Απλό αλλά ακατόρθωτο

Αυτό που ενοχλούσε πολύ τους βουλευτές μας, πριν εγκαταλείψω τη δημοσιογραφία, ήταν που τους χαρακτήριζα βολευτές. Για να είμαστε δίκαιοι μαζί τους, στο τέλος της ημέρας ένας βουλευτής επιδιώκει το βόλεμα του δημόσιου συμφέροντος. Κάνω λοιπόν αυτόν τον διαχωρισμό του βουλευτή με αυτόν του βολευτή που επιδιώκει το βόλεμα οργανωμένων συνόλων εις βάρος του δημόσιου βολέματος.

Πριν μερικές μέρες δημοσιεύτηκε μια είδηση για την πρόθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (ΕΕ) να κινήσει διαδικασίες, μεταξύ άλλων, και κατά της Κύπρου για αριθμό θεμάτων. Οι πιθανές παραβάσεις της Κύπρου αφορούν τη μη αυτόματη αναγνώριση προσόντων που αποκτούνται σε άλλα κράτη μέλη της ΕΕ. Συγκεκριμένα, η ΕΕ αναφέρει ότι «η κυπριακή νομοθεσία επιβάλλει αδικαιολόγητες προϋποθέσεις για την αναγνώριση των επαγγελματικών προσόντων μηχανικών και αρχιτεκτόνων και δεν διασφαλίζει πλήρως την αυτόματη αναγνώριση των επαγγελματικών προσόντων αρχιτεκτόνων». Στη λίστα της ΕΕ είναι και το «αγαπημένο» μου θέμα των κτηματομεσιτών που πάει και έρχεται για πάνω από δέκα χρόνια. Επαναλαμβάνω, στην Κύπρο είναι πιο εύκολο κάποιος να γίνει αστροναύτης παρά κτηματομεσίτης. Σύμφωνα και πάλι με την ΕΕ, η Κύπρος «μετέφερε πλημμελώς στο εθνικό δίκαιο την Οδηγία για τις υπηρεσίες, επιβάλλοντας περιορισμούς που καθορίζουν ποιος μπορεί να κατέχει μετοχές σε κτηματομεσιτικές εταιρείες διαμεσολάβησης».

Σίγουρα όλοι μπορούν να κάνουν λάθη, ακόμη και οι βουλευτές. Όταν όμως ένα θέμα συζητήθηκε 100 φορές και έγιναν άλλες τόσες διαβουλεύσεις σε τεχνοκρατικό επίπεδο, όταν ήρθαν οι τεχνοκράτες της ΕΕ και συμφωνήθηκε να γίνουν αλλαγές και όταν έγιναν οι αλλαγές μας είπαν ότι ο νέος νόμος είναι χειρότερος από τον πρώτο… τότε;

Η αρχή στην οποία λειτουργεί η Ευρώπη (ανεξάρτητα αν συμφωνούμε, αυτήν αποδεχτήκαμε) είναι η επιβολή περιορισμών στις ελευθερίες των πολιτών (1) μόνο με στόχο την προστασία της υγείας και της ασφάλειας των πολιτών, (2) όταν δεν υπάρχει άλλος τρόπος να επιτευχθεί ο στόχος και (3) μόνο στον βαθμό που επιτυγχάνεται ο στόχος.

Αυτό που μας λέει η ΕΕ με απλά λόγια είναι ότι κακώς ταυτίζουμε το δημόσιο συμφέρον με το συμφέρον οργανωμένων συνόλων που ναι είναι πολίτες αλλά δεν είναι οι πολίτες… έχει και άλλους. Δεν έχω κανένα πρόβλημα, και αντίθετα το στηρίζω, το κράτος να ενισχύει, να διευκολύνει και να στηρίζει τον οποιονδήποτε πολίτη, φτάνει αυτό να μην γίνεται εις βάρος των άλλων ή χωρίς τη συγκατάθεση των άλλων ή πάντα να γίνεται επιλεκτικά και με διακρίσεις.

Όταν, λοιπόν, υπάρχει αυξημένη ζήτηση για κτηματομεσιτικές ή αρχιτεκτονικές υπηρεσίες και αχρείαστα εμποδίζεται η είσοδος στην αγορά νέων κτηματομεσιτών και αρχιτεκτόνων, αυτό σημαίνει πως (α) περιορίζονται οι επιλογές των πολιτών, (β) αυξάνονται οι τιμές που καταβάλλουν οι πολίτες, (γ) μειώνεται η ποιότητα των υπηρεσιών που απολαμβάνουν οι πολίτες και (δ) στερείται η εργασία, το εισόδημα και το μέλλον αυτών που δυνητικά θα παρείχαν αυτές τις υπηρεσίες αλλά εμποδίζονται αχρείαστα από το να εργαστούν.

Το ερώτημα λοιπόν είναι: πόσο δύσκολο είναι μετά από δέκα και βάλε χρόνια συζητήσεις να γίνει αυτό το απλό και απόλυτα ορθό σημείο αντιληπτό; Η απάντηση είναι απλά… απλό. Άρα; Το συμπέρασμα δικό σας.

Υ.Γ. Και φυσικά, η εκάστοτε κυβέρνηση κρύβεται πίσω από τη Βουλή. Σε τέτοια θέματα ο στόχος φαίνεται να είναι κοινός.