Εμείς τα αλητάκια των στενών σοκακιών

Έπαιζε ένα τραγούδι, όταν αναπνέαμε τη θαυμάσια μυρωδιά της ρίγανης στα ορεινά μονοπάτια σκεπτόμενοι ότι επικρατούν οι αρνητές των δηλωσιών σε μια κοινότητα που η πλειοψηφία είναι εκείνοι που πιστεύουν στην αθωότητα του έρωτα και θεωρούν την απιστία ως τη μεγαλύτερη προδοσία. Ρίξτε με στις θάλασσες. Να μείνει σε εσάς ο ψεύτης κόσμος. Οι πεταλούδες που πετούσαν μαζί αθόρυβα ανάμεσα στο θρόισμα των φύλλων, μου θύμιζαν έναν φίλο μου που ούτε δηλωσίας ούτε αρνητής μπορούσε να είναι και προτιμούσε να μην λέει απολύτως τίποτα παρά να λέει ψέματα. Ο έρωτας είναι για δύο άτομα και δεν έχει παρακαμπτήριους δρόμους. Δυσκολευόταν να το καταλάβει αυτό. Αν η ζωή δεν ήταν μια ακολουθία συμπτώσεων, τότε τι ήταν; Μήπως είχε άδικο ο ποιητής που είπε «αγαπώ τις ωραίες γυναίκες/αγαπώ περισσότερο τις ωραίες εργάτριες γυναίκες»; Έδυε ο ήλιος. Έμοιαζε με αίμα η μέρα που τέλειωνε. Ο φίλος μου που έλεγε ότι έπεφτε θύμα απιστίας, έλεγε «όμως την αγαπώ πολύ». Δεν μπορούσε να είναι ίδια η ζυγαριά ενός έρωτα δύο ατόμων. Ο ένας οπωσδήποτε αγαπά περισσότερο τον άλλο. Όταν ένιωθε ότι καταπιέζεται εκ μέρους της αγαπημένης του στην οποία χάρισε τα πάντα, παρηγορούσε τον εαυτό του λέγοντας «αυτό δεν είναι δική σου δύναμη, είναι δική μου αδυναμία». Αντιλαμβανόταν ότι έπεσε σε ένα ντέρτι στο οποίο δεν θα μπορούσε να αποτελέσει λύση καμία πολιτική ιδεολογία στην οποία πίστευε. Δεν μπορούσαν να το καταλάβουν αυτό όσοι δεν είχαν ερωτευτεί ποτέ. Εκείνοι που δεν το γεύτηκαν ποτέ αυτό, πού να ξέρουν ότι τα λουλούδια μυρίζουν τόσο ωραία, ότι η βροχή πέφτει προκαλώντας τόσους πολλούς ρεμβασμούς, πού να ξέρουν την αγωνία τού να ξυπνάς ξαφνικά τα βράδια και να την παίρνεις τηλέφωνο για να ακούσεις τη φωνή της, πού να ξέρουν ότι ακόμα και ο πόνος είναι ευτυχία; Πρέπει να υπάρχει στη ζωή σου κάποιος που σου λέει κάθε μέσα «σε αγαπώ». Ακόμα και αν γίνει αντιληπτό το ψέμα που λες, πρέπει να υπάρχει κάποιος που θα σε λυπήσει με την απλοϊκότητά του. Κάποιος που βλέπεις ωκεανούς στα μάτια του, που γεύεσαι τη μυρωδιά όλων των λουλουδιών στα μαλλιά του. Κάποιος που ανησυχεί για εσένα και λέει «μην τυχόν και πεθάνεις πριν από εμένα, δεν θα μπορέσω να το αντέξω». Κάποιος που λέει «θα κάνουμε έρωτα ακόμα και όταν γίνουμε ενενήντα χρόνων». Μήπως όποιος δεν ερωτεύτηκε ποτέ καταλαβαίνει τον ποιητή που είπε «όταν ερωτεύτηκα είχα ξεχάσει να κουνάω τα χέρια μου σύμφωνα με τα βήματά μου»; Ιδού και μία ερώτηση για εσάς: «Μπορείτε ποτέ να περάσετε με αεροπλάνο ανάμεσα από τα δύο σκέλη του Πύργου του Άιφελ για να αποδείξετε στην αγαπημένη σας ότι την αγαπάτε;» Ο Αχμέτ Αλτάν υπέβαλε αυτή την ερώτηση. Και εγώ την υπέβαλα σε εσάς. Είναι μια τρέλα ο έρωτας. Γκρεμίζει βουνά, πηδάει από τις πιο ψηλές κορφές. Γίνεται μούσκεμα στη βροχή. Τραγουδά, έστω και αν δεν έχει ωραία φωνή. Γράφει ποιήματα, έστω και αν δεν είναι ποιητής. Λατρεύει τον Θεό, έστω και αν είναι άθεος. Τον λατρεύει. Τον Θεό του έρωτα. Σέρνεται στα δάκτυλα των ποδιών της. Φιλάει τα δάχτυλά της. Στη ζωή του ανθρώπου πρέπει να υπάρχει κάποιος που θα μπορούσε να συγχωρέσει όλες τις αδυναμίες του. Όπως μια μητέρα που δεν θα σε επιπλήξει όταν μπεις στο σπίτι με λασπωμένα παπούτσια. Έχει δίκαιο ο Μπομπ Ντίλαν με την κιθάρα του. Λέει το εξής:

«Λες ότι το πρόσωπο που ψάχνεις

Πρέπει πάντα να είναι δυνατό

Δεν πρέπει να είναι καθόλου αδύνατο

Και δίκαιο να έχεις

Και άδικο να έχεις

Πρέπει πάντα να σε υπερασπίζεται, να σε προστατεύει

Πρέπει να σου ανοίγει όλες τις πόρτες

Όμως, ψυχή μου, δεν είμαι εγώ αυτός

Όχι, όχι

Δεν είμαι εγώ αυτός

Δεν είμαι εγώ αυτός που ψάχνεις ψυχή μου».

Είμαστε και εμείς τα άτακτα παιδιά μιας μικρής και φτωχικής γειτονιάς. Θύματα που κατάλαβαν λάθος τον έρωτα. Βγήκαμε και είδαμε τον κόσμο από δρόμους που διανύσαμε ανάμεσα σε φυλάκια, οδοφράγματα και οίκους ανοχής. Από τα πρώτα ντροπαλά φιλιά, πήγαμε μέχρι και τις άξεστες συμπεριφορές μας. Ό,τι υπάρχει που δεν μπορέσαμε να το ξεπεράσουμε, είπαμε ότι εμείς τα ξεπεράσαμε αυτά. Εμείς τα αλητάκια των στενών και φτωχικών σοκακιών. Εύφραινε την καρδιά μας ο ποιητής μας που είπε «μέχρι να το καταλάβω, έπεσαν τόσα φύλλα από πάνω μου/σκοτείνιασε το πρόσωπο της μαργαρίτας που υπάρχει μέσα μου». Αν αγαπήσαμε, αγαπήσαμε σαν παιδιά. Βασανιστήκαμε σαν γίγαντες. Περάσαμε από πεδιάδες. Στο πρόσωπό μας μια σπιθαμή το μούσι. Καβουρδιστήκαμε στις φλόγες του έρωτα που όλο φοβόμασταν ότι θα τέλειωνε μια μέρα. Δεν πετάξαμε ακόμα και τα γράμματα της πρώτης αγαπημένης, τα φυλάξαμε. Εκείνες οι μελοδραματικές τουρκικές ταινίες, μας έκαναν όλους σκλάβους των ερώτων που έχουν αίσιο τέλος.

Ιδού, ένα θλιμμένο, ένα μελαγχολικό ρεμπέτικο τραγούδι.

Καίγομαι, καίγομαι

Ρίξε με σε θάλασσα βαθιά

Ρίξτε με πιο βαθιά.

Αχ Μαρίκα αχ… Τι καταλαβαίνει από αυτό όποιος δεν έχει γευτεί τον έρωτα;