Όταν οι μαθητές τραγουδούν

Στο κυπριακό σχολείο λείπει από τα μαθήματα η μουσική. Από τις χιλιάδες των δασκάλων και καθηγητών, λίγοι είναι εκείνοι που εντάσσουν στα μαθήματά τους το τραγούδι, αν και πολλοί ξέρουν και αγαπούν τη μουσική.

Είναι αλήθεια πως υπάρχουν τραγούδια σχεδόν για τα πάντα. Για τους αριθμούς και τα τρίγωνα, για το σώμα της βιολογίας, τη ζωγραφική των άστρων και των θαλασσών του γεωγράφου. Τραγούδια για την αρχή του κόσμου από τον Θεό, τις εντολές του Μωυσή, ύμνοι βυζαντινοί ανεπανάληπτης αξίας. Υπάρχει μουσική ακόμα και για τον τεχνολόγο και τον χημικό. Να θυμηθούμε εδώ τη δημοτική ποίηση, τη δική μας αλλά και κάθε τόπου με τα ατέλειωτα γλωσσικά ιδιώματα, ρυθμούς και χρώματα.

Με τη μουσική ανοίγονται δρόμοι για ένα μεγάλο ταξίδι στον τόσο σπουδαίο και πονεμένο πλανήτη μας. Υπάρχουν ατέλειωτα τραγούδια για τις επαναστάσεις, τις μεταναστεύσεις πληθυσμών, τις δικτατορίες, τις γιορτές και τις κηδείες, για τα πουλιά και τα ζώα, για την οικολογία, τραγούδια για τους γάμους και τα καρναβάλια, τον Θεό και τον δαίμονα.

Ακόμα και αν δεν βρεθεί ακριβώς ένα τραγούδι που να ταιριάζει και να προσθέτει στο μάθημα, μπορεί η δασκάλα να βάλει στα παιδιά κλασική μουσική ή έθνικ ή ραπ ή οτιδήποτε της αρέσει. Οι μαθητές έτσι ηρεμούν και προσέχουν περισσότερο.

Δεν είναι δουλειά της στήλης να αναφερθεί στις άπειρες μελέτες που έγιναν εδώ και δεκαετίες για τη θετική επίδραση της μουσικής και πώς αυτή ενεργοποιεί τη μνήμη του εγκεφάλου. Αυτό κανονικά το διερευνούν οι ακαδημαϊκοί του είδους.

Σε κάποια λοιπόν σχολεία η μουσική παίζει περισσότερο απ’ ό,τι σε κάποια άλλα. Ειδικά αν ο διευθυντής ή η διευθύντρια είναι οι ίδιοι μουσικοί, τότε δείχνουν μεγάλο ζήλο για το θέμα. Όσο μπορούν δηλαδή και αυτοί, αφού, ως γνωστόν, το τηλέφωνο της διευθύντριας δεν σταματά να χτυπά από τις εφτάμιση το πρωί ώς τη νύχτα.

Παράλληλα, υπάρχουν και πολλές ταινίες με θέμα τη μουσική, τα συγκροτήματα, αυτή η ίδια η ιστορία της Γης με τα κράτη της λάμπει μέσα από τις μουσικές και τα τραγούδια.

Ένα σοφό Υπουργείο Παιδείας, οπωσδήποτε θα έπρεπε να δημιουργήσει ειδικό τμήμα με αποστολή του την ένταξη της μουσικής στα μαθήματα. Υποχρεωτικά. Με λίστες τραγουδιών να προτείνονται σε κάθε εκπαιδευτικό. Με μοντέρνες προσεγγίσεις και σεμινάρια από τους άπειρους οργανοπαίχτες που διαθέτει η Κύπρος και δεν τους αξιοποιεί καθόλου, μάλλον θα τον λαπορτάρει και η Αστυνομία αν βγάλει ο Ευαγόρας το λαούτο του και παίξει ένα τραγούδι στην πλατεία Ελευθερίας.

Δεν υπάρχει χωριό στο νησί μας που να μην έχει δύο - τρία ωδεία. Κατ' αναλογία πληθυσμού, ο τόπος μας μπορεί να έχει τους περισσότερους μουσικούς παγκόσμια. Και μέσα στις ίδιες τις τάξεις, πάντα υπάρχουν μαθητές και μαθήτριες που παίζουν κάποιο όργανο ή τραγουδούν. Το κυπριακό σχολείο όμως σπάνια καταφεύγει στη μουσική. Μόνιμα στο pause έχει για μοναδικό του τραγούδι, την παπαγαλία του λύω. Ως γνωστόν η παπαγαλία οδηγεί στην αποχαύνωση. Οδηγεί σε έναν τόπο όπου ο πολιτισμός του είναι ένα καμένο τοπίο.

Υστερόγραφο: Αξίζει ο καλός παρατηρητής να σημειώσει τα πιο φτηνά ηχεία που έχουν οι κυπριακές τάξεις. Ηχεία των δέκα ευρώ μαξ. Που σπάνια ακούγονται.