενδέχεται δε κάποιος, πιο καχύποπτος, να σκεφτεί ότι το δημοσιονομικό συμβούλιο, που ειρήσθω εν παρόδω διορίζεται από την κυβέρνηση, είναι εκεί για να λειτουργεί ως βαλβίδα εσωτερικής πολιτικής αποσυμπίεσης, που «εκτονώνει» με τις ελεγκτικές διαπιστώσεις του τις υπόλοιπες αντιπολιτευτικές φωνές, δίκην του «μην μας ασκείτε κριτική από έξω επειδή την ασκούμε από μέσα, μόνοι μας». Ούτε το ένα όμως ισχύει, ούτε το άλλο.

Το δημοσιονομικό συμβούλιο είναι εκεί, ακριβώς, για να μπορεί με μια κάποια «απόσταση» από την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία να λέει αλήθειες. Όχι μόνο να βάζει, όποτε και όταν πρέπει, το δάκτυλο επί των τύπον των ήλων, αλλά να έχει μόνιμα το ένα του χέρι πάνω στο κιτάπι του προϋπολογισμού, των δημοσιονομικών εσόδων και εξόδων, και το άλλο στην πολιτική ατζέντα της κυβέρνησης και των αρμόδιων επιτροπών της Βουλής, για να μπορεί να παρεμβαίνει «έγκαιρα και αποτελεσματικά με στόχο την αποφυγή δημοσιονομικού εκτροχιασμού και τη διασφάλιση της βιωσιμότητας και της ανθεκτικότητας των Δημόσιων Οικονομικών».

Αυτόν τον στόχο, το δημοσιονομικό συμβούλιο δεν τον πέτυχε σχεδόν ποτέ, επειδή δεν αφέθηκε ποτέ να τον πετύχει, όσες έγκαιρες και ορθά εμπεριστατωμένες παρεμβάσεις και αν έκανε κατά καιρούς ή όση διάθεση και σθένος και αν είχε επιδείξει, με πενιχρά πάντοτε μέσα και δυσκολίες πρόσβασης σε πληροφορίες και ενημέρωση, όπως και τώρα, στην προσπάθεια ενάσκησης των καθηκόντων που τάχθηκε, από την ίδια την πολιτεία, να φέρει εις πέρας.

Γεγονός που καταδεικνύει μια διαχρονικά απαράδεκτη νοοτροπία εκ μέρους της εκτελεστικής εξουσίας, αλλά και της Βουλής, που, κατά διαστήματα, πλησίαζε τα όρια της δημόσιας κοροϊδίας και σίγουρα ξεπερνούσε τα όρια της σπατάλης δημοσίων πόρων που δαπανούνται για τη λειτουργία του, όταν το αποδεδειγμένα εμπεριστατωμένο έργο που παράγει αγνοείται από το κράτος. Επειδή, περί αυτού πρόκειται, κάθε φορά που αγνοούνται οι έγκαιρες, εύστοχες, ορθές και τεκμηριωμένες επισημάνσεις του, διότι έτσι βολεύει την κάθε κυβέρνηση που το αντιμετωπίζει, λίγο-πολύ, ως μπελά και ενόχληση, αλλά το αφήνει να υπάρχει για λόγους σκοπιμότητας.

Και μια και αναφερθήκαμε σε σκοπιμότητες γύρω από τη δημιουργία φορέων δεξιά και αριστερά, να πούμε παρενθετικά και εμβόλιμα ότι κάποια στιγμή, υποψιάζομαι ότι και η Ελεγκτική Υπηρεσία θα ενσκήψει και σε αυτό το σημαντικό θέμα, αφού το ζήτημα της σχεδόν μόνιμης παράκαμψης ή παρεμπόδισης, μέσω απουσίας επαρκούς υποστήριξης, του έργου ενός όποιου φορέα δημιούργησε το ίδιο το κράτος, ενδέχεται να αγγίζει και ζητήματα σπατάλης ή ακόμα και κακοδιαχείρισης πόρων ή έστω αξιολογικά λανθασμένων δαπανών από πλευράς κράτους. Δαπανών που δεν προκύπτουν μόνο σε έργα υποδομών, όπως δρόμων και κτηρίων, αλλά και κάμποσων άλλων «δημιουργημάτων» εντός και πλησίον κρατικών υπηρεσιών που αποκαλούνται φορείς, επιτροπές, γραμματείες, συμβούλια, κ.ο.κ., που είτε δεν στήνονται σωστά είτε στήνονται «για τα μάτια του κόσμου» και αφήνονται στο έλεός τους, με αποτέλεσμα να «πετάσουμε» στον κάλαθο, εκτός από τις εκθέσεις που παράγουν, και χρήματα.

Χρήματα, που όπως διαπιστώνει και με τις δικές του επισημάνσεις στην έκθεση, στις ανακοινώσεις αλλά και στις δημόσιες δηλώσεις του, ενώπιον και της Βουλής μάλιστα, ο Δημοσιονομικός επίτροπος, ενδεχομένως να μην υπάρχουν ή να μην επαρκούν για όλα αυτά.

Και εδώ φτάνουμε στο τελευταίο σημείο και πιο σημαντικό σημείο της διαπίστωσης του δημοσιονομικού συμβουλίου, που ενώ δεν αμφισβητεί την υφιστάμενα σταθερή δημοσιονομική θέση της χώρας και τη βούληση του Υπουργείου Οικονομικών για διατήρησή της, εν τούτοις προειδοποιεί με όλο το σθένος που διαθέτει, για τον κίνδυνο ανατροπών λόγω ανάληψης συγκεκριμένων και καταγεγραμμένων υποχρεώσεων/εξαγγελιών που δεν έχουν περιληφθεί στις εκτιμώμενες δημοσιονομικές δαπάνες. Όσο για τα υπόλοιπα που είπες, Μιχάλη, σχετικά με τις μεταρρυθμίσεις και την τόλμη που απαιτούν από το πολιτικό προσωπικό της χώρας, τον συντονισμό μεταξύ πολιτικών εξαγγελιών και δαπανών και της συνάρτησής τους με τα έσοδα, και από πού αυτά θα προέλθουν, δεν χρειάζεται να πούμε οτιδήποτε περισσότερο, παρά μόνο να επαναλάβουμε ότι στην Κύπρο ο αισθησιακός λαϊκισμός κατάφερε τελικά να νικήσει ακόμα και αυτήν τη διαχρονικά ανίκητη βλακεία…