Το 2024 να μας φέρει Πρόεδρο

Είθισται στο τέλος κάθε χρονιάς, πέραν της αποτίμησης, να προχωράμε και σε ευχές για την καινούργια. Έστω και αν πολλές φορές ξέρουμε πως φαντάζουν ανέφικτες. Το ίδιο ισχύει και όσον αφορά τη διακυβέρνηση της χώρας. Όταν οι προεδρικές εκλογές προηγούνται ή ακολουθούν την αλλαγή του χρόνου, και αναλόγως των δεδομένων, η κοινωνία αναζητά Πρόεδρο με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Μετά τον Τάσσο Παπαδόπουλο π.χ. προσβλέπαμε σ’ έναν Πρόεδρο λύσης, μετά τον Δημήτρη Χριστόφια αναζητούσαμε Πρόεδρο ικανό και μετά τον Αναστασιάδη θέλαμε έναν Πρόεδρο ηθικό. Με τον Νίκο Χριστοδουλίδη, έχοντας ήδη διανύσει 10 μήνες διακυβέρνησης, λίγοι είναι σε θέση να θέσουν προτεραιότητες όσον αφορά τα χαρακτηριστικά που θα πρέπει να έχει. Για πολλούς η μόνη απαίτηση είναι να έχουμε απλά Πρόεδρο που θα μπορεί να λειτουργήσει πέραν της εικόνας.

Μόνο τις τελευταίες 10 μέρες ο Νίκος Χριστοδουλίδης βάφτισε ένα αεροπλάνο, πανηγύρισε επί σκηνής με τη Φουρέιρα, βρέθηκε σχεδόν σε κάθε τόπο όπου τραγουδήθηκαν τα κάλαντα, έκοψε κορδέλες, είχε συνάντηση στο Προεδρικό με τον Μηνά, ενώ πέρασε και έναν προϋπολογισμό με τους υπουργούς απόντες από τη συζήτησή του (και αφού πρώτα επανέλαβε την πρόθεση της κυβέρνησής του για στενή συνεργασία με το νομοθετικό σώμα). Οδηγώντας έναν φίλο να γράφει πως η κοινωνία δεν αντέχει άλλη εικόνα. Η εμμονή του όμως με την εικόνα δεν περιορίζεται μόνο σε ζητήματα χαμηλής πολιτικής. Από τότε που ανέλαβε την προεδρία, ανέδειξε δύο ευφάνταστες ιδέες για την προώθηση των οποίων αφιέρωσε, χωρίς φειδώ, χρόνο και ταξίδια. Ιδέες που δεν προχώρησαν, μονοπώλησαν όμως το πολιτικό του αφήγημα όλο αυτό το διάστημα. Αρχικά κάνοντας σημαία τον διορισμό Ευρωπαίου αξιωματούχου για το Κυπριακό, όταν όχι μόνο δεν υπήρχαν συνομιλίες αλλά ούτε και κάτι στον ορίζοντα που να παραπέμπει στο ότι επίκειται επανέναρξή τους. Και στη συνέχεια με την πρωτοβουλία για ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα, η οποία σύμφωνα με φίλα μέσα δύο μήνες τώρα «υλοποιείται», που όμως πολλές δηλώσεις, συζητήσεις και ταξίδια μετά δεν έχει προχωρήσει. Επιβεβαιώνοντας την πρόθεσή του με επικοινωνιακούς όρους να διαχειριστεί και το Κυπριακό και την εξωτερική πολιτική.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι η προσήλωση σ' ένα brand building άλλων δεκαετιών. Είναι πως δείχνει να μην αντιλαμβάνεται ότι αυτό το brand που έκτισε προεκλογικά είναι καταδικασμένο να καταρρεύσει χωρίς πολιτική. Κυρίως όμως είναι καταδικασμένη να καταρρεύσει η χώρα. Διότι είναι και θέμα χρόνου. Όσο ικανός και να είναι (κάτι που δεν επιβεβαιώνει η πορεία του μέχρι σήμερα), φαντάζει πρακτικά αδύνατο να πετύχει πολλά όταν τη μισή του θητεία απουσιάζει σε ταξίδια στο εξωτερικό -πολλά εκ των οποίων άνευ ουσίας και αντικειμένου- και το υπόλοιπο διάστημα αναλώνεται σε εγκαίνια, συναυλίες και «βαφτίσεις». Έχοντας μάλιστα ως στήριγμα ένα Υπουργικό που δεν γνωρίζει ότι στον προϋπολογισμό οι υπουργοί οφείλουν να παρευρίσκονται στη Βουλή για τη συζήτηση, ότι ο υπαρχηγός δεν μπορεί να ελέγξει τον αρχηγό και πως είναι τουλάχιστον παράδοξο να προχωρεί το κράτος σε ρεκόρ προσλήψεων στο Δημόσιο και την ίδια στιγμή να ενημερώνει ότι ακολουθεί μελέτη για μείωση του κρατικού μισθολογίου.

Με τη χώρα να βρίσκεται ενώπιον σημαντικών εξελίξεων και τον ίδιο να καλείται το επόμενο διάστημα να διαχειριστεί σοβαρά ζητήματα πολιτικής, τα οποία δεν αντιμετωπίζονται ούτε με ταξίδια που ως μόνο στόχο έχουν να διαμορφώνουν κλίμα στο εσωτερικό, ούτε με ευφάνταστες προτάσεις που καμιά σχέση δεν έχουν με τις πραγματικότητες, ούτε με προεκλογικού χαρακτήρα επικοινωνία, θα πρέπει κάποια στιγμή να αντιληφθεί ότι πρέπει να κυβερνήσει. Η γελοιότητα με την οποία διαχειρίστηκε το θέμα της ανθρωπιστικής βοήθειας με το πλοίο για βδομάδες να ετοιμάζεται να αποπλεύσει για τη Γάζα, να εμφανίζεται όμως να βρίσκεται οπουδήποτε αλλού, επιβεβαιώνει πως από μόνη της η εικόνα στην πολιτική δεν μπορεί να σε πάρει μακριά όταν δεν βασίζεται σε δεδομένα. Στο Κυπριακό, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εξελίξεις θα υπάρξουν. Ικανές μάλιστα να καθορίσουν μια και καλή τις προοπτικές του. Μπορεί ο Νίκος Χριστοδουλίδης να ζητά από τη νέα απεσταλμένη να μείνει στην Κύπρο όσο περισσότερο γίνεται, αλλά θα πρέπει να εξηγήσει τι αποδέχεται από το πλαίσιο Γκουτέρες και να πείσει ότι γι’ αυτά που απορρίπτει έχει πειστικές αντιπροτάσεις. Θα πρέπει επίσης να διαχειριστεί μια οικονομία, με τεράστιες παθογένειες, συνεχώς αυξανόμενες ανελαστικές δαπάνες και έναν γιγαντωμένο δημόσιο τομέα, την ίδια στιγμή που μια μεγάλη ομάδα της κοινωνίας φτωχοποιείται και δεν σώζεται με τα επιπλέον 5 ευρώ σύνταξη ούτε με τον μηδενικό ΦΠΑ σε γάλα. Και μια εικόνα που συνεχώς οδηγεί σε απαξίωση της πολιτικής ζωής.

Και επειδή ο Νίκος Χριστοδουλίδης θα συνεχίσει να έχει την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας για ακόμα 4+ χρόνια, το ερώτημα είναι αν μπορεί να κάνει μια μεγάλη στροφή, να σταματήσει να λειτουργεί ως εικονικός Πρόεδρος, και θα βρει τον χρόνο και τη διάθεση να κυβερνήσει. Διαψεύδοντας όσους ήδη θεωρούν ότι τα πράγματα μπορούν μόνο να εξελιχθούν προς το χειρότερο. Αυτή είναι τελικά και η προσδοκία. Να είναι το 2024 η χρονιά που θα αποκτήσει η Κύπρος, έστω και με καθυστέρηση 10 μηνών, κυβέρνηση. Διότι δεν ξέρω αν η κοινωνία δεν μπορεί να αντέξει άλλα 4 χρόνια εικόνας. Το σίγουρο όμως είναι πως η χώρα δεν μπορεί να αντέξει άλλα 4 χρόνια ακυβερνησίας.

&u945?ntopoly@cytanet.com.cy