Είμαστε όλοι ικανοί και με διοικητικά καθήκοντα

Χαμός, λένε οι πληροφορίες, πως γίνεται από τους πολίτες που θέλουν να μπουν στα διοικητικά συμβούλια των ημικρατικών οργανισμών. Είναι πολλοί αυτοί που περιμένουν στην ουρά από τον Χριστοδουλίδη για να διοριστούν σε μια θέση και τελικά, όπως ο βρεγμένος που πιάνεται από τη βροχή, τρέχουν να εκδηλώσουν ενδιαφέρον στα δ.σ. των οργανισμών μπας και τους δώσουν σημασία. Είναι πιο πολλά και απ’ όσα παίρνει μια οικογένεια για την εβδομάδα τα ψώνια που θέλουν να μπουν σε έναν οργανισμό; Ή απλώς είναι ένας τρόπος να… ξεκουραστεί κάποιος; Γιατί υπάρχουν και δ.σ. των ημικρατικών οργανισμών που δεν τους δίνουν σημασία οι πολίτες, η κυβέρνηση, οπότε έχεις στο τσεπάκι την αντιμισθία, συμμετέχεις σε κάτι ανιαρές συνεδρίες και λες σε φίλους και γνωστούς πως «εγώ είμαι, είμαι μέσα στα πράγματα» ή λες στο σόι σου, «πες μου ποιον θέλεις και θα τον κανονίσω, αφού ξέρω τους πάντες». Φυσικά, σε όλον αυτό τον συρφετό, υπάρχουν και οι ρομαντικοί. Αυτοί που ψάχνουν να αλλάξουν κάτι σε αυτόν τον τόπο. Αυτοί που θεωρούν πως από μία θέση, σε ένα δ.σ., μπορούν να επηρεάσουν καταστάσεις.

Είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσοι ικανοί συμπολίτες μας με διοικητικά καθήκοντα; Και τότε γιατί πάμε κατά διαόλου σε αυτόν τον τόπο; Πάντως, η κυβέρνηση δεν θεώρησε σωστό να προβληματιστεί στην παρούσα φάση, θεώρησε σωστό να επικοινωνήσει το μεγάλο ενδιαφέρον που επιδεικνύουν οι πολίτες στην ανοιχτή πρόσκληση να συμμετέχουν σε δ.σ. οργανισμών οι πολίτες. Ωραίο και εξαιρετικά επικοινωνιακό το παιχνιδάκι πως η κυβέρνηση είναι ανοιχτή προς τους πολίτες. Το πρόβλημα με τα δ.σ. των ημικρατικών οργανισμών όμως δεν ήταν ποτέ τα πρόσωπα. Άλλωστε, όλο αυτό το πάρε-δώσε που γινόταν με τα κόμματα ήταν μια διαδικασία που την έχουμε καταπιεί εδώ και χρόνια. Το πρόβλημα με τα δ.σ. είναι πως δεν υπάρχει νομική ευθύνη για τις αποφάσεις που λαμβάνονται.

Πάει λέμε π.χ. να διορίσει το δ.σ. έναν διευθυντή στον Χ οργανισμό. Π.χ., λέμε τώρα. Είναι δεδομένο πως τους φορέθηκε από το Προεδρικό, τα κόμματα και ποιους άλλους έπεισε το πρόσωπο. Ο άνθρωπος που είναι στον οργανισμό και διεκδικεί μαζί του τη θέση, τη χάνει αφού ήρθε… κουβαλητός κάποιος άλλος. Κλασικό, κυπριακό Δημόσιο. Είναι εξόφθαλμο πως η υπόθεση θα πάει στα δικαστήρια, θα πέσει ο διορισμός του φορετού, ωστόσο το κράτος θα έχει πληρώσει διπλά μια θέση. Οι πολίτες, για να ακριβολογούμε. Ποια νομική ευθύνη έχουν τα δ.σ.; Καμία απολύτως! Δεν δίνουν λόγο σε κανέναν για αυτόν που διόρισαν, για τα χρήματα που χάθηκαν, για την όλη ταλαιπωρία στα δικαστήρια και πάει λέγοντας και κλαίγοντας. Το ίδιο συνέβη και πρόσφατα σε ημικρατικό οργανισμό, όταν μέλος του δ.σ. δεν έπρεπε να συμμετάσχει σε διαδικασία διορισμού. Παρά τις γνωματεύσεις νομικών συμβούλων, αυτός ήταν κανονικά στη διαδικασία, γιατί πολύ απλά δεν του απαγορεύεται να συμμετάσχει στη διαδικασία. Ποιος θα πληρώσει τη ζημιά; Κανείς! Ε λοιπόν, μήπως ήρθε η ώρα να δούμε και τη νομική ευθύνη που έχουν τα πρόσωπα που διορίζονται στα δ.σ. και όχι απλά για το show να βλέπουμε ποιους διορίζουμε στα συμβούλια;