Εμπρός για ένα δεύτερο Ενωτικό Δημοψήφισμα

Σε συνεχή εγρήγορση για την επιβίωση του Ελληνισμού στην Κύπρο, κάλεσε εκ νέου την περασμένη βδομάδα ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Γεώργιος, διαβεβαιώνοντας ότι «αν, μη γένοιτο, η πολιτεία κάποτε λυγίσει σε πιέσεις, η Εκκλησία δεν θα διστάσει να σηκώσει το βάρος της τετρακισχιλιετούς ιστορίας» του Ελληνισμού στην Κύπρο.

Πριν καν σχολιάσει κανείς επί της ουσίας τα υπό του Γεωργίου Α' λεχθέντα, καλόν θα ήταν να προβούμε σε μια ιστορική, αλλά και κοινωνιολογικού τύπου διόρθωση πριν εξεγερθούν οι πάλαι ποτέ προπάτορες Χοιροκοίτιανς, αλλά και οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι, οι Μυκηναίοι οι παμμέγιστοι.

Παρατηρήσεις

Πρώτον, η ιστορία των Ελλήνων σε αυτή τη χώρα δεν είναι 4.000 ετών. Αυτό ιστορικά θα εξυπονοούσε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες εμφανίστηκαν στην Κύπρο το 2000 π.Χ. Με βάση τις αρχαιολογικές ανασκαφές και τα ιστορικά κείμενα τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά, δεν αλλάζουν κάτι επί της ουσίας, αλλά καλόν θα ήταν να είμαστε ακριβείς, καθότι, με τη φόρα που πήρε ο Μακαριότατος, του χρόνου θα μας πει ότι οι κάτοικοι των κυκλικών κατοικιών της Χοιροκοιτίας και της Κισσόνεργας είναι κι αυτοί απόγονοι του Αγαμέμνονα. Όχι τίποτε άλλο, παρά την τεράστια πέτρα που τους έβαζαν στο στήθος λόγω νεκροφοβίας, μην σηκωθούν και μας ταράξουν σε καμιά ιστορική διαμαρτυρία έξω από την Αρχιεπισκοπή.

Για να σοβαρευτούμε, οι πρώτοι Μυκηναίοι έμποροι άρχισαν να εμφανίζονται στις ακτές της Κύπρου γύρω στο 1500 π.Χ. Τα πρώτα οργανωμένα εμπορεία, χωριά και μικρές μυκηναϊκές πόλεις ξεκίνησαν να υφίστανται από το 1200-1000 π.Χ. Οι Μυκηναίοι συνυπήρξαν, τις περισσότερες φορές ειρηνικά, για αιώνες με τους αυτόχθονες ιθαγενείς της Κύπρου και με τους Φοίνικες. Στη χώρα μας, μέχρι τουλάχιστον τη Ρωμαϊκή Περίοδο, δηλαδή τον 1ο αιώνα π.Χ., είχαμε τρεις γλώσσες, όπως φαίνεται και στην πινακίδα του Ιδαλίου. Την αρχαία σφηνοειδή, την ελληνική και τη φοινικική.

Η ελληνική γλώσσα επιβλήθηκε ως επικοινωνιακό εργαλείο στη νήσο Κύπρο διά της επικράτησης του Χριστιανισμού, αφού η Καινή Διαθήκη είχε γραφεί εις την ελληνική. Γιατί ήταν ένα επικοινωνιακό εργαλείο και όχι κάτι περισσότερο; Διότι η γλώσσα αυτή μέσω του συνόλου της Αγίας Γραφής (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) μετέφερε στην πραγματικότητα, τα ήθη τα έθιμα, τους θρύλους και τις παραδόσεις των Εβραίων και όχι των Ελλήνων.

Κατά τη Ρωμαϊκή Εποχή και την Πρώιμη Βυζαντινή, με δράστη την Εκκλησία του Ναζωραίου Ιησού, συνετελέσθη ένα έγκλημα κατά του ελληνικού πνεύματος. Οι ελληνικοί θεοί αντικαταστάθηκαν από τον Θεό τον Εβραίων και τον προφήτη του τον Χριστό. Εξαφανίστηκε ο νεφεληγερέτης Ζευς οι υπόλοιποι Έλληνες θεοί. Οι περιπέτειες του Αχιλλέα και του Οδυσσέα, οι ιστορίες της Ιλιάδας και της Οδύσσειας, οι μύθοι του Αισώπου, αντικαταστάθηκαν από ιστορίες των Εβραίων, όπως οι 12 πληγές των Φαραώ, από τα θαύματα του Προφήτη Ηλία, του Ιερεμία και τις ιστορίες του Αβραάμ, του Ιακώβ και του Μωυσή.

Αυτό που χάθηκε βεβαίως και το πλήρωσε ο Ελληνισμός για τα επόμενα 1800 χρόνια ήταν η ελληνική φιλοσοφία, ο ελληνικός ορθολογισμός και η παράδοση στη Δημοκρατία. Η Εκκλησία των χριστιανών έκλεισε τις φιλοσοφικές σχολές της Αθήνας, αναδεικνύοντας έναν ανόητο στρατηγό, τον Θεοδόσιο, σε Μέγα. Οι χριστιανοί της Κύπρου, επιπλέον, μπήκαν στη Σαλαμίνα και αποκεφάλισαν τα κεφάλια των θεών στην Αγορά, βεβηλώνοντας τους αρχαίους ναούς. Οι κάτοικοι της Κύπρου για αιώνες ολόκληρους δεν ονομάζονταν Έλληνες αλλά χριστιανοί, σε αντιδιαστολή μετά το 1570 με τους μωαμεθανούς.

Αναγέννηση

Η υπόλοιπη Ευρώπη ευτυχώς κατάφερε από τα τέλη του 16ου να μπει σε μια πορεία ανατροπής αυτού του Μεσαίωνα, μέσω της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού. Ποια ήταν η βάση της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού; Το αρχαίο πανανθρώπινο ελληνικό πνεύμα βέβαια, το οποίο οι Έλληνες δεν γνώρισαν ποτέ. Λόγω της Εβραϊκής Ορθόδοξης Ελληνόφωνης Εκκλησίας της Κύπρου και της Ελλάδας, περιορίστηκε σε ιστορίες λεπρών, παραλυτικών, σε εγκυμοσύνες με τη βοήθεια κρίνων, σε αναστάσεις νεκρών και σε εκπορεύσεις περιστεριών.

Αν προσέξετε το μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Γεωργίου, ακόμα και εν έτει 2024 δεν μπορεί να διακρίνει τις πραγματικές αξίες του Ελληνισμού. Μας απευθύνει ένα πασανάκατο μήνυμα ελληνορθόδοξης αλληλοαναιρούμενης σούπας που έχει κοπεί στο κτύπημα, δίκην ιδεολογίας.

Στην εγκύκλιό του ο Μακαριότατος αναφέρθηκε σε «εθνικό αποχρωματισμό, δημογραφική κατάρρευση, παραγωγική αποσάθρωση, πολιτισμική παρακμή, αλλοίωση της δημογραφικής φυσιογνωμίας και των ελεύθερων περιοχών, αποσύνδεση της Ορθόδοξης παράδοσης από την ταυτότητά μας και τη γλωσσική αλλοτρίωση».

Από ποιους απειλούμαστε άραγε; Ο Γεώργιος Α' επιμένει να συνδέει τον Ελληνισμό με τον Χριστιανισμό ως συγκοινωνούντα δοχεία, επιχειρώντας να αναδείξει τα δύο αυτά στοιχεία ως τη μόνη άμυνά μας κατά των Τούρκων, των Βρετανών, των μεταναστών, των καλικαντζάρων και των υπόλοιπων εχθρών του Έθνους.

Από πού πρέπει να αντλήσουμε δυνάμεις; Επιβάλλεται, λέει, να συνδεθούμε με τις ρίζες του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού, να εμβαπτισθούμε στα νάματα των αγώνων του έθνους και, όταν το κάνουμε, «οφείλουμε να αποτινάξουμε τον εθνικό λήθαργο στον οποίο περιπέσαμε και να ζήσουμε στο πνεύμα των ημερών εκείνων του Ιανουαρίου του Ενωτικού Δημοψηφίσματος του 1950 και του αγώνα του 1955 που ήταν αποτέλεσμα εκείνου, ώστε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για απελευθέρωση του τόπου, ξεπλένοντας το όνειδος της προδοσίας και της αυξανόμενης αδιαφορίας».

Απάντηση η Ένωση

Ποια θα πρέπει να είναι η απάντηση στα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως Έλληνες -χριστιανοί της Κύπρου, σύμφωνα με τον Αρχιεπίσκοπο Γεώργιο; Μάλλον, αν καταλάβαμε καλά μέσα από τα συμφραζόμενα, θα πρέπει να επαναφέρουμε το αίτημα του Δημοψηφίσματος του 1950 και του Αγώνα του 1955-59. Θα πρέπει να αναβιώσουμε αυτά τα αιτήματα μέσω της κυπριακής εκπαίδευσης. Το ότι αυτό δεν γίνεται, την ευθύνη, λέει ο Μακαριότατος, φέρει η Βουλή: «Δεν διστάζω με την ευκαιρία αυτή να εκφράσω τη λύπη μου, θέλω να πιστεύω και όλων εσάς, και για την προσβλητική στάση της Βουλής των Αντιπροσώπων, η οποία υποκύπτοντας στις τουρκικές πιέσεις, ψήφισε εναντίον της αναφοράς στα σχολεία της απόφασης των Ελλήνων της Κύπρου να αξιώσουν τότε, στα 1950, την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα».

Εν ολίγοις, πάμε ξανά πίσω στη δεκαετία του 1950, όπου η υπερσυντηρητική και ανόητη ηγεσία αυτής της χώρας, ενώ είχε τον πληθυσμιακό, οικονομικό και πολιτισμικό έλεγχο της Κύπρου, αποφάσισε να επιδείξει μηδενική ανοχή κατά των Τ/Κ και ασύγγνωστη ηρωική μωρία κατά των Βρετανών, κατορθώνοντας έτσι να βάλει την Τουρκία των δεκάδων εκατομμυρίων στο παιχνίδι. Επιλέγοντας στη συνέχεια στην ηγεσία της έναν ανόητο παπά και έναν στρατηγό για δέσιμο για να μας οδηγήσουν στην εισβολή, στην κατοχή του 1974 και στην απώλεια της μισής Κύπρου.

Αυτά δεν ήταν αρκετά για τον Αρχιεπίσκοπο Γεώργιο Α', που προφανώς δεν έμαθε τίποτε. Ο Μακαριότατος θέλει συνέχεια στον αγώνα μας. Φτου ξανά κι απ' την αρχή, μπας και δεν χαθεί οριστικά ολόκληρη η Κύπρος.