Για τα «θαύματα» ευθύνεται το κατεστημένο

Τα όσα θαυμαστά συνέβησαν στην Ιερά Μονή Οσίου Αββακούμ, με φιλοχρήματους παπάδες που παριστάνουν τους εκπροσώπους του Θεού να εκμεταλλεύονται τους πιστούς αποσπώντας τους χρήματα πουλώντας ελπίδα, αποδίδονται εν πολλοίς στους «αφελείς» πιστούς που πιστεύουν σε υποτιθέμενα θαύματα. Όλοι γνωρίζουμε ότι δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν στις θαυματουργές ιδιότητες των αγίων, ή τουλάχιστον τις δέχονται με ίσως κάποιες συνειδησιακές επιφυλάξεις, ωστόσο είναι πάντοτε έτοιμοι να ανταποκριθούν στα καλέσματα της Εκκλησίας για να συνεισφέρουν μικρότερα ή μεγαλύτερα ποσά. Γιατί η κοινωνία μας βρίσκεται ακόμη σε αυτό το σημείο που λίγο απέχει από τον σκοταδισμό του Μεσαίωνα και που την κάνει ευάλωτη στην εκμετάλλευση από τους επιτήδειους οι οποίοι εκμεταλλεύονται τη θρησκευτική πίστη;

Το ζήτημα δεν είναι τωρινό αλλά ανάγεται στα βάθη των αιώνων και είναι συνυφασμένο με τις θρησκευτικές δοξασίες, την αμορφωσιά και την αντιεπιστημονική ερμηνεία των φαινομένων. Σε μια κοινωνία όπως η δική μας ο άνθρωπος βάλλεται από την παιδική του ηλικία μέχρι τα γεράματα, από όλες τις πλευρές που μπορούν να τον επηρεάσουν, με μηνύματα κόντρα στον ορθολογισμό που ακούσια και ασυνείδητα διαμορφώνει μια στάση που είναι επιρρεπής στις προκαταλήψεις, στις δεισιδαιμονίες και σε κάθε «γνώση» που φέρει τον μανδύα της θρησκευτικότητας. Το «πίστευε και μη ερεύνα», παρόλο που δεν αναφέρεται σε κανένα από τα ευαγγέλια, έχει γίνει για πολλούς αξίωμα το οποίο οδηγεί στην πλάνη και το σκοτάδι. Και αν κάποτε ο ορθός λόγος εξανίσταται και αντιδρά, τελικά όλοι σιωπούν και δεν θέλουν να τα βάλουν με καθιερωμένες και παγιωμένες αντιλήψεις. Βέβαια, σήμερα δεν καίονται στην πυρά όσοι συγκρούονται με πεπλανημένες ιδέες της εποχής ή δηλώνουν ότι δεν πιστεύουν στα θαύματα, όμως δεν τυγχάνουν και της καλύτερης αντιμετώπισης από τα κατεστημένα και τους ισχυρούς, εκτός από μερικές φωτεινές εξαιρέσεις όλοι προσαρμόζονται.

Ο πανίσχυρος θεσμός της Εκκλησίας συστηματικά καλλιεργεί το πέρασμα των πληροφοριών χωρίς κριτική και ελεύθερη σκέψη και μάλιστα σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Η Αγία Γραφή, Παλαιά και Καινή Διαθήκη, είναι γεμάτη από θαύματα τα οποία ακούμε στην Εκκλησία και διδασκόμαστε στο σχολείο εξ απαλών ονύχων και έχουν γίνει ένα με τη συνείδησή μας: Περπάτημα πάνω στα κύματα, παράλυτοι που σηκώνονται και περπατούν, τυφλοί που ξαναβλέπουν, νεκροί που ανασταίνονται κ.λπ. κ.λπ. Και όχι μόνο τούτα. Θαυματουργές ικανότητες που συνεχίζονται και μετά θάνατον αποκτούν και οι άγιοι, τόσο οι ίδιοι όσο και τα προσωπικά τους αντικείμενα όπως παντόφλες ή Τιμίες Ζώνες. Όταν αυτά ακούγονται από ιερωμένους πώς να μην πιστέψει ο πιστός, ο οποίος στην απόγνωση και τον πόνο του εναποθέτει όλες τις ελπίδες του στα θαύματα; Πώς μπορεί κάποιος, ιδίως σε νεαρή ηλικία, να αμφισβητήσει όσα λέγονται από ιερείς και δασκάλους;

Η Εκκλησία συνεπικουρείται από την πολιτεία μέσω του Υπουργείου Παιδείας, το οποίο δεν τολμά να διαφωνήσει με τις εντολές της. Είναι άλλωστε γνωστό ότι ο εκάστοτε υπουργός Παιδείας πρέπει να τυγχάνει της έγκρισης του Αρχιεπισκόπου ως εγγύηση συνέχισης της συντηρητικής πολιτικής αναφορικά με τη θρησκεία. Στην εδραίωση της θρησκοληψίας μεγάλη συμβολή έχουν και όλα τα κανάλια της τηλεόρασης, ιδιωτικά και κρατικά, τα οποία μέσα από τις εκπομπές τους προβάλλουν την άφιξη τιμίων καρών και άλλων «θαυματουργών» αντικειμένων τα οποία η πολιτεία υποδέχεται με τιμές αρχηγού κράτους. Μάλιστα, προτού ξεσπάσει το σκάνδαλο της Μονής Αββακούμ συγκεκριμένο κανάλι διαφήμιζε τα «θαύματά» της! Όλα τα κόμματα παρακολουθούν και ανέχονται για χρόνια τη στάση των ΜΜΕ και δεν αντιδρούν μήπως ενοχληθεί το κομματικό τους ακροατήριο και προκληθεί πολιτικό κόστος. Το ίδιο και οι συνήθως λαλίστατοι πολιτικοί μας δεν έχουν την τόλμη να συγκρουστούν με το εκκλησιαστικό κατεστημένο. Μόνο το κόμμα της Αριστεράς ευαισθητοποιήθηκε και ζήτησε να εγγράψει το θέμα στην Επιτροπή Εσωτερικών της Βουλής με τίτλο «Η οικονομική εκμετάλλευση της πίστης και η ανάγκη για νομοθετική ρύθμιση». Ωστόσο, τα υπόλοιπα κόμματα απογοήτευσαν και απόρριψαν την εγγραφή του θέματος. Προφανώς, δεν ήθελαν να διαρρήξουν τους όποιους δεσμούς τους με την Εκκλησία.