Σαν τους Νικ Βούισιτς και Στιβ Τζομπς

Πολλοί αναγνώστες της στήλης με παρακάλεσαν να γράψω περισσότερες λεπτομέρειες για τον ήρωα της ιστορίας στην οποία αναφέρθηκα το περασμένο Σάββατο. Ποιος ήταν αυτός ο Μπεν λοιπόν; Ήταν ο Μπεν Γουόλτερ Χούπερ (Ben Walter Hooper), 31ος κυβερνήτης της Πολιτείας Τενεσί των ΗΠΑ. Διετέλεσε κυβερνήτης από το 1911 έως το 1915. Γεννήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 1870 και πέθανε στις 18 Απριλίου 1957.

Στην αυτοβιογραφία του με τίτλο «Το ανεπιθύμητο αγόρι (The Unwanted Boy)» αναφέρεται σε έκταση στις δυσκολίες που συνάντησε στα πρώτα χρόνια της ζωής του επειδή γεννήθηκε εκτός γάμου. Και πως όλα άλλαξαν μετά από παρέμβαση ενός πεφωτισμένου ιερέα. Τέτοιοι πεφωτισμένοι ιερείς υπάρχουν και σήμερα. Είναι χιλιάδες οι συνάνθρωποί μας που βρίσκουν ανάπαυση από τα λόγια και τις πράξεις πεφωτισμένων κληρικών. Δυστυχώς, ζούμε σε μια εποχή που το κακό προβάλλεται ενώ το καλό αγνοείται. Όχι μόνο στον χώρο της Εκκλησίας αλλά και σε όλους τους άλλους χώρους. Θα σας γράψω και σήμερα μια άλλη, αληθινή ιστορία Παραμονές Πρωτοχρονιάς. Νικ Βούισιτς τον λένε και τον παρακολουθούσα για πολλά χρόνια στο YouTube τέτοιες μέρες. Δεν έχει ούτε πόδια ούτε χέρια. Ούτε ένα. Κομμένα απ’ τη ρίζα, έτσι γεννήθηκε. Είναι ένα κεφάλι και ένα σώμα μονάχα. Στην αρχή δεν άντεχα το θέαμα. Με ενοχλούσε. Όταν τον άκουσα όμως να μιλάει έμεινα έκθαμβος. Κι ας έχω ακούσει στη ζωή μου σπουδαίους δικηγόρους και πολλούς σπουδαίους ανθρώπους της επιστήμης και των τεχνών να μιλούν. Τον έβλεπα και τον ξανάβλεπα και δεν χόρταινα την ομορφιά. Μικρός επιχείρησε πολλές φορές να αυτοκτονήσει. Ευτυχώς για μας, δεν ολοκλήρωσε τα σχέδιά του. Γυρίζει όλο τον κόσμο και μιλάει για την ομορφιά της ζωής. Για το νόημά της. Και για την ευγνωμοσύνη. «Εσύ μπορείς να 'χεις πόδια και χέρια, λέει, αλλά αν δεν ξέρεις ποιος είσαι, αν δεν ξέρεις ποιος είναι ο σκοπός της ζωής σου, ποια είναι η αποστολή σου, αν δεν έχεις βρει τον δικό σου λόγο για να ζεις, τότε μάλλον είσαι πιο ανάπηρος από μένα, φίλε μου. Μικρός, ρώτησα, τους γιατρούς γιατί είμαι έτσι και κανένας δεν ήξερε να μου πει. Ορισμένα πράγματα είναι έτσι και εσύ απλώς τα αποδέχεσαι. Ή τα παρατάς ή συνεχίζεις. Δεν έχεις άλλη επιλογή». Σε κάποια φάση το βίντεο δείχνει τον Νικ να κάνει τραμπολίνο με τον γιο του.

Το θέαμα σου φέρνει δάκρυα στα μάτια. Σε κάποιο άλλο σημείο κάνει βουτιά και κολυμπάει με πάθος μ’ αυτήν την υποψία σώματος. «Έχουμε την επιλογή να είμαστε θυμωμένοι γι’ αυτά που δεν έχουμε ή ευγνώμονες γι’ αυτά που έχουμε. Ακούω παιδιά να μην τους αρέσει το σώμα τους. Δεν έχετε συνειδητοποιήσει το μεγαλείο που διαθέτετε», τους είπε χαμογελώντας. Αν εγώ μπορώ να ονειρευτώ, τότε μπορείς να ονειρευτείς κι εσύ». Έτσι έκλεισε την ομιλία του. Σηκώθηκαν όλοι όρθιοι και τον καταχειροκρότησαν συγκινημένοι. Πόσα πράγματα θεωρούμε δεδομένα αλλά δεν είναι… Τη χώρα μας, τα χέρια μας, τα πόδια μας, τη μιλιά μας, τα μάτια μας, την υγεία μας… Και κάθε λίγο, μόλις προκύψει κάποιο θέμα σταυροκοπιόμαστε και αναπολούμε το χθες. Χθες που ήμασταν υγιείς και ευτυχισμένοι. Αλλά δεν το ξέραμε. Και χαιρόμαστε για λίγο. Μέχρι να το ξαναξεχάσουμε. Δεν χαιρόμαστε με αυτά που έχουμε και όλο γκρινιάζουμε. Αλλά ούτε έχουμε σαφείς και συγκεκριμένους στόχους που να τους κυνηγούμε με πείσμα. Ακούστε μία άλλη, αληθινή ιστορία. Ο Στιβ Τζομπς, ο ιδρυτής της Apple, που πέθανε και αυτός από καρκίνο στο πάγκρεας όπως ο γιος μου, στα δεκαοκτώ του έψαχνε για δουλειά. Πήγε στα γραφεία της Atari που τότε μεσουρανούσε. Λέει στον ρεσεψιονίστ ότι θέλει να δει τον πρόεδρο της εταιρείας. «Έχετε ραντεβού;» «Όχι», του απαντάει ο Τζομπς. «Τότε δεν μπορείτε να τον δείτε», του λέει ευγενικά ο άλλος. «Αν δεν τον δω, δεν πρόκειται να φύγω. Θα με βγάλετε σηκωτό», του απαντάει με τη γνωστή φλόγα στο μάτι ο Τζομπς. Σε λίγο ο ρεσεψιονίστ παίρνει τη γραμματέα του προέδρου. «Έχω έναν τρελό εδώ που θέλει να δει τον πρόεδρο. Φαίνεται ξύπνιος. Αν έχει πέντε λεπτά πες του να τον δει». Σε λίγη ώρα ο πρόεδρος τον είδε. Και φυσικά τον προσέλαβε. Ο Τζομπς εκείνη τη μέρα πήγε να πάρει δουλειά. Ήταν κατηγορηματικός, δεν είχε plan b. Αυτό σημαίνει να είσαι αποφασισμένος. «Ή ταν ή επί τας» έλεγαν οι πρόγονοί μας.

Όταν ακούς αυτούς που μας κυβερνούν να σου λένε για τη λύση του Κυπριακού «θα προσπαθήσουμε» «θα επιδιώξουμε», «ελπίζουμε», «θέλουμε» και κάτι τέτοια ψόφια να μην τ’ αγοράζεις. Δεν θα κάνουν τίποτα. Όταν ακούσεις κάποιον να λέει «θα φέρω τον κόσμο ανάποδα», «είναι θέμα ζωής και θανάτου να πετύχω», αυτός θα το κάνει. Με χλιαρό νερό δεν βράζει το αβγό. Πρέπει να κοχλάζει. Πρέπει να κοχλάζει η ψυχή σου κάθε μέρα για το όνειρό σου. Ο δικός μας Πρόεδρος και ο προκάτοχός του και οι πιο πολλοί από τους προηγούμενους ξέρουν μόνο να κλαίνε τη μοίρα τους. Να παραπονιούνται για την αδιαφορία των ξένων και να τα φορτώνουν όλα στην αδιαλλαξία της Τουρκίας. Κι όμως, οι ξένοι μας πρότειναν λύσεις. Και κάποιες από αυτές μας έδιναν πολλά. Πολύ περισσότερα από αυτά που σήμερα μπορούμε να πετύχουμε. Αλλά οι ηγέτες μας δεν ήθελαν λύσεις. Ήθελαν να ‘χουν δίκιο. Το να θες ντε και καλά να ‘χεις δίκιο σε κάνει να νιώθεις καλά στην αρχή. Σαν την ντόπα. Μετά όμως το πληρώνεις ακριβά. Όπως στη Μονόπολη. Στην αρχή υποθηκεύεις την ευτυχία σου. Μετά όλο το χρώμα. Στο τέλος την ίδια σου τη ζωή. Αυτοί οι ηγέτες μας έμαθαν σαν λαό να ‘χουμε δίκιο. Να επιχειρηματολογούμε. Να το υπερασπιζόμαστε. Μας έμαθαν ότι είναι αδυναμία να ‘χεις άδικο. Κάτι σαν άντρας που «φορά φουστάνια». Δεν μας έμαθαν ν’ ακούμε. Δεν μας έμαθαν ότι δυνατός είναι αυτός που αναθεωρεί. Αυτός μαθαίνει. Αυτός που εξελίσσεται. Δεν βρέθηκε ένας ηγέτης ο οποίος να μας ρωτήσει: «Τελικά, θέλεις να ‘χεις δίκιο ή να είσαι ευτυχισμένος σε μια χώρα με μόνιμη ειρήνη;».