Κανεί, σιόρ, το δούλεμα

Είμαι από τους λίγους Κυπρίους που παραμένω παθιασμένος με την αναζήτηση συμβιβαστικής λύσης στο Κυπριακό. Θεωρώ όλα τα άλλα θέματα της οικονομίας και καθημερινότητας πολύ σημαντικά, αλλά κανένα δεν είναι τόσο σημαντικό όσο το Κυπριακό. Ο δεινά χειμαζόμενος λαός της Ουκρανίας θα επιβιώσει ακόμα και χωρίς ηλεκτρισμό και άλλα βασικά είδη πρώτης ανάγκης. Αλλά, αν αδίστακτοι εισβολείς καταλάβουν τη χώρα του, ο λαός μάλλον δύσκολα θα επιβιώσει.

Οι χειρισμοί του απερχόμενου Προέδρου Νίκου Αναστασιάδη οδήγησαν το Κυπριακό σε οριακό πράγματι σημείο. Όμως, οι ελπίδες για εξεύρεση συμβιβαστικής λύσης δεν έχουν εξανεμιστεί εντελώς. Εκτιμώ πως υπάρχουν κάποια περιθώρια, μικρά έστω, αλλά υπάρχουν. Οι παγκόσμιες εξελίξεις, νοουμένου ότι θα υπάρξει Πρόεδρος που θα διαθέτει τόλμη και ειλικρινή διάθεση αναζήτησης ενός δίκαιου υπό τις περιστάσεις συμβιβασμού, επιτρέπουν κάποια αισιοδοξία.

Είναι γι’ αυτό που θεωρώ πολύ σημαντικές τις επερχόμενες εκλογές. Και ασχολούμαι σε έκταση με τα προσόντα και τις ικανότητες των υποψηφίων Προέδρων. Ασχολούμαι πολύ περισσότερο με τον Νίκο Χριστοδουλίδη, επειδή αυτή τη στιγμή έχει το προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις και επομένως, τουλάχιστον θεωρητικά, έχει τον πρώτο λόγο να διαδεχθεί τον Νίκο Αναστασιάδη. Προτού ασχοληθώ με το τελευταίο του ατόπημα, θεωρώ σκόπιμο να επαναλάβω μια διευκρίνιση: Κρίνω τις πράξεις και τις συμπεριφορές του Νίκου Χριστοδουλίδη. Σε προσωπικό επίπεδο τίποτε, μα απολύτως τίποτε, δεν μας χωρίζει. Και προσπαθώ να κρίνω τις πράξεις του όσο πιο αντικειμενικά μπορώ. Πράγμα όχι και τόσο εύκολο στην εποχή μας, οφείλω να ομολογήσω. Και πρέπει επίσης να πω ότι θεωρώ σημαντικό προσόν για τον Ν. Χριστοδουλίδη το ότι μπόρεσε και ανελίχθηκε από ταπεινή καταγωγή στο να διεκδικεί την Προεδρία της Δημοκρατίας. Βεβαίως, θα μου πείτε, το ίδιο προσόν έχουν και οι άλλοι δύο «βασικοί» υποψήφιοι, καθώς και ο απερχόμενος Πρόεδρος. Αυτή η ταπεινή καταγωγή είναι πολύ μεγάλη υπόθεση, αρκεί να μην πάρουν τα μυαλά του αέρα και το χειρότερο, να αρχίσει να «ζαλίζεται» από το ύψος… όπως δυστυχώς συνέβηκε με τον απερχόμενο.

Πίσω στο ατόπημα όμως, γιατί με τις φλυαρίες μου θα συμπληρώσω τον χώρο που μου παραχωρούν οι φιλόξενες στήλες του «Π» και δεν θα το σχολιάσω. Είναι πασίγνωστο ότι την εβδομάδα που διανύουμε, τα κόμματα που υποστηρίζουν τον κ. Χριστοδουλίδη (ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ και ΔΗΠΑ) ενέκριναν κάποιο ψήφισμα με το ΑΚΕΛ που λέει, αν κατάλαβα καλά, ότι ο Γεώργιος Γρίβας δεν είναι άξιος οποιασδήποτε τιμής. Η γυναίκα μου που παρακολουθεί τηλεόραση, γιατί εγώ αποφεύγω τα σκουπίδια, όταν άκουσε τη σχετική είδηση, την άκουσα από το διπλανό δωμάτιο να μονολογεί «εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες μου πού πάτε;». Δεν θα ασχοληθώ με το ψήφισμα. Αν μπορούσα, θα παρέθετα εδώ αυτούσιο το υπέροχο πρόσφατο κείμενο του Κώστα Κωσταντίνου για το θέμα. Όπως ήταν φυσικό, το ψήφισμα ενόχλησε πολλούς, περιλαμβανομένων και πολλών υποστηρικτών του Νίκου Χριστοδουλίδη.

Έπρεπε, συνεπώς, να επιδοθεί σε επιχείρηση συγκράτησης πιθανών απωλειών. Πήγε, λοιπόν, στον Πύργο Λεμεσού, στα πλαίσια της προεκλογικής του εκστρατείας, και επεδόθηκε σε έναν ύμνο για τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ, τονίζοντας μάλιστα πως για να είναι σήμερα υποψήφιος Πρόεδρος, το οφείλει στους αγωνιστές της ΕΟΚΑ. Βγήκε λίγο αργότερα στο Facebook, ο φίλος μου, όχι μόνο στο Facebook, αλλά και στη ζωή, Λευτέρης Αναστασίου, και παρέθεσε με καμάρι μερικές από τις πιο πάνω φράσεις, που σύμφωνα με το σποτ έδειχναν πόσο σπουδαίος πατριώτης είναι ο Ν. Χριστοδουλίδης. Ο Λευτέρης είναι αθεράπευτος ελληνολάτρης, αγνός πατριώτης, γιος ενός από τους πλέον εκλεκτούς μου φίλους, του σεμνού και ωραίου αγωνιστή της ΕΟΚΑ Ανδρέα Αναστάση. Είναι όμως και αγιάτρευτος χιμαιροκυνηγός. Όλα τα ωραία λόγια που είπε ο Ν. Χριστοδουλίδης για τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ ήταν μια απάτη. Τα είπε για να κλέψει ψήφους. Ναι, να κλέψει, όχι να κερδίσει! Γιατί το θέμα ήταν ο Γρίβας και όχι οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ. Τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ, ακόμα και αυτή η ηγεσία του ΑΚΕΛ τους τιμά. Ιδιαίτερα τους ωραίους νέους εκείνους που θυσίασαν τη ζωή τους στη διάρκεια του αγώνα της ΕΟΚΑ. Δεν είχε το θάρρος και την εντιμότητα να μιλήσει για τον Γρίβα, όπως μίλησε ο Αβέρωφ Νεοφύτου. Και τούτο γιατί θα δυσαρεστούσε πολλούς από τους «πελάτες» από τα κόμματα που τον στηρίζουν. Με τα μισόλογα, τα άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε και τις απάτες, τόσο αυτές του Ποινικού Κώδικα, όσο και αυτές της πολιτικής ζωής, φτάσαμε στην τραγικά επικίνδυνη σημερινή κατάσταση. Κανεί, σιόρ, το δούλεμα.