Είναι τελικά, η πολιτική υπεράνω της ανθρώπινης ύπαρξης; Κατά καιρούς τα πολιτικά πρόσωπα καλούνται σε κρίσιμες περιόδους να πάρουν κάποιες σημαντικές αποφάσεις που επηρεάζουν άμεσα το μέλλον της χώρας που κυβερνούν. Ωστόσο, ιστορικά παρατηρούμε πως οι πολιτικοί δεν είχαν ποτέ ως πρωταρχικό τους μέλημα τα θέλω των πολιτών, αφού πολλές φορές αυτά πάνε κόντρα στα πολιτικά θέλω των κυβερνώντων πολιτικών. Και είναι σε κρίσιμες στιγμές που κρίνεται ένας ηγέτης και διαφοροποιείται από τον πολιτικάντη. Όταν δηλαδή καταφέρνει ο ηγέτης να βάλει μεν πάνω από το πολιτικό του μέλλον τον τόπο του, αλλά ταυτόχρονα να καταφέρνει να επιβιώνει πολιτικά, γιατί θα ήταν μάλλον ουτοπία να μιλήσουμε για πολιτικούς που δεν σκέφτονται το προσωπικό, πολιτικό τους συμφέρον. Στο λεξικό των πολιτικών η λέξη «θυσία» σημαίνει ότι οι πολίτες θα πρέπει να στέλνουν μεγαλύτερο μέρος από το εισόδημά τους στην κυβέρνηση, έτσι ώστε οι πολιτικοί δεν θα χρειαστεί να θυσιάσουν την ευχαρίστηση να το ξοδεύουν.
Στη σύγχρονη ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν το είδαμε να συμβαίνει.. Οι πολιτικοί και δη οι κυβερνώντες προτιμούσαν να πουλήσουν αντί πινακίου φακής τον τόπο τους, αντί να σκεφτούν πολιτικά το καλό αυτού του τόπου. Ειδικά μετά το 1974 και την εισβολή. Σαν σήμερα στις 7 Απριλίου 2004, ο Τάσσος Παπαδόπουλος με διάγγελμά του στον κυπριακό λαό ζητούσε την καταψήφιση του σχεδίου Ανάν. Και το σχέδιο λύσης εκείνο ήταν μεν από τη μια η ιστορικότερη στιγμή στην ιστορία του Κυπριακού, ήταν από την άλλη και ένας τρόπος πολιτικής επιβίωσης για κάποιους. Από τον μακαρίτη τον Τάσσο μέχρι τα ναι που έγιναν όχι και ίσως, μπορεί να αντιληφθεί κανείς πως σε μια κρίσιμη στιγμή στην ιστορία του τόπου οι πολιτικοί έβαλαν πάνω από τον τόπο τη δική τους, πολιτική επιβίωση. Ακόμη και αν το ρίσκο για το σχέδιο Ανάν έφερνε άλλες συνέπειες. Τα δε μικρά κόμματα έπρεπε να καταψηφίσουν το σχέδιο. Έχτισαν το αφήγημα και την πολιτική τους πορεία στην απόρριψη και στη ρητορική της απειλής, για να μην μιλήσουμε για το θέμα των αγνοουμένων.
Φυσικά, το θέμα της πολιτικής επιβίωσης δεν είναι κυπριακό φαινόμενο. Διαβάζουμε σε αναλύσεις πως ο Νετανιάχου δεν θα παρατήσει τόσο εύκολα τον πόλεμο. Δημοσιεύουμε στην έκδοση αυτή και σχετικό αφιέρωμα. Κι αυτό γιατί όσο παρατείνεται ο πόλεμος, τόσο παρατείνεται η θητεία του ίδιου. Πριν τις 7 Οκτωβρίου, η δικαστική μεταρρύθμιση έφερε την αμφισβήτηση στο πρόσωπο του Νετανιάχου, ενώ το πολιτικό του μέλλον ακροβατούσε σε ένα τεντωμένο σχοινί. Πολιτικά για τον ίδιο, είναι κυνικά να το λέει κανείς, ωστόσο ήταν μάννα εξ ουρανού η επίθεση της Χαμάς. Ο Νετανιάχου ξαναβρήκε το κύρος και την απόλυτη δικαιολογία πως πολεμώντας τη Χαμάς χρειάζεται να συνεχίσει ο πόλεμος και ο ίδιος να παρατείνει με αυτόν τον τρόπο την παραμονή του στον πολιτικό θώκο. Και αυτός ο κυνισμός με τον οποίο τον αντιμετωπίζουν οι αναλυτές δείχνει πως ένας πολιτικός μπορεί όπως φαίνεται να γίνει χειρότερος εφιάλτης για έναν πολίτη μιας χώρας απ’ οποιονδήποτε άλλον. Και σε αυτό το τεντωμένο σχοινί πατούμε και εμείς. Μένει να δούμε σε ποια μεριά θα γείρουμε…
