Ανασχηματισμός: Το πρόβλημα της κυβέρνησης είναι οι υπουργοί ή ο Πρόεδρός της;

Από τη μέρα που γύρισε ο χρόνος μπήκε στο λεξιλόγιο της κυβέρνησης η λέξη ανασχηματισμός. Εδώ και 10 μήνες η χώρα είναι στον αυτόματο πιλότο, τουλάχιστον για τα μεγάλα θέματα που ταλανίζουν τον τόπο όπως είναι η οικονομία, η πράσινη μετάβαση, το πλάνο για τη διαπραγμάτευση και η επίλυση του Κυπριακού. Τα ΜΜΕ ξεκίνησαν από την περασμένη εβδομάδα, να κάνουν αναφορές για «restart» και ότι αυτός ο ανασχηματισμός ούτε λίγο ούτε πολύ θα ανακινήσει το σύμπαν. Περίπου, δηλαδή, ότι είναι η πανάκεια για την ασθενική προεδρία του Νίκου Χριστοδουλίδη. Εξάλλου, η ασθενική προεδρία του Νίκου Χριστοδουλίδη απλώς, ακολουθεί τα πεπραγμένα της υπουργικής του θητείας στο Υπουργείο Εξωτερικών. Ένας άνθρωπος που ούτε και ως υπουργός Εξωτερικών δεν κατάφερνε να παίρνει οποιαδήποτε απόφαση δημιουργώντας στο Υπουργείο Εξωτερικό το απόλυτο χάος. Μέσα σε δέκα μήνες η Κύπρος εκπέμπει, δυστυχώς, μια εικόνα απόλυτης αναποφασιστικότητας. Την ίδια ώρα, ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης «με «αποφασιστικότητα» συμμετέχει σε κάθε πανηγύρι ή γενικώς σε εγκαίνια. Είναι ένας Πρόεδρος που αποδεικνύεται επιρρεπής σε ερασιτεχνισμούς, σε βαθμό που ενώ διατυμπάνιζε για το μαύρο βιβλιαράκι και ότι θα φτιάξει ένα φρέσκο Υπουργικό από τεχνοκράτες και με το μισό Υπουργικό να απαρτίζεται από γυναίκες, απέτυχε. Ανέβασε τις προσδοκίες του και τον πήχη πολύ ψηλά. Αλλά τελικά η κατάληξη ποια ήταν; Να περάσει από κάτω!

Αυτό που ζούμε εδώ και μία βδομάδα είναι πρωτάκουστο. Σε ποια άλλη χώρα ο Πρόεδρος εξαγγέλλει ανασχηματισμό αντί να τον πραγματοποιεί. Με επακόλουθο την υποτίμηση του κύρους και των ικανοτήτων του Υπουργικού του Συμβουλίου και των συνεργατών του. Θα συμφωνήσω, βέβαια, ότι είναι ένα προβληματικό Υπουργικό στην πλειοψηφία του. Αλλά θα ρωτήσω μήπως και το ίδιο το Προεδρικό είναι στο ίδιο μέτριο επίπεδο όπως και το Υπουργικό και οι συνεργάτες του. Από τη δεκάμηνη παραμονή του στην εξουσία φαίνεται ότι έχει τεράστια δυσκολία να συνεργάζεται με ικανούς. Και με τον επικείμενο ανασχηματισμό μάλλον θα ζήσουμε ένα από τα ίδια:

• Πρώτον, γιατί τα κόμματα που τον στηρίζουν θα μοιράσουν ξανά την τράπουλα των θέσεων

• και δεύτερον, αμφιβάλλω αν θα άντεχε ο ίδιος καλύτερούς του ως κύριους συνεργάτες του.

Με επιστημονικούς όρους ηγετικής ικανότητας, ο Νίκος Χριστοδουλίδης θα ισχυριζόμουν ότι είναι ένας μηδενιστής (diminisher). Αδυνατεί να πολλαπλασιάσει τις ικανότητες των συνεργατών του (multiplier leader).

Δυστυχώς, όλο αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει έχει τεράστιο αντίκτυπο στη χώρα μας σε πολλά επίπεδα. Διεθνώς έχουμε απωλέσει την αξιοπιστία μας πλήρως και το «rebranding» της Κύπρου μετά τα «χρυσά» διαβατήρια της κυβέρνησης Αναστασιάδη αλλά και του συνεχιστή του Νίκου Χριστοδουλίδη είναι παντελώς απομακρυσμένο. Στο εσωτερικό, ο Νίκος Χριστοδουλίδης, εξακολουθεί να είναι πολύ τυχερός. Ο μέσος Κύπριος πολίτης δεν ασχολείται και δεν ενδιαφέρεται παρά μονάχα για την τιμή της σούβλας και αν το μοτοράκι που θα χρησιμοποιήσει την Κυριακή να του γυρίζει το κρέας που θα ψήσει τη σούβλα θα είναι σε 30 λεπτά αντί 45 λεπτά. Οπόταν, ο Πρόεδρος, μπορεί να συνεχίσει ακάθεκτος τα εγκαίνια, τα πανηγύρια και τα λόγια του αέρα. Ξέρει ότι στο εσωτερικό δεν υπάρχει κανένας στον οποίο θα πρέπει να λογοδοτήσει. Ένα απλό παράδειγμα της γενικής μας αδιαφορίας, είναι το πρόσφατο δημοσίευμα από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή που αφορά την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ) και που κατατάσσει την Κύπρο στις τελευταίες θέσεις. Μόλις το 19,4% από την ενέργεια μας το 2022 προέρχεται από ΑΠΕ, σε μια χώρα που έχει ηλιοφάνεια 350 μέρες τον χρόνο και που φαίνεται ότι δεν μας απασχολεί το ότι πληρώνουμε πρόστιμα και λογαριασμούς των 500 ευρώ τη διμηνία χωρίς να παραπονιόμαστε. Ούτε αντιλαμβανόμαστε ότι ήδη η Κύπρος ξεκίνησε να χάνει τα κονδύλια της πράσινης μετάβασης γιατί οι διάφορες κυβερνητικές υπηρεσίες δεν είναι έτοιμες ούτε έχουν ένα λεπτομερές οδικό χάρτη για τη μετάβαση και τη βελτίωση της ποιότητας και της μείωσης του κόστους της ζωής μας!

Ο ανασχηματισμός του 2024 είναι για τον Νίκο Χριστοδουλίδη ένα αποτυχημένο παυσίπονο στο πρόβλημα της πολιτικής του ανεπάρκειας.