Η σύμπλευση Εκκλησίας-Ακροδεξιάς

Την περασμένη Δευτέρα (15 Ιανουαρίου) η Ιερά Σύνοδος έβαλε το τελευταίο λιθαράκι στο τραγελαφικό θέμα της ατιμωρησίας «αἴροντας μεταθανατίως τὴν καθαίρεση τοῦ πρῴην μητροπολίτη Κυρηνείας Κυπριανοῦ, ὅπως εἶχε πράξει προηγουμένως καὶ γιὰ τὸν πρῴην μητροπολίτη Κιτίου Ἄνθιμο». Ο κυπριακός λαός όμως δεν ξεχνά τη συνεργασία αυτών των ιεραρχών με τους εγκληματίες της χούντας και της ΕΟΚΑ Β και τον αισχρό ρόλο που διαδραμάτισαν στη περίοδο του πραξικοπήματος. Δεν ξεχνά τις ίντριγκές τους γύρω από το εκκλησιαστικό πραξικόπημα του 1973. Δεν ξεχνά τον σφαγιασμό και τον ακρωτηριασμό της Κύπρου για τον οποίο έχει συμβάλει ο Κυρηνείας Κυπριανού και οι συν αυτώ. Γι’ αυτό, όσο λιβάνι κι αν βάλουν στο θυμιατό τους οι συνοδικοί δεν μπορούν να εξουδετερώσουν τις αναθυμιάσεις του βορβόρου… Για τους «αγίους» και τους «υπερπατριώτες» δεν χωράει ούτε λήθη ούτε συγγνώμη. Και δεν χωράει όχι από μνησικακία ή εκδικητικότητα. Αλλά από αίσθηση δικαίου και προπάντων αυτοάμυνας. Οι λαοί που ξεχνούν και συγχωρούν είναι καταδικασμένοι να ξαναπάθουν τα ίδια από κάποιους άλλους «ίδιους» και ιδιοτελείς. Οπότε οι ένοχοι για την επανάληψη της Ιστορίας θα είμαστε εμείς που συγχωρούμε τους δήμιούς μας.

Όμως αν στοχαστούμε νηφάλια δεν πρέπει να μας ξενίζει καθόλου η άρση της καθαίρεσης των χουντικών μητροπολιτών. Ήταν μια νομοτελειακή εξέλιξη. Η Εκκλησία της Κύπρου και της Ελλάδας έχουν αποδείξει περίτρανα τον τελευταίο αιώνα ότι τα ινδάλματά τους ήταν αρχιφασίστες- εξου και ο εκθειασμός από τους ιεράρχες των Χίτλερ, Μεταξά, Γ. Παπαδόπουλου κ.ά. Ο Μακάριος συνιστούσε μια «παραφωνία» διότι το IQ του ήταν σαφώς υψηλότερο από τους ιεράρχες που τον περιτριγύριζαν. Ήταν ο πρώτος που αντιλήφθηκε, τον Ιανουάριο του 1968, ότι η ένωση ήταν ένας στόχος ανέφικτος. Χαράσσοντας την πολιτική του εφικτού –παρόλο που δεν την ακολουθούσε με συνέπεια- προκάλεσε τη μήνιν των ακροδεξιών που ζητούσαν επιμόνως την κεφαλή του επί πίνακι.

Σήμερα είναι πέρα για πέρα οφθαλμοφανής η πλήρης ιδεολογική ταύτιση της Εκκλησίας με την Ακροδεξιά. Είναι και οι δυο σαφώς ενάντια στη ΔΔΟ ενώ μιλούν για απελευθέρωση των πάτριων (κατεχομένων) εδαφών, προφανώς με πόλεμο. H δεύτερη καλύτερη λύση, μια και η ένωση φαντάζει αδύνατη, είναι εκείνη των δύο κρατών για να διατηρήσουμε την ελληνικότητα και την ορθοδοξία μας. Το μεταναστευτικό αποκαλύπτει την έκδηλη ξενοφοβία και των δύο ενώ όσον αφορά τις απαγορεύσεις της Εκκλησίας για αντισύλληψη, αυνανισμό, ομοφυλοφιλική συμπεριφορά, αυτοκτονία και χειροτονία των γυναικών στην ιεροσύνη, η Ακροδεξιά συμφωνεί πλήρως. Είναι ενδεικτικό όταν το 2016, στις βουλευτικές εκλογές, το ΕΛΑΜ κατάφερε να εισέλθει στη Βουλή ο τότε Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Β μάς είπε ότι «η καρδιά του πάλλεται από συγκίνηση και ευφροσύνη».

Κάνοντας μια σύντομη ιστορική διαδρομή θα διαπιστώσουμε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι ταυτόσημος με την Ακροδεξιά. Για να επιβληθεί η φασιστική δικτατορία του Μεταξά το 1936 στηρίχθηκε στην αμέριστη συμπαράσταση της Εκκλησίας. Είναι ενδεικτικό ότι ένα χρόνο μετά την κήρυξη της δικτατορίας, τον Αύγουστο του 1937, το περιοδικό «Εκκλησία» (επίσημο όργανο της Ιεράς Συνόδου) έγραφε: «Απερίγραπτος τυγχάνει ο ενθουσιασμός μεθ’ ου ο ελληνικός λαός της πρωτευούσης και απασών των επαρχιών εώρτασε την παρελθούσαν Τετάρτην την επέτειόν της υπό του Πρωθυπουργού Ιωάννου Μεταξά επελθούσης εν τη χώρα μεταβολής. Η μεταβολή αύτη, συνισταμένη εις την αναστήλωσιν των εθνικών ιδανικών, εις την επαναγωγήν του έθνους εις την βασιλικήν οδόν της ελληνικής ηθικής και ευγενείας, εις την ανασύνταξιν της ελληνικής ψυχής εν τω στίβω της ορθοδόξου θρησκείας, της κολυμβήθρας ταύτης και της κιβωτού του ημετέρου έθνους».

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι στις 26 Απριλίου 1941, μια μέρα πριν να μπουν τα γερμανικά στρατεύματα στην Αθήνα, οι μοναχοί του Αγίου Όρους έστειλαν ευχετήρια επιστολή στον Χίτλερ στην οποία ικέτευαν τον Θεό να προσφέρει στον Γερμανό δικτάτορα «υγείαν και μακροημέρευσιν».

Η Εκκλησία ταυτίστηκε επίσης πλήρως και με τη δικτατορία των Παπαδόπουλου και Ιωαννίδη και δέχτηκε να παίξει το ρόλο του ιδεολογικού και πνευματικού άλλοθι των βασανιστών. Τα πανό «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» ήταν αναρτημένα σε όλες τις εκκλησίες. Τον δικτάτορα Παπαδόπουλο οι ιεράρχες τον αποκαλούσανε «σωτήρα του Εθνους», «ευλογημένον», «άνθρωπο του Θεού» και «άξιον της πατρίδος». ‘Οσο για τη διαβόητη σύντροφο του δικτάτορα, Δέσποινα, γι' αυτήν η Εκκλησία επιφύλασσε μια ειδική προσφώνηση: «Δύο Δέσποινας έχομεν: Μίαν εις τους ουρανούς, την Παναγίαν, και άλλην εις την γην, την κυρίαν Προέδρου»(ΤΟ ΒΗΜΑ, 03/02/1968). Ειρήσθω εν παρόδω, η γήινη Δέσποινα ενώ συζούσε με τον Παπαδόπουλο δεν τον παντρεύτηκε μέχρι το 1970. Άρα το άσμα «Χαίρε νύμφη ανύμφευτε» ίσχυε, για ένα διάστημα, και για τις δύο Δέσποινες!

Πύρινοι υποστηρικτές της Χούντας δεν ήταν μόνο οι μητροπολίτες της Ελλάδας αλλά και όλοι οι Πατριάρχες της Ορθοδοξίας! Πρώτος απ' όλους ο ίδιος ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας, ο οποίος εξέφρασε, κατά την επίσκεψή του στην Ελλάδα τον Μάη 1968, την αγαλλίαση του για το «εθνοσωτήριο έργο» της «εθνικής» κυβέρνησης. Τον Αύγουστο του 1968 ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Βενέδικτος αναγόρευσε τη χουντική τρόικα (Παπαδόπουλο, Παττακό, Μακαρέζο) σε «Μεγάλους Σταυροφόρους του Τάγματος των Ορθοδόξων Σταυροφόρων του Παναγίου Τάφου». Τον Μάιο του 1969 ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Νικόλαος συνεχάρη τον Παπαδόπουλο για την «ανάσταση του έθνους»(!) και του απένειμε τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Αποστόλου και Ευαγγελιστού Μάρκου.

Ενόψει της πιο πάνω συμπεριφοράς των ιεραρχών πρέπει να θεωρείται φυσιολογική εξέλιξη η μετάβαση του Κυρηνείας στο «πάνθεον των αγιών και ηρώων». Οποιαδήποτε άλλη απόφαση θα ήταν συγκλονιστική -έκπληξη μεγατόνων.

*Οικονομολόγος, κοινωνικός επιστήμονας