Η «Μακαριοανταρσία» του 1963

Ο μήνας που πέρασε ήταν για μας μήνας μνημοσύνων για την επέτειο της λεγόμενης Τουρκανταρσίας του Δεκεμβρίου του 1963, όταν δηλαδή οι Τ/Κ εξεγέρθηκαν εναντίον των Ε/Κ, σκότωσαν δικούς μας ανθρώπους, κατέλυσαν τη Δημοκρατία μας του 1960, που τόσο πολύ «αγαπήσαμε», και έφυγαν από τη διακυβέρνηση του τόπου. Δημιούργησαν τους δικούς τους θύλακες γιατί δεν ήθελαν να συμβιώσουν μαζί μας. Δυστυχώς αυτό είναι ένα από τα μεγάλα μας προβλήματα. Η άγνοια της ιστορίας, της ιστορίας του τόπου μας. Όλες τις πιο πάνω αρλούμπες εσκεμμένα μαθαίνουμε στις νέες γενιές.

60 χρόνια μετά και ακόμα μιλούμε για τα ματωμένα Χριστούγεννα του 1963 με ευθύνη των Τ/Κ.

Τα πραγματικά αίτια των γεγονότων, δεν μας ενδιαφέρουν. Το ότι ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ήταν ο υπαίτιος της πρώτης διχοτόμησης της πατρίδας μας δεν μας απασχολεί ποσώς.

Το ότι από το 1961 σχεδίαζε την αναθεώρηση του Συντάγματος για την αφαίρεση των προνομίων των Τ/Κ, τα οποία στο Λονδίνο τα δέχθηκε και τα υπόγραψε, ούτε λόγος να γίνεται.

Από την πρώτη στιγμή κυβερνούσε θεωρώντας την άλλη κοινότητα ως μειονότητα. Χαρακτηριστικό το γεγονός ότι, όταν προσχώρησε στους αδεσμεύτους, παρά τις προτροπές όλων να ενταχθεί η Κύπρος στο ΝΑΤΟ, ο Τ/Κ αντιπρόεδρος, ο οποίος σε θέματα εξωτερικής πολιτικής διέθετε το δικαίωμα αρνησικυρίας, βέτο, πληροφορήθηκε το γεγονός από τα μέσα ενημέρωσης.

Δυστυχώς ένας καλόγηρος με τη μεγαλομανία του και μη έχοντας ίχνος πολιτικής κρίσης, δημιούργησε ένα τεράστιο πρόβλημα για το οποίο, εκτός από εμάς, ακόμα ταλαιπωρείται ολόκληρη η ανθρωπότητα. Όλα αυτά σίγουρα με την ανοχή ενός ολόκληρου αποχαυνωμένου λαού τον οποίον κατάφερε με παραπληροφόρηση και παραπλάνηση να χειραγωγήσει.

Επίορκος, γιατί αν και ορκίστηκε να τηρεί το Σύνταγμα και τους νόμους της Κυπριακής Δημοκρατίας, καταπάτησε όλες τις πρόνοιες και διατάξεις και ουδέποτε σεβάστηκε το τι αποδέχθηκε το 1959.

Με διάφορες ραδιουργίες και τακτικισμούς κατάφερε να φορτώσει τα πάντα στον στρατηγό Διγενή, ο οποίος σίγουρα υπέπεσε και αυτός σε τεράστια λάθη που πήγαζαν όμως από τον υπέρμετρο πατριωτισμό του, τις αντικομουνιστικές του εμμονές και την πλήρη άγνοια της πολιτικής.

«Μετά τα γεγονότα του 1963-64 το Κυπριακό εισήλθε σε μια εξαιρετικά δύσκολη και πολύπλοκη φάση, αφού πλέον στηριζόταν σε πολύ λεπτές ισορροπίες. Οι εξελίξεις της διετίας '63-'64 και άλλων ένοπλων συγκρούσεων που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια αποτέλεσαν αδιάψευστο αποδεικτικό στοιχείο των επεκτατικών προθέσεων της Τουρκίας και κακό οιωνό για το μέλλον, μέχρι το τελικό βάρβαρο πλήγμα της τουρκικής εισβολής του 1974», είπε ο υπουργός Άμυνας, Μιχάλης Γιωργάλλας, γνωστός απορριπτικός στο κομματικό σκηνικό, στο μνημόσυνο των πεσόντων του 1963-1964».

Πάνω από μισό αιώνα μετά και σημερινός υπουργός συνεχίζει εσκεμμένα να αγνοεί τη νεότερη ιστορία του τόπου του.

Μιλά για πεσόντες Ε/Κ αλλά αγνοεί εντελώς τους πεσόντες και αγνοουμένους Τ/Κ που δυστυχώς ήσαν περισσότεροι από τους δικούς μας. Μήπως η ζωή ενός Ε/Κ αξίζει πολύ περισσότερο από αυτήν ενός Τ/Κ; Χαρακτηριστικό το ότι τις πρώτες μέρες των εχθροπραξιών οι νεκροί ήσαν εννέα Τ/Κ και ένας Ε/Κ.

Είτε αρέσει είτε όχι στον υπουργό της Άμυνας, τον Νοέμβριο του 1963 αυτό που έγινε ήταν «Μακαριοανταρσία», κάτι που έδωσε την ευκαιρία σε ακραίους, και στις δύο κοινότητες, να αιματοκυλήσουν τον τόπο.

Ακόμα ξεχνούμε την άρνηση του Εθνάρχη στην πρόταση των εγγυητριών δυνάμεων και των ΗΠΑ, τον Μάρτιο του 1964, για Νατοϊκή δύναμη ή οποία θα διασφάλιζε την κατάπαυση των εχθροπραξιών μεταξύ των δύο κοινοτήτων γιατί προσδοκούσε στην στήριξη των Ρώσων σε περίπτωση τουρκικής επέμβασης. Ακόμα ένα δείγμα της αφέλειάς του, των εμμονών του και της έλλειψης πολιτικής κρίσης.

Αν θέλουμε πράγματι λύση και επανένωση τότε θα πρέπει να αρχίσουμε από τα κάτω προς τα πάνω. Να διδάξουμε στη νέα γενιά την πραγματική ιστορία και όχι ό,τι βολεύει τον κάθε απορριπτικό πολιτικάντη. Προς τον σκοπό αυτό υπάρχουν τεκμηριωμένα συγγράμματα που δίδουν την ορθή διάσταση των γεγονότων. Βιβλία όπως του Άγγελου Βλάχου, του Ευάγγελου Αβέρωφ Τοσίτσα και τέλος του Μακάριου Δρουσιώτη θα πρέπει να διδάσκονται στα σχολεία για να μην πιστέψουμε ξανά σε δακρύβρεχτα και σκηνοθετημένα «Όχι», όπως του 2004, ούτε στα παραπλανητικά αφηγήματα για τα διαμειφθέντα στο Κραν Μοντανά που «πλασάρει» ο τέως. Ο Κύπριος πρέπει άμεσα να διδαχθεί την αντικειμενική ιστορία για να μπορεί να έχει κρίση. «Όλβιος όστις ιστορίης έσχεν μάθησιν», (Τυχερός όποιος διδάχτηκε ιστορία), κατά τη σοφή ρήση του Ευριπίδη.

Το «Δεν Ξεχνώ» θα πρέπει να συνεχίσει να είναι το σύνθημά μας όμως να αναφέρεται όχι μόνο στην τουρκική εισβολή αλλά και στα τραγικά λάθη που κάναμε και κάνουμε, τα οποία μας έφεραν σήμερα στη δραματική αυτή κατάσταση. Αν υπάρχει περίπτωση να συνετιστούμε και να προχωρήσουμε μπροστά δεν πρέπει να ξεχνούμε τα εθνικά εγκλήματα του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, του Σπύρου Κυπριανού, του Τάσσου Παπαδόπουλου και τέλος του Νίκου Αναστασιάδη. Όλοι αυτοί είναι οι πραγματικοί «εχθροί» της πατρίδας μας και όχι το σύνοικο στοιχείο που και αυτοί βιώνουν τις συνέπειες της διχοτόμησης.

«Δει των προειρημένων μνημονεύειν και μηδέν οίεσθαι τούτων λέγεσθαι γεγονός ούτω και πεπραγμένον». (Αυτά που είπαμε πρέπει να τα εξιστορούμε και να μην νομίζουμε ότι επειδή τα λέμε ότι έτσι και έγιναν), έλεγε ο αρχαίος Έλληνας ιστορικός, Πλούταρχος.

Εμείς δυστυχώς εξιστορούμε ό,τι μας συμφέρει και θεωρούμε ότι όλα αυτά τα ανιστόρητα που ισχυριζόμαστε, έτσι έγιναν.

Αποδίδουμε σε ηγέτες, πολιτικά αδαείς, εμμονικούς, φιλόδοξους και ενίοτε διεφθαρμένους, που με τις κρημνοβασίες τους κατέστρεψαν τον τόπο, τους τίτλους του μεγάλου ή μικρού εθνάρχη και τους ανεχόμαστε να αυτοαποκαλούνται ως άμωμοι και αμόλυντοι. Εξυμνούμε τους υπαιτίους του Κυπριακού δράματος και επικρίνουμε ή θέτουμε στο περιθώριο αυτούς που είχαν το θάρρος να μας πουν τις πικρές αλήθειες. Ίσως να είμαστε παγκοσμίως η μόνη ημικατεχόμενη πατρίδα που γιορτάζει την επέτειο ή τις επετείους που είπαμε «Όχι» στην απελευθέρωση.

Εθισμένοι στην παραπλάνηση και παραπληροφόρηση δεν έχουμε την ικανότητα της αντικειμενικότητας και αυτοκριτικής.

Επειδή μας έμαθαν την ιστορία από την ανάποδη, όλα ανάποδα τα αντιλαμβανόμαστε. Συνεχίζουμε δυστυχώς τον δρόμο της αντίθετης κατεύθυνσης ο οποίος οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή.