Η δεύτερη ευκαιρία

Η δεύτερη ευκαιρία

Του Θεόδωρου Θεοδώρου

Μετά τις πρώτες διαβουλεύσεις της απεσταλμένης του ΓΓ των ΗΕ κ. Κουεγιάρ, τα πράγματα δεν φαίνονται αισιόδοξα. Αντίθετα, ίσως η Κολομβιανή διπλωμάτης να σημάνει το τέλος των προσπαθειών επίλυσης του Κυπριακού.

Οι θέσεις της άλλης πλευράς παραμένουν οι ίδιες και επιπρόσθετα, πληροφορίες αναφέρουν ότι Τ/κ και Τουρκία δεν εμπιστεύονται τον πρόεδρο Χριστοδουλίδη λόγω της εμπλοκής του στην προσπάθεια επίλυσης του του κυπριακού το 2016-2017 και των τότε στενότατων σχέσεων του με τον τέως ΠτΔ τον οποίον θεωρούν υπεύθυνο για το ναυάγιο.

Τα διάφορα κατασκευασμένα αφηγήματα της δικής μας πλευράς έχουν καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος και τουλάχιστον στις Βρυξέλλες και στα ΗΕ οι ευθύνες μας είναι αδιαμφησβήτητες όπως άλλωστε καταγράφονται στις εκθέσεις του ΓΓ των ΗΕ. Η αναξιοπιστία μας συνεχίζεται και αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο για πρόοδο στην νέα προσπάθεια.

Ο νυν πρόεδρος ελέγχεται κυρίως για την προτροπή του προς τον τέως να αποχωρήσει από τις συνομιλίες στο Μοντ Πελεράν κάτι που ήταν η απαρχή του τραγικού ναυαγίου της όλης προσπάθειας. Σίγουρα την μεγαλύτερη ευθύνη φέρει αυτός που ηγείται και φεύγει και όχι αυτός που τον προτρέπει. Ανεξάρτητα όμως αυτού η ευθύνη για τον νυν ΠτΔ υπάρχει και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί.

Τώρα όμως είναι αυτός ο ηγέτης της δικής μας πλευράς και οι μέχρι τώρα κινήσεις του, αναφορικά με το εθνικό θέμα, είναι προς την ορθή κατεύθυνση. Η ρητορική του σαφώς διαφοροποιημένη από τον τέως.

Στην ομιλία του στην συνέλευση του ευρωκοινοβουλίου και κατά την παρουσίαση των στόχων της κυβέρνησης για το 2024, ήταν ξεκάθαρος. Η λύση που επιδιώκει είναι η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία με πολιτική ισότητα. Επιπρόσθετα, σε δηλώσεις του, πριν την τελευταία σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες, ήταν ξεκάθαρος στο ότι αποδέχεται το κεκτημένο των συνομιλιών στο Κραν Μοντανά κάτι που παραπέμπει στην αποδοχή του πλαισίου Γκουτέρες και των υφιστάμενων συγκλίσεων. Σίγουρα θα πρέπει να είναι πιο ξεκάθαρος και να διευκρινίσει αυτό το αγκάθι δημόσια, ανεξάρτητα αν τα κόμματα της λεγόμενης συγκυβέρνησης διαφωνούν. Το θέμα της αποδοχής του πλαισίου Γκουτέρες ξεκαθαρίστηκε όμως επαρκώς από τον διαπραγματευτή κ. Μενελάου, ο οποίος σίγουρα εκφράζει και τις απόψεις του ΠτΔ, σε πρόσφατες δηλώσεις του.

Κάτι τέτοιο ίσως έχει σαν αποτέλεσμα κόμματα της συμπολίτευσης να αποχωρήσουν από την συγκυβέρνηση. Από την άλλη όμως αυτό είναι το αυτονόητο και το αναμενόμενο. Όταν σε ύψιστα εθνικά θέματα υπάρχουν σημαντικότατες διαφορές δεν νοείται συνεταιρισμός. Ήδη η ΕΔΕΚ με δηλώσεις του εκπροσώπου της διαχώρισε τις θέσεις της από αυτές του προέδρου Χριστοδουλίδη. Το ΔΗΚΟ σε πιο χαμηλούς τόνους δηλώνει ότι δεν του δίνει λευκή επιταγή, εννοώντας προφανώς το εθνικό θέμα. Από την άλλη ο πρόεδρος, και αυτό είναι προς τιμήν του, δείχνει ότι δεν είναι ευάλωτος στα θέλω των κομμάτων που τον στήριξαν στις προεδρικές εκλογές. Μέχρι και η ΔΗΠΑ, που στο εθνικό θέμα συμφωνεί, με δηλώσεις στελεχών της εκφράζει παράπονα για την συνεργασία. Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι στην ουσία δεν υπάρχει συγκυβέρνηση κομμάτων αλλά μια παρα φύσιν πολιτική «συνουσία» η οποία έχει ημερομηνία λήξης.

Αν ο λόγος της διάλυσης του συνεταιρισμού αυτού είναι το κυπριακό τότε ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, αν είναι συνεπείς με τις διακηρύξεις τους, δεν μπορούν παρά να στηρίξουν τον ΠτΔ.

Η εντύπωση ότι ο τέως πρόεδρος της Δημοκρατίας ήταν ο αρχιτέκτονας της εκλογής του, είναι εντελώς εσφαλμένη. Ο τέως του έφερε μέρος των ψήφων του ΔΗΣΥ αλλά η πλειοψηφία αυτών που τον στήριξαν προέρχεται από όλες τις παρατάξεις. Ίσως η πτώση των ποσοστών του, από τις αρχικές δημοσκοπήσεις, να ήταν λόγω της στήριξης Αναστασιάδη. Η εμπλοκή του τέως στις προεδρικές σίγουρα ζημίωσε τον Αβέρωφ Νεοφύτου αλλά δεν ήταν η αιτία εκλογής του Νίκου Χριστοδουλίδη. Αν ο Αβέρωφ Νεοφύτου περνούσε στον δεύτερο γύρο τότε και πάλι θα έχανε από τον νυν πρόεδρο ο οποίος ίσως να εκλεγόταν με μεγαλύτερα ποσοστά. Επιγραμματικά ο Νίκος Χριστοδουλίδης δεν πρέπει να νοιώθει καμία υποχρέωση προς τον τέως και συνεπώς η οποιαδήποτε σχέση μαζί του, αν υπάρχει, θα πρέπει να σταματήσει γιατί ζημιώνει όχι μόνο τον ίδιο τον πρόεδρο και τον τόπο γενικότερα αλλά ειδικότερα το εθνικό θέμα για το οποίο ο διεθνής παράγοντας τον θεωρεί πλήρως αναξιόπιστο.

Για τον νυν πρόεδρο υφίσταται το μεγάλο δίλημμα. Ποια πολιτική πορεία πρέπει να ακολουθήσει; Από την μια να προσπαθήσει να εξασφαλίσει μια δεύτερη πενταετία ή να επικεντρωθεί στην λύση και επανένωση; Το πρώτο είναι αμφίβολο αν μπορεί να το καταφέρει λόγω του κλίματος αμφισβήτησης που υπάρχει. Η αλήθεια, αν και πικρή, είναι ότι υπάρχει δυσπιστία και απογοήτευση λόγω των αστοχιών που υπήρξαν αλλά και λόγω των γνωστών κύκλων, που επειδή ακόμα να αποδεχθούν την εκλογή του, εργολαβικά τον υποσκάπτουν και τις πλείστες φορές άδικα τον επικρίνουν. Σε τέτοια περίπτωση θα αφήσει πίσω του μια αποτυχημένη διακυβέρνηση που αν και παράγει έργο, εσκεμμένα, δεν θα εκτιμηθεί από κανένα και ο ίδιος θα εισέλθει στην πολιτική αφάνεια χάνοντας και ο τόπος ένα πολιτικό κεφάλαιο.

Αν όμως ακολουθήσει τον δρόμο του ρεαλπολιτίκ και καταφέρει αυτό που δεν κατάφερε κανένας ηγέτης, δηλαδή την επανένωση της πατρίδας μας, τότε οι όποιες ευθύνες του του παρελθόντος θα διαγραφούν και θα είναι ο πραγματικός ηγέτης της λύσης σε αντίθεση με άλλους που είχαν το όνομα αλλά όχι την χάρη.

Αυτήν την κρίσιμη στιγμή του δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία για να εξιλεωθεί από τα μεγάλα ή μικρά εθνικά λάθη του παρελθόντος. Από αυτόν εξαρτάται αν θα την εκμεταλλευτεί ή όχι.