Απόλαυση της θάλασσας ενώ η πατρίδα δέχεται εισβολή

Ενώ η πατρίδα δέχεται εισβολή εκ μέρους κατακτητών, ενώ πέφτουν από τον αέρα αλεξιπτωτιστές, ενώ πέφτουν βροχή οι βόμβες από τα αεροπλάνα, ενώ ρέει σαν ποτάμι το αίμα στην κατεχόμενη περιοχή, μήπως οι άνθρωποι πάνε για κολύμπι στη θάλασσα σε μια παραλιακή πόλη αυτής της χώρας που δεν δέχεται εισβολή; Πάνε να φάνε και να πιούνε σε εστιατόρια; Να γλεντήσουν σε καφέ; Ιδού, αυτό μου προκάλεσε τη μεγαλύτερη έκπληξη καθώς διάβαζα αυτά που έγραψε και διηγήθηκε ο αγαπητός μου φίλος Πανίκκος Νεοκλέους. Ο Πανίκκος ήταν στην Κερύνεια όταν άρχισε ο πόλεμος, δηλαδή όταν οι Τούρκοι στρατιώτες έκαναν απόβαση. Αφού περπάτησαν πολύ δρόμο μαζί με τους φίλους του, έφτασαν στον Άγιο Επίκτητο και πήραν θέσεις εκεί. Ήταν 37 άτομα. Μάλιστα έπιασαν αιχμάλωτους και τρεις Τούρκους στρατιώτες, οι οποίοι βρίσκονταν σε ένα τζιπ που έχασε τον δρόμο του. Δεν τους σκότωσαν. Τους παρέδωσαν στον διοικητή τους. Όμως, από μερικά έγγραφα που βρέθηκαν πάνω σε εκείνους τους στρατιώτες, κατάλαβαν πως ήταν και οι ΗΠΑ σε αυτόν τον πόλεμο στο πλευρό της Τουρκίας.

Τέλος πάντων, ας έρθουμε σε αυτό που με έκανε ουσιαστικά να εκπλαγώ και να θελήσω να γράψω. Στις 2 Αυγούστου, ο Πανίκκος πήρε 24ωρη άδεια και πήγε να δει τη φίλη του στην Αμμόχωστο. Αφού ήπιαν καφέ και συνομίλησαν λίγο, επέστρεψε ξανά στο μέτωπο. Πέρασε από τον παραλιακό δρόμο στην Αμμόχωστο. Περιγράφει ως εξής όσα είδε εκεί: «Πέρασα από τον παραλιακό δρόμο της Αμμοχώστου πριν επιστρέψω στο μέτωπο. Αυτά που είδα ήταν απαράδεχτα πράγματα. Η παραλία ήταν γεμάτη ανθρώπους. Τα εστιατόρια ήταν γεμάτα. Επιπλέον, άνθρωποι κάθε ηλικίας, όχι μόνο νέοι, απολάμβαναν τον ήλιο και τη θάλασσα. Όμως, εμείς στο μέτωπο προσπαθούσαμε να πολεμήσουμε χωρίς να φάμε για μέρες και χωρίς να έχουμε έστω και μια σταγόνα νερό».

Ναι, διάβασα πραγματικά με μεγάλη έκπληξη αυτές τις γραμμές. Είναι αλήθεια πως είχα ακούσει ότι στην Αμμόχωστο και στο Βαρώσι κάποιοι πήγαν στη θάλασσα όταν έκανε απόβαση στην Κερύνεια στις 20 Ιουλίου ο τουρκικός στρατός, όμως να το διαβάζω αυτό και από τον Πανίκκο ήταν πραγματικά συγκλονιστικό.

Τι πράγμα είναι αυτό; Πέρασαν δύο βδομάδες από τις 20 Ιουλίου μέχρι τις 2 Αυγούστου. Ο τουρκικός στρατός έκανε απόβαση στο νησί με τα πλοία και τα αεροπλάνα του. Και εσύ σηκώνεσαι και πας να κολυμπήσεις στη θάλασσα και να φας σε εστιατόριο στην Αμμόχωστο σαν να μην είχες καθόλου ιδέα για όλα αυτά; «Η παραλία ήταν γεμάτη ανθρώπους», λέει ο Πανίκκος. Μπορεί να ήταν μόνο τουρίστες όλοι αυτοί; Τι νόμισαν οι Αμμοχωστιανοί μετά την απόβαση του τουρκικού στρατού στο νησί; Μήπως θα σταματούσε στην Κερύνεια ο πόλεμος και όλα θα τέλειωναν εκεί; Μπορεί να ήταν τόσο αισιόδοξοι; Άραγε έτσι ήταν και στη Λάρνακα, στη Λεμεσό και στην Πάφο; Συνεχιζόταν και εκεί η ζωή σαν να μην είχε συμβεί απολύτως τίποτα; Ενώ όλοι κολυμπούσαν στη θάλασσα στις πλαζ και τρωγόπιναν σε εστιατόρια στην Αμμόχωστο, ο Πανίκκος και οι φίλοι του περνούσαν μέσα από τη ζώνη του θανάτου. Δεν ξέρω για τους υπόλοιπους, όμως είναι θαύμα που έμεινε ζωντανός ο Πανίκκος. Έμειναν στο μέτωπο στον Άγιο Επίκτητο μέχρι τις 13 Αυγούστου και μετά έφυγαν από εκεί αφήνοντας τη θέση τους στους νέους στρατιώτες που ήρθαν. Στις 14 Αυγούστου, τα τουρκικά αεροπλάνα άρχισαν να βομβαρδίζουν σφοδρά την περιοχή. Καθώς διέφευγαν από τα χωράφια, βάλλονταν από τη μια από τα αεροπλάνα και από την άλλη από τα πυρά του τουρκικού πυροβολικού και από τις δικές τους μονάδες. Όταν έφτασε με δυσκολία στα δικά τους φυλάκια, ο Πανίκκος πήγε και ενημέρωσε τον διοικητή εκεί για την κατάσταση. «Δικοί μας είναι αυτοί που έρχονται, μην τους πυροβολείτε», του είπε. Και η απάντηση του διοικητή ήταν η εξής: «Έχουμε δρόμο μέχρι την κόλαση. Εσείς θα μού πείτε τι θα κάνω;».

Πότε κατάλαβαν εκείνοι που απολάμβαναν τον ήλιο και τη θάλασσα στις πλαζ της Αμμοχώστου στις 2 Αυγούστου ότι θα έρθει και θα τους βρει και αυτούς μια πραγματική συμφορά μεγαλύτερη από την πρώτη; Αυτό είναι το πιο απλό παράδειγμα της έλλειψης διορατικότητάς μας ως Κύπριους. Μοιάζει με το διήγημα του Αζίζ Νεσίν «Ο λύκος και το γαϊδούρι». Ο λύκος τρέχει από πίσω το γαϊδούρι. Το γαϊδούρι είναι ανέμελο. Ακόμα και όταν το πλησίασε για τα καλά ο λύκος, δεν έχασε την αισιοδοξία του. Προσεύχεται λέγοντας «έστω κι αν είναι λύκος, ας μην είναι λύκος». Έτσι είμαστε και εμείς.