«Λίγα ακόμη περί ΔΗΣΥ» του Χρήστου Πουργουρίδη

Θα ασχοληθώ και σήμερα με τον Δημοκρατικό Συναγερμό. Και με αφορμή κάποια σχόλια στο διαδίκτυο αναφορικά με την κριτική που ασκώ στην ηγεσία του, να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα. Νιώθω πόνο και θυμό, γιατί το κόμμα που ίδρυσε ο Γλαύκος Κληρίδης για να φέρει την «άνοιξη» στην πολιτική ζωή του τόπου βαρά παλαμάκια ή σιωπά μπροστά σε πράξεις και πολιτικές που φέρνουν «βαρυχειμωνιά».

Αισθάνομαι οδύνη γιατί ακολουθήσαμε με ενθουσιασμό τον Γλαύκο Κληρίδη, γιατί είχε χαράξει μια πορεία υπεύθυνη και ρεαλιστική στο Κυπριακό και σήμερα το κόμμα του στηρίζει πολιτικές παρόμοιες με εκείνες του Σπύρου Κυπριανού και του Τάσσου Παπαδόπουλου. Αγανακτώ όταν βλέπω το κόμμα, στις τάξεις του οποίου αγωνίστηκα για δεκαετίες για μια Κύπρο σύγχρονη και ευρωπαϊκή, να κάμνει αυτοσκοπό την εξουσία και για τη διατήρησή της να είναι πρόθυμο να θυσιάσει αρχές και αξίες, οι οποίες είναι, χωρίς καμία αμφιβολία, πολύ πιο σημαντικές από την εξουσία. Και όταν κάποιοι αποδίδουν στην κριτική που ασκώ ιδιοτελή κίνητρα, όπως τη μη υπουργοποίησή μου, νιώθω οργή, γιατί αυτά είναι τα σημεία των καιρών που καλλιεργεί ή επέτρεψε να καλλιεργηθούν το κόμμα μου. Να διαμορφωθεί δηλαδή μια κουλτούρα, ότι δεν υπάρχουν έντιμοι άνθρωποι σ’ αυτό τον τόπο και όλοι τοποθετούνται ανάλογα με τα προσωπικά τους συμφέροντα.

[rml_read_more]

Σε αυτούς, λοιπόν, τους «μικρούς» ανθρώπους, λέω με δυνατή φωνή: Ό,τι ήταν να γίνω στη ζωή μου έχω γίνει. Σήμερα, είμαι ένας πολίτης στο περιθώριο του κόσμου. Συνήθισα να ζω πλέον στο καταφύγιο της ψυχής μου και στο ιδεολογικό μου περιθώριο. Αλλά, μέχρι την τελευταία μου μέρα πάνω στη γη θα συνεχίσω να αγωνίζομαι για τη δημιουργία συνθηκών που θα επηρεάσουν τους θεσμούς που διαμορφώνουν την κοινωνία: το είναι, το κοινωνικό ποιόν και το γίγνεσθαι του κόσμου που ονειρεύομαι. Δεν είμαι μεγαλομανής, ούτε πάσχω από δονκιχωτισμό. Απλώς πιστεύω ότι το μεγάλο πρόβλημα σήμερα στην πατρίδα μας είναι η κουλτούρα και η κοινωνική ταυτότητα. Αυτά αποτελούν τη θεμελιώδη αιτία, που βρίσκεται πίσω από την πολιτική, τον συνδικαλισμό, την κοινωνική συνοχή, την οικονομία, την επιχειρηματικότητα, την παιδεία, την υγεία, την κατανάλωση, την παραγωγή και την προστασία του περιβάλλοντος.

Αυτά τα θεμελιώδη ζητήματα σήμερα είναι αφημένα στην τύχη τους ή καλύτερα, μπορούμε να πούμε ότι είναι βορά στην εσωτερική δυναμική που διαμορφώνεται από το κυνήγι της τηλεθέασης, το ατομικό συμφέρον, το κομματικό συμφέρον, το βόλεμα, την ημιμάθεια, τις μόδες, τη βραχυπρόθεσμη προοπτική και τον υπερκαταναλωτισμό. Είναι επομένως απόλυτα αναγκαίο κάποιοι από εμάς να ενώσουμε δυνάμεις και να παρεμβαίνουμε στη διαμόρφωση νέας κουλτούρας, διαδίδοντας έννοιες, αξίες και αρχές για μια καλύτερη κοινωνία, για μια καλύτερη πατρίδα. Μαζί με πολλούς άλλους, από τις στήλες αυτής της εφημερίδας και άλλων ΜΜΕ, άνθρωποι σαν εμένα, που δεν έχουμε καμία πολιτική φιλοδοξία ή επιδίωξη, προσπαθούμε να συμβάλουμε στην ανάπτυξη της κοινωνικής μάθησης, ενθαρρύνοντας και ενισχύοντας, όπως και όπου μπορούμε τα θετικά στοιχεία και παραδείγματα του λαού μας. Και, από την άλλη, υποστηρίζοντας τη δημιουργία συλλογικής συνείδησης και την αυτοκριτική για τα αρνητικά που πρέπει να αποβληθούν.

Αυτά έπρεπε να είναι ο πιο βασικός στόχος του κάθε κόμματος. Ιδιαίτερα εκείνων των κομμάτων που θέλουν να παρουσιάζονται σύγχρονα και προοδευτικά. Δυστυχώς, τα κόμματα, με χειρότερο όλων το κόμμα μου, βλέπουν την κυπριακή κοινωνία να εφησυχάζει, μεθυσμένη από τον ασυγκράτητο καταναλωτισμό, να αρνείται πεισματικά να δει κατάματα την πραγματικότητα, να αρνείται να αλλάξει τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς, και όμως τίποτε δεν κάνουν για να αλλάξει αυτή η επικίνδυνη κατάσταση.

Στις δημοκρατίες, οι ουσιαστικές αλλαγές προκύπτουν είτε μέσα από πεφωτισμένες ηγεσίες, είτε μέσα από μεγάλες κρίσεις. Συνεπώς, το κλειδί της προόδου είναι κύρια οι ηγεσίες. Αλλά, οι αξίες, οι στάσεις και οι συμπεριφορές των πολιτών προσδιορίζουν το ποιες είναι και τι κάνουν οι ηγεσίες. Καθορίζουν αν ο κόσμος θα πάει προς την πρόοδο ή την αυτοκαταστροφή. Είναι στην αποτροπή του τελευταίου που στοχεύει η κριτική μου. Και τίποτε άλλο.