Η πολτοποίηση ιδεών και πολιτικών εγγράφεται στα «επιτεύγματα» της ελλαδικής κρίσης. Η όσμωση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ το επιβεβαιώνει. Η συνύπαρξή τους δεν περιορίζεται στη συγκυβέρνηση. Εδράζεται σε έναν κοινό ιδεολογικό και πολιτικό κώδικα. Ως συνεκτικό του ιστό έχει τον ακραίο εθνολαϊκισμό. Εξ ου και το ήθος της εξουσίας τους απέχει παρασάγγας από τις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς. Άλλωστε πεδίο συνάντησής τους υπήρξε η περιώνυμη διαχωριστική γραμμή «μνημόνιο-αντιμνημόνιο». Με αυτή θεμελίωσαν την υπόστασή τους, εκφράζοντας έναν διχαστικό και εμπρηστικό λόγο. Το υπόδειγμα «αυτοί ή εμείς» δεν εγκαταλείφθηκε ακόμη και μετά την υποταγή τους στα μνημόνια. Εξακολουθεί και ανατροφοδοτείται μέχρι και σήμερα.
Το μίξερ της αντιμνημονιακής ρητορείας δέχτηκε και άλεσε όλα τα φρούτα της εποχής. Οι μεγάλες δόσεις λαϊκισμού ανακατεύτηκαν με τον εθνικισμό. Οι ιδεοληπτικές εμμονές με τις ακροδεξιές αναχρονιστικές απόψεις. Ο κρατισμός με τις πελατειακές πολιτικές. Οι αντικαπιταλιστικές κορόνες με τις συνωμοσιολογίες. Οι υποτιθέμενοι αντικομφορμιστές με τους ψεκασμένους. Το παράδοξο αυτό κράμα εμποτίστηκε με την αντιπαλότητα, τον παροξυσμό και τη μισαλλοδοξία.
Υποδαυλίζοντας οι σημερινοί κυβερνώντες τα πιο άγρια ένστικτα της ανθρώπινης ύπαρξης, καλλιέργησαν τον κοινωνικό φθόνο, επενδύοντας σ’ αυτόν. Με μανιχαϊστική λογική ενοχοποίησαν τα παλιά κόμματα εξουσίας, βάλλοντας κυρίως εναντίον των μεταρρυθμιστικών και εκσυγχρονιστικών τους δυνάμεων, ενώ αγκάλιασαν και υιοθέτησαν τους νεοκαραμανλικούς και τα «ορφανά» του Άκη.
Το χειρότερο όλων είναι ότι ένα μικρό ακροδεξιό και εθνικιστικό κόμμα καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την κυβερνητική πολιτική. Όπως πολύ εύστοχα υποστήριζε ο Παύλος Τσίμας σε πρόσφατο άρθρο του στην εφημερίδα «Τα Νέα», «η συγκατοίκηση δεν οδήγησε σε αριστεροποίηση των ΑΝΕΛ, αλλά σε ανελοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ». Το προϊόν που έχει προκύψει δεν απέχει πολύ από τερατογένεση. Τα όσα περί αντισυστημικών δυνάμεων επικαλούνται οι ίδιοι, δεν είναι μόνο ψευδεπίγραφα. Είναι και αστειότητες. Εξάλλου, όλοι οι λαϊκιστές ανά την υφήλιο αυτοσυστήνονται ως αντισυστημικοί. Κορυφαία απόδειξη ο κεφαλαιοκράτης και ανερμάτιστος Τραμπ. Έτσι ερμηνεύεται και η δήλωση του Αλ. Τσίπρα ότι μοιράζεται κοινές αξίες και αρχές με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ.
Στην πραγματικότητα οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ συνιστούν ένα μωσαϊκό ακραίων λαϊκιστών, απροσάρμοστων ακροαριστερών και ακροδεξιών. Ο επιχειρούμενος καλλωπισμός εξυπηρετεί απλώς τις ανάγκες της στιγμής και μικροπολιτικές επιδιώξεις. Η οσμή μούχλας που αποπνέει αυτό το αλλοπρόσαλλο μόρφωμα, εκτός του ότι μόλυνε το πολιτικό περιβάλλον, δηλητηρίασε κι ένα σημαντικό τμήμα της κοινής γνώμης.
Η προσπάθεια του Έλληνα πρωθυπουργού να απεκδυθεί τον λαϊκισμό προσκρούει στο γεγονός ότι το εθνολαϊκίστικο ρεύμα δεν δημιουργήθηκε ερήμην του. Υπήρξε ο εκφραστής και ο ενσαρκωτής του. Με τις έξαλλες κορόνες του συνέβαλε στη διάχυσή του, γεμίζοντας τις δεξαμενές του. Αν και τώρα δείχνει διάθεση αναπροσανατολισμού, τα βαρίδια που δημιούργησε τον καθιστούν δύσκολο έως αδύνατο. Η μεταπήδησή του στον γόνιμο χώρο του ρεαλισμού και του πραγματισμού προϋποθέτει την προδοσία του παλιού του εαυτού. Η προσχώρηση σε νέες ιδέες και προτάσεις συνεπάγεται τολμηρές και ουσιαστικές αναθεωρήσεις. Γιατί έρχεται κάποτε η στιγμή, όπως λέει και ο ποιητής, που πρέπει «να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις».
