Παρακολουθούμε παιχνίδι με τη χαμένη πατρίδα

Άρχισαν τα όργανα. Λίγο αργοπορημένα βέβαια αλλά, όπως ήταν αναμενόμενο, η απεσταλμένη του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, Μαρία Άνχελ Ολγκίν Κουεγιάρ, μπήκε στο στόχαστρο του «πατριωτικού» μετώπου.

Τα άρθρα των γνωστών «πατριωτών» ασχολούνται με την Κολομβιανή διπλωμάτη γιατί την θεωρούν απειλή. Σου λένε αν βρει καμιά φόρμουλα και επανεκκινήσουν οι συνομιλίες, από εκεί που φύγαμε στο Κραν Μοντανά και γίνει καμιά «στραβή» και αυτήν την φορά βρεθεί καμιά λύση, τι θα απογίνουν; Πάει έκλεισε το μαγαζί που λέγεται Κυπριακό. Βλέπετε η ασφάλεια του τέως ΠτΔ δεν υπάρχει πια. Δεν εμπιστεύονται τον νυν πρόεδρο ότι μπορεί να τα τινάξει όλα στον αέρα. Επιπρόσθετα στην Ελλάδα σήμερα δεν υπάρχουν Κοτζιάδες και Παυλόπουλοι. Συνεπώς δικαιολογημένα οι άνθρωποι νοιώθουν ανασφάλεια. Μπορεί να ένοιωθαν την σιγουριά της διατήρησης του στάτους κβο, θεωρώντας τον ΠτΔ μαθητή του τέως, αλλά τελευταίως, με τις σωστές κινήσεις του στο κυπριακό, τους τα χάλασε. Μαθητής μεν αλλά αποδεικνύεται κακός, αμελέστατος και αδιάβαστος.

Το ατόπημα της κυρίας Κουεγιάρ, κατά τον αρθρογράφο του «φιλελεύθερου» Κώστα Βενιζέλο, στο άρθρο του, «Παρακολουθούμε παιχνίδι με την «χαμένη Ατλαντίδα», είναι ότι δεν αναφέρθηκε στην Τουρκία και στην κατοχή. Μπορεί να έχει και δίκαιο. Πως είναι δυνατόν μια Κολομβιανή να μην γνωρίζει για την κατοχή του μισού ομφαλού της γης;

«Στη δεύτερη γραπτή της δήλωση προχώρησε και ανακοίνωσε πως στόχος είναι να προσδιορίσει «εάν υπάρχει κοινό έδαφος για τη δέσμευση και των δύο πλευρών προς την εξεύρεση βιώσιμης λύσης». Η κ. Ολγκίν είναι εντολοδόχος του Γενικού Γραμματέα και κατ΄επέκταση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Το κοινό έδαφος, σε ό,τι αφορά το Κυπριακό, είναι οι αποφάσεις του Διεθνούς Οργανισμού και όποιος τις αποδέχεται «ανεβαίνει στο τρένο», αναφέρει ο κύριος Βενιζέλος.

Συμφωνώ απόλυτα. Αν όμως προϋπόθεση για να ανεβεί κάποιος στο τρένο είναι οι αποφάσεις των ΗΕ τότε το τρένο θα πηγαινοερχόταν πάντα άδειο. Μήπως γνωρίζει ο έγκριτος αρθρογράφος ότι στις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας και στα ψηφίσματα των ΗΕ περιλαμβάνεται και η πολιτική ισότητα, όπως ακριβώς περιγράφεται στην έκθεση του Χαβιέρ Πέρες ντε Κουέγιαρ του Μαρτίου του 1990 προς το Συμβούλιο Ασφαλείας και επικυρώθηκε με το ψήφισμα 716 του 1991 στην παράγραφο 4; Ακόμα γίνεται ρητή αναφορά στο 716 στα ψηφίσματα 2483 του Ιουλίου του 2019, στο 2506 του Ιανουαρίου του 2020 και στο 2537 του Ιουλίου του 2020. Η θέση του Συμβουλίου Ασφαλείας, ως προς την πολιτική ισότητα, προνοεί ότι η λύση θα βασίζεται σε ένα κυπριακό κράτος αποτελούμενο από δύο πολιτικά ίσες κοινότητες.

Είναι καιρός να απαντήσουν σε εμάς, που μας αποκαλούν της «όποιας λύσης», τι λύση επιτέλους επιδιώκουν. Να είναι όμως συγκεκριμένοι χωρίς γενικότητες. Αν αποδέχονται την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία είναι η πρώτη ερώτηση. Αν ναι, τότε αποδέχονται την πολιτική ισότητα; Αν και πάλι η απάντηση είναι θετική τότε θα πρέπει επιπρόσθετα να απαντήσουν αν αποδέχονται την εκ περιτροπής προεδρία, την μια Τ/κ θετική ψήφο σε όλες ανεξαιρέτως τις αποφάσεις της κεντρικής κυβέρνησης και την αποτελεσματική συμμετοχή των Τ/κ, όπου δεν υπάρχει αριθμητική ισότητα.

Θέση στο τρένο βρίσκεις μόνο αν είναι θετικές οι απαντήσεις σου στα πιο πάνω. Διαφορετικά ανεβαίνουν μόνο όλοι αυτοί που αποκαλούνται μειοδότες, της γονυκλισίας και Ανανικά απομεινάρια, για να χρησιμοποιήσω μερικούς μόνο από τους κατά καιρούς, όντως ευρηματικούς, χαρακτηρισμούς και ταμπέλες του αρθρογράφου που το πατριδόμετρό του απλόχερα μοιράζει.

Τα ειρωνικά σχόλια για την κυρία Γκουεγιάρ άρχισαν σιγά σιγά να κυκλοφορούν παντού. Στην συγκεκριμένη περίπτωση ο αρθρογράφος τονίζει ότι ήταν η δεύτερη επιλογή. Μας έστειλαν μια δευτεράντζα που δεν αντιλαμβάνεται ότι το κυπριακό είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Εντελώς αδιάβαστη δηλαδή. Αν ήταν σωστή τότε δεν θα υπέπιπτε στα ίδια σφάλματα των τριάντα και πλέον προκατόχων της. Θα έπρεπε, με την άφιξη της στην Κύπρο, να φώναζε το «Δεν ξεχνώ», «έξω οι Τούρκοι από την Κύπρο» και το «η Κύπρος είναι Ελληνική».

«Όπως και την πρώτη φορά, η Κολομβιανή αξιωματούχος των Ηνωμένων Εθνών επέλεξε να έχει συναντήσεις με αυτό που έχει χαρακτηριστεί ως κοινωνία των πολιτών. Αν και αναγνωρίζει τις δυσκολίες ακόμη και στο πεδίο της «κοινωνίας των πολιτών», ωστόσο, ανέφερε ότι «υπάρχουν πάντα φωνές που αποκαλύπτουν την ανθεκτικότητα των κοινωνιών που ονειρεύονται μια διαφορετική ζωή και που αποδεικνύουν ότι η ελπίδα είναι αναγκαία και υποχρέωση», συνεχίζει ο αρθρογράφος. Δηλαδή δεν θα έπρεπε να ακούσει την κοινωνία των πολιτών; Τι έπρεπε να κάνει, να αγνοήσει αυτούς που ονειρεύονται μια επανενωμένη πατρίδα, που αποκαλύπτουν ότι η κοινωνία είναι ανθεκτική και που βαρέθηκαν για τόσα χρόνια τις προτάξεις, τους μακροχρονίους και τα «δεν θα ανθέξουν» του Eθνάρχη μας; «Η απεσταλμένη του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, Μαρία Άνχελ Ολγκίν Κουεγιάρ, ολοκλήρωσε και τη δεύτερη επίσκεψη της στην Κύπρο και ακόμη δεν έχει… ανακαλύψει την Τουρκία. Παρακολουθούμε ακόμη το παιχνίδι με την… χαμένη Ατλαντίδα», καταλήγει.

Την Τουρκία όμως την ανακάλυψε. Πριν λίγες μέρες στην Άγκυρα βρέθηκε. Άλλοι, που παρουσιάζονται οι φύλακες άγγελοί μας, εδώ και 60 χρόνια γυρεύουν την Τουρκία και δεν την βρίσκουν. Για αυτούς ισχύει το Τουρκία γιόκ. Καλό θα ήταν να μας παραθέσει ο αρθρογράφος έστω και μια δήλωση Ρώσου πρέσβη στην Κύπρο ή γενικά αξιωματούχου, που να αναφέρεται στην Τουρκία. Ακόμα θα ήταν πολύ χρήσιμο και διαφωτιστικό αν μας υποδείκνυε ένα ψήφισμα των ΗΕ που να αναφέρεται σε Τουρκική εισβολή και κατοχή.

Είναι καιρός να αντιληφθούμε επιτέλους τον στόχο των ΗΕ και των εδώ απεσταλμένων ή εκπροσώπων τους, τους οποίους πάντα επικρίνουμε, ειρωνευόμαστε και κοροϊδεύουμε. Στόχος της σημερινής απεσταλμένης, κυρίας Κουεγιάρ όπως και των προηγούμενων απεσταλμένων, δεν είναι να βρει την Τουρκία αλλά να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να βρει στο τέλος μια επανενωμένη Κύπρο. Σίγουρα είναι πολύ πιο εύκολο, με τέτοια μυαλά που κουβαλούμε, να βρει την χαμένη Ατλαντίδα παρά την επανενωμένη Κύπρο. Σε αντίθεση με εμάς, παιχνίδια με Ατλαντίδες δεν παίζουν. Αυτό είναι δική μας ειδικότητα. Όμως το μόνο σίγουρο είναι ότι με τέτοιες θέσεις, στο μέλλον, δεν θα παρακολουθούμε το παιχνίδι της χαμένης Ατλαντίδας αλλά αυτό της χαμένης μας πατρίδας.