Εμπειρίες από μια εγχείρηση

Ήταν ένας πόνος στην κοιλιακή χώρα οξύς, επίμονος, συνεχής, ανυπόφορος. Πήρα ό,τι παυσίπονο υπήρχε στο σπίτι αλλά δεν υποχωρούσε. Επισκέφθηκα τον προσωπικό μου γιατρό ο οποίος, μετά που με είδε με έστειλε πάραυτα στις Πρώτες Βοήθειες του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας. Η εσπευσμένη απόφασή του να με παραπέμψει για περαιτέρω εξετάσεις και μάλιστα αμέσως με έβαλε σε ανησυχίες. Μετά από πολλές ώρες αναμονής, ταλαιπωρία και εμετούς προχώρησαν σε συστηματικό έλεγχο για να εξακριβώσουν την αιτία του οξύτατου πόνου. Καρδιογράφημα, πολλαπλές αναλύσεις αίματος, ακτινογραφίες, αξονική τομογραφία, υπέρηχοι. Εντοπίζεται μετά από ώρες η προβληματική περιοχή. Οι γιατροί με ενημερώνουν ότι η κατάστασή μου είναι πολύ επικίνδυνη, υπήρχε μεγάλη πιθανότητα πλήρους απόφραξης του εντέρου και ότι επιβάλλεται άμεση επέμβαση.

Μπήκα στις ΠΒ το μεσημέρι, η ώρα πήγε δύο μετά τα μεσάνυκτα και σε λίγο θα έμπαινα στο χειρουργείο. Όλα εξελίχθηκαν τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβα να συνειδητοποιήσω τη δεινή κατάσταση που είχα περιέλθει. Από τη μια στιγμή στην άλλη πέρασα στην αβεβαιότητα της ανυπαρξίας. Δεν ήθελα να πιστέψω ότι αυτό συνέβαινε σε μένα. Δεν μου δόθηκε ο χρόνος να αντιληφθώ ότι κινδύνευα. Με οδηγούν στο χειρουργείο. Γιατροί, αναισθησιολόγοι, νοσηλευτές, βοηθητικό προσωπικό. Τους βλέπω όλους και τρομάζω γιατί αντιλαμβάνομαι τη σοβαρότητα της κατάστασης. Μέχρι να μου ψιθυρίσει δυο λόγια η αναισθησιολόγος χάνω τις αισθήσεις μου. Όταν συνέρχομαι η επέμβαση έχει ήδη ολοκληρωθεί. Πόσες ώρες πέρασαν δεν ξέρω, για μένα ήταν νεκρός χρόνος. Ήμουν σε τέτοια φάση που η επαφή μου με το περιβάλλον ήταν στο πιο χαμηλό επίπεδο και δεν καταλάβαινα καλά-καλά τι συνέβαινε. Οι μετεγχειρητικές ώρες και μέρες ήταν οι πιο δύσκολες και βίωσα τη μεγαλύτερη δοκιμασία. Μου έδωσαν σε ορρούς ηρεμιστικά, παυσίπονα και άλλα για να μπορέσω να κοιμηθώ. Ήμουν μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, όμως μπορούσα να σκεφτώ. Η σκέψη ταξίδευε ανεμπόδιστα πίσω στο παρελθόν και έκανε στάσεις σε σημαντικά και ασήμαντα γεγονότα που έζησα. Αντιλήφτηκα ότι ήταν απασχολημένη στις πιο ευτυχισμένες μου στιγμές στις οποίες στεκόταν για μεγαλύτερο διάστημα. Στις άλλες, τις όχι και τόσο ευχάριστες ή τις αδιάφορες, τις προσπερνούσε. Διαπίστωσα ότι οι περιστάσεις που άξιζαν και στις οποίες ανέτρεχα ήταν λίγες αλλά πολύτιμες με τεράστιο ρόλο στη ζωή μου. Μέσα στο λήθαργο του ύπνου και τη σχεδόν έλλειψη συνείδησης είδα καθαρά πόσο υποτιμούσα ό,τι προσπερνούσα καθημερινά. Ένιωσα πραγματικά αυτό που λέμε συχνά αλλά δεν είμαι σίγουρος αν το εννοούμε, τη σημασία των μικρών και καθημερινών που θεωρούμε δεδομένα και τα εκτιμούμε μόνο όταν τα χάσουμε.

Οι μνήμες των λίγων χαρούμενων στιγμών που ο καθένας μας έζησε και μεταφέρει είναι ο πλούτος της ζωής μας και δεν ανταλλάσσονται με τίποτε. Τα γεγονότα τους τα έζησα ξανά και ξανά, μέρα με τη μέρα, λεπτό προς λεπτό και ήταν βάλσαμο και ανακούφιση. Αυτό μού έδωσε τη δύναμη να αντέξω τις επώδυνες πρώτες μέρες μετά την επέμβαση.

Όταν συνήλθα κάπως και μπορούσα να επικοινωνήσω, με επισκέφτηκε ο χειρουργός και μού εξήγησε με λεπτομέρεια ποιο ήταν το πρόβλημα και τι ακριβώς έκανε για να το αποκαταστήσει. Ήταν άνετος και χαλαρός και μιλούσε με πολλή σιγουριά. Με καθησύχασε και με τον τρόπο του συνέβαλε να διασκεδαστούν, κατά το δυνατό, οι φόβοι μου. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να τονίσω τη θετική στάση του νοσηλευτικού προσωπικού που όχι μόνο με φρόντιζε πάντα με το χαμόγελο στα χείλη αλλά και με ενθάρρυνε και με στήριζε με κάθε τρόπο. Πραγματικά αυτοί οι άνθρωποι επιτελούν ένα θεάρεστο ανθρωπιστικό έργο και τους πρέπει κάθε σεβασμός και εκτίμηση.

Μετά από μια τέτοια δοκιμασία οι προσωπικές μας αξίες δεν έχουν πια στην ιεραρχική κλίμακα την ίδια σειρά ούτε και στη ζυγαριά παίρνουν τις ίδιες τιμές όπως και πριν. Η αναθεώρησή τους έρχεται από μόνη της και το πόσο θα κρατήσει δεν ξέρω. Λέμε ότι θα αντικρίζουμε τα πάντα με νέο φακό και θα ενεργούμε ανάλογα. Το μόνο σίγουρο είναι η αμφισβήτηση και ο προβληματισμός.