Πρώτα ποιος και μετά πού

Την περασμένη εβδομάδα ξεκίνησε μια δημόσια συζήτηση μετά τη δημοσίευση του περιστατικού όπου μέλος της Εθνικής Φρουράς φέρεται να είχε λάβει μέρος σε ταινία πορνό. Ο καθένας, όπως πάντα και αναλόγως με τον δικό του χαρακτήρα, τα δικά του πιστεύω και κώδικα ηθικής, επεδίωκε να βρει επιχειρήματα που στήριζαν τις δικές του προτιμήσεις. Δηλαδή, που στήριζαν αυτό που ήδη είχε προαποφασίσει. Ο διάλογος ήταν καταδικασμένος σε αποτυχία πριν καν ξεκινήσει.

Το πρώτο ερώτημα δεν είναι πού τραβάμε τη γραμμή σε θέματα συμπεριφοράς, αλλά πότε και ποιος τραβά αυτήν τη γραμμή. Ποιος είμαι εγώ να αποφασίσω αν ένας οργανισμός θα εργοδοτήσει άτομα που παίζουν σε ταινίες πορνό ή που τραγουδούν το βράδυ ή τους αρέσει να ντύνονται παράξενα, ή που είναι χορτοφάγοι; Στη συγκεκριμένη και ανάλογες περιπτώσεις, αν ο εργοδότης και ο υπάλληλος τα βρουν, δεν πέφτει λόγος σε κανένα από εμάς. Αν ως πελάτες δεν μας αρέσει… δεν πάμε.

Όλα αυτά θα πρέπει να καθορίζονται ξεκάθαρα κατά τη σύναψη της σύμβασης εργοδότησης. Αν ο εργοδότης έχει εσωτερικούς κανόνες ενδυμασίας και συμπεριφοράς τους παρουσιάζει, γίνεται συζήτηση και ό,τι καταγράψουν στο συμβόλαιο αυτό μετρά. Από εκεί και πέρα, αν ο υπάλληλος της Εθνικής Φρουράς υπερέβη το επιτρεπτό είναι θέμα γεγονότων και όχι προσωπικών προτιμήσεων… συγγνώμη απόψεων.

Η ουσία λοιπόν του θέματος είναι αν η Εθνική Φρουρά ως εργοδότης είχε/ έχει κάποιον κώδικα. Αν ο κώδικας έγινε γνωστός στον υπάλληλο και έγινε αποδεκτός και τελικά αν η συμπεριφορά του παραβίασε έναν κανονισμό… τη συμφωνία. Αν ο κώδικας είναι λάθος, αν πρέπει να διαφοροποιηθεί, εν έχει ελλείψεις, είναι άλλο θέμα. Δεν καταδικάζεις κάποιον επειδή ο νόμος ή ο κανονισμός θα έπρεπε να ήταν διαφορετικός, κατά την προτίμηση…. συγγνώμη άποψή σου.

Είναι αυτές οι λεπτές γραμμές – που στο τέλος είναι και η ουσία – που μας διαφεύγουν σε κάθε συζήτηση που δεν έχει να κάνει με θέματα δημοσίου συμφέροντος και τα οποία ρυθμίζονται νομικά και χωρίς να σημάνει πως ότι ρυθμίζεται νομικά είναι και σωστό. Απλά την εκάστοτε στιγμή το κάθε περιστατικό κρίνεται με το πλαίσιο που ισχύει.

Τέτοια θέματα, που θέλουν να αποφασίζουν άλλοι που δεν τους πέφτει λόγος, είναι πάρα πολλά. Είναι ο κατώτατος μισθός (μην μου πείτε το έχουν και στην ΕΕ και στις ΗΠΑ, διότι δεν έχω υποχρέωση να συμφωνώ μαζί τους), η ΑΤΑ, οι ώρες εργασίας, η συμμετοχή σε συνταξιοδοτικό ταμείο κ.λπ., κ.λπ. Όλα αυτά είναι καλύτερο να ρυθμίζονται σε όσο πιο «ατομικό» επίπεδο γίνεται και όχι να επιβάλλονται.

Αν για πρακτικούς λόγους μπορεί να ρυθμιστεί συλλογικά ένα ζήτημα, κανένα πρόβλημα. Αν κάτι χρειάζεται παρέμβαση του κράτους, τότε αυτή θα πρέπει να είναι η ελάχιστη δυνατή και η ύστατη λύση. Δεν το λέω αυτό για να καταργηθούν όλες οι κρατικές παρεμβάσεις ή οι συνδικαλιστικές οργανώσεις υπαλλήλων και εργοδοτών.

Αν αυτές έχουν χρησιμότητα π.χ. οι συλλογικές συμβάσεις, αυτό θα το επιλέξουν μόνοι τους οι υπάλληλοι και οι εργοδότες. Δεν χρειάζεται και δεν πρέπει να επιβληθεί με νόμο… και πριν αρχίσετε να κριτικάρετε, απλά να σας υπενθυμίσω για ακόμη μία φορά ότι οι πρώτοι και μόνοι που επεδίωξαν να απαγορεύσουν με νόμο το απόλυτο «δικαίωμα στο συνδικαλίζεσθαι» (δικαίωμα με το οποίο συμφωνώ απόλυτα) ήταν οι συνδικαλιστές.