Ο ΑκΩλαστος Γιάννης Χρηστίδης

Στις παρακάτω γραμμές και εν είδει γιορτινού δώρου, αξίζει μια κουβέντα για τον ολόφρεσκο δίσκο «Ακόλαστος» του Γιάννη Χρηστίδη. Με τον Γιάννη δεν είμαστε ούτε κολλητοί ούτε από εκείνους τους παλιούς φίλους που μέθυσαν και έκλαψαν μαζί. Δεν γνωρίζω βασικά στοιχεία για τον πρότερο βίο του . Ούτε τον ρώτησα. Μάλλον δεν το βρήκα μέχρι τώρα και πολύ βασικό να ξέρω για τους συγγενείς του και για τη γειτονιά που μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, αν ένιωθε μικράκι καταπιεσμένος, ποιαν ερωτεύτηκε πρώτη φορά, ποιον έστησε στο ραντεβού στην καμάρα και γιατί. Τον Γιάννη όπως οι περισσότεροι από σας φαντάζομαι, τον έμαθα μέσα και κυρίως από τα τραγούδια που γράφει. Για λόγους που είναι πολύ δύσκολο να αναλύσω σε μια στήλη, άλλωστε θα ήταν για όλους μας ιδιαιτέρως βαρετή μια τέτοια προσέγγιση, ένιωσα και εξακολουθώ να νιώθω μια περίεργη ταύτιση με τη μουσική του, την στιχοποιία του. Στους τραγουδοποιούς αυτά τα δύο παραμένουν άρρηκτα δεμένα, κάποτε υπερτερεί το ένα κάποτε το άλλο.

Ναι, ο Γιάννης Χρηστίδης είναι τραγουδοποιός, όπως εκείνους περασμένων δεκαετιών, που ο κόσμος τους ακολουθούσε για να ακούσει εκείνο το καθαρά προσωπικό τους στυλ, όπου μπορούσες να ταυτιστείς μαζί τους, να τους αγαπήσεις ή όχι.

Ήταν και παραμένει πολύ συνηθισμένο, τέτοιοι δημιουργοί, να μην μπορούν να ακολουθήσουν τα κυκλώματα της μουσικής, τους όρους δηλαδή του εμπορίου, της αραχτής αρπαχτής και του εύκολου. Ως ερασιτέχνες είχαν και έχουν τη μεγάλη ευκαιρία να παίζουν μπροστά σε κοινό χωρίς τα όποια βαρίδια του επαγγελματισμού, του αλάνθαστου, του γυαλισμένου ήχου που στο τέλος καταντά κάτι χωρίς χαρακτήρα. Να παίζουν τα τραγούδια τους όπως τα παίζουν στην κουζίνα του σπιτιού τους κουρασμένοι μετά που κοιμήθηκαν τα παιδιά και επιτέλους έγινε ησυχία.

Αυτά που θα ακούσετε στον δίσκο είναι πρωτότυπα τραγούδια. Οι εξαιρετικοί μουσικοί που τα συνοδεύουν, είναι και οι ίδιοι φίλοι του Γιάννη, συμμετείχαν ανιδιοτελώς, δηλαδή από σκέτη αγάπη αμορφοποίητη, σχεδόν παιδική. Ο Γιάννης Χρηστίδης δεν είναι ένας μίζερος τύπος. Μέσα του βαθιά αισιόδοξος, θέλει να βλέπει αποτελέσματα. Τα τραγούδια λοιπόν είναι αποτέλεσμα της αποτελεσματικότητας του Γιάννη.

Εν συντομία θα ακούσετε για μπάτσους φουσκωτούς, απελπισμένους που θέλουν να πάνε σε κάποιο γιατρό, κάποιο σώμα σε πορτ μπαγκάζ, θα ακούσετε για μια βροχή κοπράνων, για έναν καμικάζι που ξεχύνεται στον δρόμο με εκατό φιάλες γκάζι, για άριστους που χτενίζονται μπροστά από σκηνοθέτες. Μια Ραπουνζέλ που παίρνει εκδίκηση παρ' όλα τα κλάματα του επίδοξου πρίγκιπα. Θα ακούσετε για κόκκαλα που προσκυνούμε σε χρυσά κουτιά, για αγγέλους που γίνονται διάβολοι, για κορμιά χωρίς ταυτότητα με φουσκωμένα βυζιά και σιλικονένια περηφάνια.

Θα ακούσετε την ιστορία του Μάνου που του έλειπε ένα δόντι, ένα συγκινητικό τραγούδι για την αθωότητα της παιδικής ηλικίας, την έννοια της εξομολόγησης και όχι μόνο... θα καταλάβετε σύντομα.

Στο κρίμα, ο τραγουδοποιός πραγματεύεται την έννοια του χρήματος που τόσο ατέρμονα μας ταλαιπωρεί. Θα ακούσετε επίσης ένα πανέμορφο τραγούδι για ένα λουλούδι σε μια γλάστρα, στο ψυγείο του ανθοπώλη, και στο αφτί της Βουγιουκλάκη.

Εν κατακλείδι, θα ήθελα να τονίσω σε αυτή την πρόχειρη παρουσίαση, πως ο Γιάννης Χρηστίδης γράφει τραγούδια που υπάρχουν και μορφοποιούνται μέσω της παρέας. Τα τραγούδια του Ακώλαστου δεν είναι κλεισμένα δηλαδή στον εαυτό τους ούτε βαριανασαίνουν με δύσκολους συμβολισμούς. Απόδειξη αυτού, πως ο ίδιος ο Γιάννης δίνει βήμα έκφρασης και σε άλλους νέους και άγνωστους δημιουργούς, στιχοπλόκους σαν κι αυτόν, οργανοπαίχτες, τελικά φίλους. Ακούστε το αποτέλεσμα με ιδιαίτερη προσοχή, και αν τελικά συμφωνήσετε μαζί μου στα όσα προ είπα, διαδώστε τον δίσκο στους δικούς σας φίλους να ακουστεί όπως του αξίζει.