Ο επόμενος ηγέτης θα είναι απ’ το ίνσταγκραμ

Πόσο κακό είναι να είσαι περισσότερο ηγέτης της εικόνας παρά να αναλύεις επί της ουσίας κάποια δεδομένα; Αν το βάλουμε σε ένα θεωρητικό επίπεδο, προφανώς και είναι μάλλον προβοκατόρικο το ερώτημα. Ωστόσο, ακόμη και ο άνθρωπος της εικόνας, παρά της ουσίας, θα βρεθεί ενώπιον πολλών διλημμάτων, συνεπώς θα αναγκαστεί να αποδείξει στο κοινό του αν όντως τελικά ήταν ένας άνθρωπος της εικόνας ή αν είναι επί της ουσίας. Και αν στο τέλος της ημέρας μπορεί να ξεπεράσει την ίδια του την εικόνα και να αποδείξει πως αξίζει την ψήφο του λαού, του κόμματος, των βουλευτών κ.λπ.

Από τη θεωρία στην πράξη λοιπόν, όχι μόνον για τον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά και τους ηγέτες που αναζητούμε σε αυτόν τον τόπο τα τελευταία χρόνια, όπου αποδεδειγμένα πλέον βρισκόμαστε σε ένα μεταβατικό στάδιο. Από τα αριστερά μέχρι τα δεξιά ζούμε αυτό που όλοι βλέπαμε, αλλά ουδέποτε κανείς μπήκε στη διαδικασία να παραδεχθεί. Πως έχουμε σοβαρό πρόβλημα ανθρώπων που μπορούν να ηγηθούν της πατρίδας, των κομμάτων, των θεσμών γενικότερα. Και φτάσαμε στο σημείο να αναζητούμε ανθρώπους που είναι ελκυστικοί ως εικόνα στο φιλοθεάμον κοινό, παρά ανθρώπους που έχουν γνώσεις, ηγετικές ικανότητες ή ανθρώπους που έχουν αποδείξει πως μπορούν να έχουν μαζί τους τον λαό. Συγκυκριακά ή όχι, εκείνο που απέδειξαν τα πολιτικά γεγονότα αυτού του τόπου τα τελευταία πέντε χρόνια, είναι πως η εικόνα έχει καταφέρει να νικήσει την πολιτική ζωή του τόπου και κυρίως τα πρόσωπα που έχουν πίσω τους μια πολιτική εμπειρία. Ένα πολιτικό σύστημα το οποίο δεν μπορεί να κτίσει σχέσεις εμπιστοσύνης με τον λαό, αναζητεί πλέον τους ανθρώπους που έχουν ωραίο, ελκυστικό πρόσωπο, έχουν οριακά τα προσόντα για να μην τους απορρίψεις, αλλά να πεις πως είναι ανεκτοί για την πολιτική σκηνή.

Είναι ένας εύκολος τρόπος για να κεντρίσεις το ενδιαφέρον του κοινού. Και δεν είμαστε, προφανώς, πρωτοπόροι, αφού το έχουμε δει να συμβαίνει ουκ ολίγες φορές και στην παγκόσμια πολιτική σκηνή. Όταν το σύστημα δεν μπορεί να βρει πρόσωπα που είναι ικανά να αντέξουν το πολιτικό βάρος, στρέφεται σε άτομα που είναι ελκυστικά, είναι έτοιμα για διαφήμιση βουτύρου. Το κοινό πείθεται. Αν τελικά θα… αλείψει τον βούτυρο ή θα τον πετάξει από το πολιτικό ψωμί, είναι κάτι που το αποδεικνύει η Ιστορία. Και στο τέλος, αποδεικνύεται πως εξαρτάται από τα ίδια τα πρόσωπα της εικόνας αν καταφέρνουν να την αντέξουν.

Είναι μια νέα πολιτική τάξη πραγμάτων την οποία καλούμαστε πλέον ως θεατές να παρακολουθήσουμε. Εκείνο που είναι δεδομένο, είναι πως μέχρι στιγμής ουδείς μπορεί να πει με βεβαιότητα πως αυτό το νέο σύστημα πολιτικής εικόνας που δοκιμάζουμε μπορεί να αποδειχθεί καλύτερο από εκείνο το παλιό, το ενδεχομένως συστημικό, ή μάλλον παλιάς πολιτικής φουρνιάς. Ας το δοκιμάσουμε… Και πού ξέρετε; Μπορεί ο επόμενος Πρόεδρος να μετρηθεί με τα likes στο Instagram. Αν τα καταφέρει όμως μετά; Δεν θα είναι στερεοτυπικό να τον κρίνουμε πριν τον δοκιμάσουμε;