Μας πήρε (λίγο) ο δαίμονας, αλλά ευτυχώς ζούμε σε δημοκρατικό καθεστώς...

Κάθε πολίτης της Δημοκρατίας έχει το δικαίωμα της άποψής του και το δικαίωμα της απάντησης, σε περίπτωση που θεωρεί ότι πλήττεται η τιμή και η αξιοπρέπειά του. Το ίδιο έκανε και ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης όταν την προηγούμενη βδομάδα απέστειλε τη (δεύτερη μέχρι στιγμής) επιστολή του στην εφημερίδα «Π», διαμαρτυρόμενος, μεταξύ άλλων, για τον «πόλεμο λάσπης» που δέχεται, όπως λέει, και από «κάποιους αρθρογράφους». Η επιστολή Αναστασιάδη δημοσιεύτηκε καθηκόντως από την εφημερίδα, και όλα θα ήταν καλά και άγια αν οι εν λόγω επιστολές δεν είχαν ευρύτερο απειλητικό χαρακτήρα που αγγίζει τα όρια του φαινομένου SLAPP (αβάσιμες μηνύσεις ή αγωγές που κατατίθενται από κάποιο ισχυρό πρόσωπο ή οργανισμό ενάντια σε μη κυβερνητικά πρόσωπα, οργανισμούς και δημοσιογράφους, που εκφράζουν κριτική σχετικά με ζήτημα δημόσιου ενδιαφέροντος).

Αντικειμενικά, λοιπόν, ναι, ο Νίκος Αναστασιάδης έχει υπομονή και είναι ανεκτικός, ως οφείλει άλλωστε ως πολιτικό ον, στην κριτική. Θυμάμαι μάλιστα την ενδιαφέρουσα και ολοκληρωμένη (είτε αρέσει σε κάποιον είτε όχι) απάντηση που μου είχε δώσει το 2014 όταν ως νεαρός δημοσιογράφος, με άγνοια ίσως κινδύνου, του ζήτησα στο πλαίσιο συνέντευξης να σχολιάσει την περιβόητη ασπρόμαυρη φωτογραφία που τον εμφανίζει πίσω από κάποιους κατηγορούμενους για το πραξικόπημα, με τη λεζάντα να γράφει ότι ήταν ο «συνήγορος υπεράσπισης κατηγορούμενων για το πραξικόπημα». Ο Νίκος Αναστασιάδης δεν είχε μασήσει τα λόγια του, αλλά αντιθέτως απάντησε ως εξής: «Τι να σχολιάσω; Αν ασκούσα το επάγγελμα του δικηγόρου; Ή εάν περνούσα πίσω από κάποιους; Από πότε μπαίνουν κανόνες τι υπερασπίζεσαι και τι δεν υπερασπίζεσαι; Γιατί δεν ερωτούν, εκείνοι που προβάλλουν τη φωτογραφία, πόσο έχω συμπαρασταθεί σε ανθρώπους της αντίστασης, αμέσως μετά το πραξικόπημα; Είναι ζώντες, ήσαν δικηγόροι, ήσαν συνάδελφοί μου, ήσαν απλοί πολίτες. Καθηκόντως, ένας δικηγόρος εάν υπερασπίζεται τον οποιονδήποτε, σημαίνει ότι υπερασπίζεται τις δικές του θέσεις; Εάν είναι στα πλαίσια των επαγγελματικών του υποχρεώσεων, θα πρέπει να τον κατηγορούν;». Μάλιστα, είχε προκαλέσει τον οποιονδήποτε έχει κάτι να πει «για εμπλοκή μου στο πραξικόπημα», να το πει.

Μια άλλη πιο πρόσφατη περίπτωση για την οποία δέχτηκε κριτική ήταν όταν είπε μπροστά σε κάμερες και δημοσιογράφους ότι «θα τους πάρει ο δαίμονας αν ρωτήσουν για το Al Jazeera». Ακόμα και τότε, όσοι γνωρίζουμε τον Νίκο Αναστασιάδη, είπαμε ότι είναι ο τρόπος του που χωραττεύκει (διότι είναι όντως άνθρωπος με χιούμορ, χωρίς να σημαίνει ότι «καλά έκανε» που μίλησε με αυτό τον τρόπο), δίνοντάς του ουσιαστικά κάποιου είδους άλλοθι.

Αντικειμενικά και πάλιν, λοιπόν, και επανερχόμενος στο παρόν, εκείνο που δεν απαντήθηκε από τον «ανεκτικό στην κριτική» τέως Πρόεδρο, είναι για ποιο λόγο δεν αυτοεξαιρέθηκε από το Κυπριακό Επενδυτικό Πρόγραμμα ΚΕΠ, («χρυσά» διαβατήρια) το δικηγορικό γραφείο συμφερόντων της οικογένειάς του, το οποίο μάλιστα φέρει το (πλήρες) όνομά του. Όποια απόφαση κι αν εκδοθεί από την όποια Αρχή, θα είναι σεβαστή, πλην όμως, οι πολίτες στις Δημοκρατίες διατηρούν το δικαίωμα αμφισβήτησης της όποιας νομικής ή άλλης απόφασης, εφόσον μπορούν να τεκμηριώσουν τη θέση τους. Και το πλέον τεκμηριωμένο ζήτημα είναι η μη αυτοεξαίρεση του δικηγορικού γραφείου συμφερόντων της οικογένειας του τέως Προέδρου, το οποίο συμμετείχε στο ΚΕΠ, ένα πρόγραμμα το οποίο ο ίδιος ως ο Αρχηγός του κράτους διαχειριζόταν μαζί με το Υπουργικό του Συμβούλιο.

Τα πράγματα είναι απλά. Χρειάζεται τουλάχιστον μια «συγγνώμη» για το συγκεκριμένο θέμα. Όχι επειδή έγινε κάποια «παρανομία», κανένας τέτοιος υπαινιγμός. Όμως, την ίδια ώρα, δεν είναι θεμιτό να δημιουργείται μια τέτοια σύνδεση μεταξύ δημόσιου συμφέροντος (Αρχηγός κράτους) και ιδιωτικού συμφέροντος, και να αναμένει ο κάθε πολιτικός από τον κάθε πολίτη «κατανόηση επειδή είναι ηθικός και δεν θα έκανε κάτι μεμπτό». Δεν το καταλαβαίνετε ότι κάτι πάει λάθος;