Τα «δυσκόλως» εννοούμενα, δεν πρέπει να παραλείπονται

Η ελληνική γλώσσα είναι πλούσια και προσφέρει τα απαραίτητα εργαλεία για να εκφράζεται κάποιος με τον τρόπο που θέλει και δίνει τη δυνατότητα να χαρακτηρίζεται ο καθένας με τον τρόπο που συμπεριφέρεται. Για αυτό υπάρχει στα διάφορα επίθετα ο υπερθετικός βαθμός. Για παράδειγμα, αποκαλούμε κάποιον αναιδή, αλλά και αναιδέστατο αν η αναίδειά του έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Άλλωστε, για αυτό λέμε ότι κάποιος συμπεριφέρεται με «Αναίδεια χιλίων Καρδιναλίων» ή ακόμα «Αναίδεια χιλίων πιθήκων». Όπως πάμε θα καθιερωθεί η φράση, «Αναίδεια χιλίων Κυπρίων». Έτσι, δυστυχώς, συμπεριφέρεται η πλειοψηφία των πολιτικάντηδών μας, και όχι μόνο. «Εκείνο το οποίο χρειάζεται, είναι και η απεσταλμένη των Ηνωμένων Εθνών και τα ίδια τα ΗΕ να αναλάβουν τις ευθύνες τους στην προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ενός λαού ο οποίος υποφέρει τόσα χρόνια», δήλωσε ο Αρχιεπίσκοπος Γεώργιος, έπειτα από συνάντησή του με τον Προέδρο της Δημοκρατίας, Νίκο Χριστοδουλίδη, στο Προεδρικό Μέγαρο, όπου συζήτησαν, μεταξύ άλλων, και τις τελευταίες εξελίξεις στο Κυπριακό.

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι ο ΟΗΕ θα πρέπει να έχει πρωταρχικό στόχο την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των λαών που υποφέρουν. Εμείς όμως, ως οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, τι ευθύνες έχουμε αναλάβει; Στην προκειμένη περίπτωση, ο προκαθήμενος της Εκκλησίας της Κύπρου, τι ευθύνες έχει αναλάβει; Αν νομίζει ότι με την απορριπτική του ρητορική προασπίζεται την απελευθέρωση της μισής κατεχόμενής μας πατρίδας, σίγουρα πλανάται. Με όλα αυτά τα μεγάλα λόγια και τα κούφια συνθήματα, το μόνο που προασπίζεται είναι το στάτους κβο και τη συνέχιση της κατοχής, γιατί με τη ρητορική του «για όλα φταίνε οι άλλοι» παραπλανά τον λαό και δεν τον αφήνει αντικειμενικά να αποφασίσει για το μέλλον του, το οποίο χωρίς λύση και επανένωση προδιαγράφεται δυσοίωνο. Είναι καιρός ο εκάστοτε προκαθήμενος της Εκκλησίας της Κύπρου να αντιληφθεί ότι δεν πρέπει και δεν δικαιούται να έχει λόγο στο εθνικό θέμα. Αρκετά υπέφερε αυτός ο τόπος από όλους αυτούς, ξεκινώντας από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Αν το πρόβλημα ήταν μόνο ο Αρχιεπίσκοπος, του οποίου τουλάχιστον θα μπορούσε να δικαιολογηθεί η συμπεριφορά του λόγω έλλειψης στοιχειώδους πολιτικής κρίσης, τότε οι επιπτώσεις δεν θα ήσαν τόσο τραγικές. Δυστυχώς, όμως, και πολλοί από τους πολιτικούς μας φωστήρες δεν μπορούν να αντιληφθούν τις πραγματικότητες. Τις προάλλες, ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ, Νικόλας Παπαδόπουλος, με δήλωση του κόμματός του, εξέφρασε την ανησυχία του γιατί ο ΓΓ των ΗΕ, στην τελευταία έκθεσή του προς το Συμβούλιο Ασφαλείας, δεν αναφέρεται στη μορφή λύσης. Έλεος πλέον! Τι περίμενε ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ; Σε ποια μορφή λύσης να αναφερθεί κύριε Παπαδόπουλε; Μήπως σε Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία με σωστό περιεχόμενο, κάτι που κατάντησε διαχρονικά το μεγάλο ανέκδοτο του Κυπριακού; Μήπως θα έπρεπε να μιλήσει για τη νέα έκδοση του σωστού περιεχομένου που λέγεται συμφωνημένο πλαίσιο χωρίς τον ακριβή προσδιορισμό για να βολεύει τους πάντες; Μήπως θα έπρεπε να αναφερθεί σε αποχώρηση στρατευμάτων και κατάργηση εγγυήσεων πριν τις συνομιλίες, κάτι που πρόταξε ο Σπύρος Κυπριανού και απέρριψε το δυτικό σχέδιο το 1978, με αποτέλεσμα να χάσουμε την Αμμόχωστο; Μιλούμε για αρχές και αξίες της Ενωμένης Ευρώπης, αλλά αυτοί είναι ξεκάθαροι. Μιλούν για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία με πολιτική ισότητα και δηλώνουν έτοιμοι να δεχθούν την όποια παρέκκλιση από το ευρωπαϊκό κεκτημένο προκειμένου να εξευρεθεί συνολική λύση του προβλήματός μας ή, για να μην έχουμε ψευδαισθήσεις, για να απαλλαγούν από τον βραχνά και τον μπελά που λέγεται Κυπριακό. Την ίδια ρητορική χρησιμοποιεί και ο Έλληνας Πρωθυπουργός.

Είναι καιρός να αφήσουμε κατά μέρος τις εκ του πονηρού ασάφειες περί συμφωνημένου πλαισίου χωρίς προσδιορισμό. Ας πάρουν ορισμένοι το παράδειγμα της προέδρου του ΔΗΣΥ Αννίτας Δημητρίου η οποία, τουλάχιστον τον τελευταίο καιρό, μιλά μεν για συμφωνημένο πλαίσιο αλλά το προσδιορίζει ως Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία με πολιτική ισότητα. Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Στην δική μας όμως περίπτωση υπάρχουν «δυσκόλως» εννοούμενα τα οποία δεν πρέπει, εκ του πονηρού, να παραλείπονται. Από την άλλη, συμφωνημένο πλαίσιο δεν υπάρχει. Το τελευταίο πλαίσιο λύσης είναι το πλαίσιο Γκουτέρες το οποίο απέρριψε ο τέως ΠτΔ, αποκαλώντας την πολιτική ισότητα ως πολιτική ανισότητα, ο νυν εκφράζει επιφυλάξεις για ορισμένα σημεία του πλαισίου, όπως το θέμα των χρηστών, τα δε κόμματα, ή για να ακριβολογούμε, τα κομματίδια της συμπολίτευσης, το θεωρούν ανάθεμα. Αυτό που θα πρέπει να μας ανησυχεί και να μας συνετίσει είναι το ότι ο νυν ΓΓ των ΗΕ έχει κατανοήσει από την πρώτη στιγμή τα κόλπα μας, τις παλινδρομήσεις μας και τους ψευδοτακτικισμούς μας. Δεν είναι πρωτάρης για να τον κοροϊδεύουμε. Αυτός προήδρευσε στο Κραν Μοντανά και γνωρίζει από πρώτο χέρι τι «κουμάσια» είμαστε. Επιρρίπτει ευθύνες και στις δυο πλευρές για το τέλμα στο Κυπριακό, όχι για να κρατά ίσες αποστάσεις, αλλά γιατί το πιστεύει και δεν μπορεί κανένας να τον μεταπείσει γιατί έχει ιδίαν άποψη. Γιατί να επιρρίψει ευθύνη μόνο στην άλλη πλευρά για την θέση τους περί δύο κρατών, τη στιγμή που γνωρίζει το τι έλεγε δεξιά και αριστερά ο τέως και γιατί να επιρρίψει ευθύνες μόνο στην άλλη πλευρά για την κυριαρχική ισότητα τη στιγμή που δεν αποδεχόμαστε την πολιτική ισότητα; Ο ΓΓ δεν πείθεται με αερολογίες και ασάφειες. Ένας τρόπος υπάρχει για να πειστεί ότι πράγματι γυρίσαμε σελίδα και οι παλινδρομήσεις του τέως είναι ένα κακό όνειρο που πέρασε. Ο ΠτΔ να ενημερώσει, χωρίς υπεκφυγές, ότι η μορφή λύσης που επιδιώκει είναι η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία με πολιτική ισότητα και ότι αποδέχεται το πλαίσιο του ΓΓ, που κατατέθηκε στο Κραν Μοντανά στις 30 Ιουνίου του 2017, ως έχει και είναι έτοιμος να το προσυπογράψει ως στρατηγική συμφωνία, ως ήταν η πρόταση του Μουσταφά Ακιντζί τον Απρίλιο του 2018. Πριν το Κραν Μοντανά υπήρχε δρόμος για διαπραγμάτευση και ευελιξίες. Μετά τα εθνικά τραγικά μας λάθη, του Ιουλίου του 2017, δυστυχώς ο δρόμος έχει μετατραπεί σε μονόδρομο.