Ένα κράτος πρόνοιας που πάσχει

Είκοσι χρόνια συμμετέχουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αισθάνομαι όμως ότι τα βήματα που θα μπορούσαμε να κάνουμε ως κράτος μέλος εδώ και 20 χρόνια, κυρίως για την ευημερία μας, είναι πολύ μικρά συγκριτικά με αυτά που θα μπορούσαμε να κάνουμε. Μάλιστα, αυτά τα πολύ μικρά κάποια έγιναν με έναν ανορθόδοξο τρόπο, απλά για να πούμε ως κράτος ότι τα κάναμε. Με τον λεγόμενο «Cyprus Way». Σε αυτό το άρθρο θα κάνω αναφορά στην Εθνική Στρατηγική της κυβέρνησης για το κράτος πρόνοιας, χρησιμοποιώντας παραδείγματα που επιβεβαιώνουν την ανυπαρξία της. Τα παραδείγματα αγγίζουν δύο από τις πιο ευαίσθητες ηλικιακές ομάδες. Τα παιδιά και την τρίτη ηλικία, που φαίνεται, δυστυχώς, ότι τις καταδικάζουμε με την αδιαφορία μας.

Σε μια χώρα λοιπόν που έλαβε τόσα δις από την Ευρώπη όλα αυτά τα χρόνια, το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει είναι να έχει κρύο νερό στα σχολεία μας για τα παιδιά μας. Νερό το οποίο δεν θα πρέπει να αγοράζουν. Αλλά να γεμίζουν τα παγούρια τους που φέρνουν από το σπίτι, συμβάλλοντας έτσι και στη μείωση της χρήσης πλαστικού. Να μην αναφερθώ στην απουσία κλιματισμού ή ανακύκλωσης του αέρα με τόση αφόρητη ζέστη και σκόνη. Έπρεπε μέχρι τώρα κάθε σχολείο να είναι ενεργειακά αυτόνομο και τα παιδιά μας να μαθαίνουν σε ένα περιβάλλον υγιές και πράσινο. Αντί αυτού, τους προσφέρουμε ένα περιβάλλον που τους δίνει το μήνυμα ότι ούτε μας ενδιαφέρουν ούτε τα σεβόμαστε. Και ύστερα διερωτώμαστε γιατί εισπράττουμε την απαξίωσή τους. Αυτό που σπέρνει ένα κράτος, αυτό θα θερίσει!

Στις ομάδες της τρίτης ηλικίας είμαστε τριτοκοσμικοί. Μηδέν σεβασμό στους ανθρώπους που συνέβαλαν στην οικονομία της χώρας μας. Αυτούς λοιπόν τους ηλικιωμένους, όταν πλέον, είτε εξαιτίας χρόνιας ασθένειας είτε εξαιτίας του γήρατος δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν, αυτό το κράτος υποχρεώνει τα παιδιά των ηλικιωμένων (αν έχουν) να τους φροντίζουν. Αλλιώς, τους καταδικάζει σε κέντρα ευγηρίας. Αυτά τα κέντρα είναι ένας τάφος για τους ζωντανούς. Και για αυτό το φαινόμενο, τη μοναδική και κύρια ευθύνη την έχει το Υφυπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας αλλά και οι βουλευτές. Είναι ένας τάφος για τους ζωντανούς, γιατί η νομοθεσία τα έχει καταντήσει ως τέτοια.

Με ποια λογική συντηρούμε μια προβληματική νομοθεσία; Η νομοθεσία έχει ως εξής: τα κέντρα ευγηρίας υποχρεώνονται να έχουν έναν φροντιστή ή νοσηλευτή ανά 10 ηλικιωμένους ασχέτως προβλήματος (ημιπληγία, άνοια κ.ο.κ.). Αν είναι κλινήρεις, τότε υποχρεώνονται να έχουν 1 ανά 5 ηλικιωμένους. Για αυτό και ο πρώτος κανόνας μόλις εισαχθεί ένας ηλικιωμένος σε αυτά τα κέντρα είναι να του φορέσουν πάνα και σιγά - σιγά να τον καθηλώσουν δένοντάς τον στην καρέκλα με τη δικαιολογία ότι φοβούνται ότι θα πέσει και θα χτυπήσει. Προφανώς, όταν έχεις έναν φροντιστή ανά 10 ηλικιωμένους, ποιον θα προλάβει να πάρει τουαλέτα, ποιον θα βοηθήσει να φάει, ποιον θα βοηθήσει να μετακινηθεί; Το δεύτερο βήμα είναι όταν κάποιος έχει άνοια και μιλάει πολύ ή φωνάζει γιατί δεν είναι καλά και «ενοχλεί» τους υπόλοιπους. Τότε ξεκινούν οι προειδοποιήσεις ότι θα τον διώξουν από το κέντρο αν δεν πάρει ψυχοφάρμακα. Οπόταν, οι οικογένειες υποχρεώνονται να συναινέσουν στη λήψη αχρείαστων ψυχοφαρμάκων. Μετά, εξαιτίας της αλλαγής πάνας που γίνεται 3-4 φορές την ημέρα, ξεκινούν οι ουρολοιμώξεις, μετά οι αγκυλώσεις στα πόδια από την ακινησία αφού δεν έχουν ώρα να τους περπατήσουν ή να τους αφήσουν με εποπτεία να κινηθούν στον χώρο και μετά από όλη αυτή την κακοποίηση, αυτοί οι άνθρωποι φεύγουν χωρίς καμία αξιοπρέπεια. Αυτός είναι ο σεβασμός μας στην τρίτη ηλικία σε αυτή τη χώρα. Απουσία ορθής νομοθεσίας, απουσία υποδομών, απουσία ανακουφιστικής φροντίδας και εξειδικευμένης φροντίδας σε έναν πληθυσμό που ξέρουμε ότι θα γερνά άρρωστος και οι πλείστοι με άνοια.

Η Εθνική Στρατηγική για την ενεργό γήρανση και το υπό διαμόρφωση Σχέδιο Επιδότησης Τροφείων Στεγών Ηλικιωμένων οφείλει να ξεκινήσει από την αλλαγή της νομοθεσίας για τον αριθμό νοσηλευτών και φροντιστών στα κέντρα ηλικιωμένων. Αλλιώς, το μόνο που θα πετύχουν είναι μια ακόμη τρύπα στο νερό «the Cyprus way». Μπουρμπουλήθρες όπως αυτές που ακούμε εδώ και πάρα πολύ καιρό από την παρούσα κυβέρνηση, τόσο στην υγεία, στην παιδεία, στη δικαιοσύνη και στο κυπριακό μας ζήτημα.