«Πέτυχαν το ακατόρθωτο!» του Χρήστου Πουργουρίδη

Το ότι ο Δημοκρατικός Συναγερμός και η κυβέρνηση Αναστασιάδη έχουν τεράστια ευθύνη για τα σκάνδαλα, τη διαφθορά, την κλεπτοκρατία, τον λαϊκισμό και την κρίση αξιών και θεσμών είναι κάτι που κανένας νοήμων πολίτης αυτού του τόπου δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Είναι επίσης ολοφάνερο ότι η αποτυχία της κυβέρνησης να επιτύχει έγκριση του προϋπολογισμού οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην αδυναμία της να εξασφαλίσει την ενεργή υποστήριξη της κοινωνίας λόγω της έλλειψης εμπιστοσύνης στους κυβερνώντες που αδυνατούν να δώσουν το παράδειγμα, να πείσουν, να εμπνεύσουν και να κερδίσουν τη δέσμευση των πολιτών. Κάποιο ρόλο στην καταψήφιση του προϋπολογισμού έπαιξε και η αδυναμία του Προέδρου Αναστασιάδη να επιδείξει την επιβαλλόμενη αυστηρότητα και πυγμή στους λαϊκισμούς και τους θεατρινισμούς του γενικού ελεγκτή. Με την όλη στάση τους οι κυβερνώντες πέτυχαν να καταστήσουν τον Οδυσσέα Μιχαηλίδη έναν λαϊκό ήρωα ο οποίος, όπως ο Ρομπέν των Δασών, όχι μόνο μπορεί να αγνοεί τους νόμους αλλά και να καθορίζει ο ίδιος ποιες είναι οι εξουσίες και οι αρμοδιότητές του. Με τον βίο και την πολιτεία τους, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης και οι συνεργάτες του πέτυχαν το ακατόρθωτο! Να παρουσιάζεται δηλαδή το ΔΗΚΟ ως υπέρμαχος της διαφάνειας, της λογοδοσίας ακόμη και ως ο πολέμιος της διαφθοράς!

[rml_read_more]

Οι αρχιερείς του κομματισμού, του ρουσφετιού, της διαφθοράς και της διαπλοκής τολμούν να καταψηφίζουν τον προϋπολογισμό και να προβάλλουν σαν επιχείρημα της καταψήφισής του τη διαφθορά του Προέδρου και της κυβέρνησής του!!! Το κόμμα που δίδαξε την αναξιοκρατία και που ανέχτηκε ή και ευνόησε την κάθε είδους αδικία, την ατιμωρησία, τη διαφθορά και τη διαπλοκή να προβάλλει σαν ο υπέρμαχος της ισονομίας, της αξιοκρατίας, της εντιμότητας και όλων των αξιών ενός κράτους δικαίου. Το ΑΚΕΛ και τα άλλα μικρότερα κόμματα έχουν και αυτά μερτικό ευθύνης για την αξιοθρήνητη εικόνα που παρουσίασε το κομματικό προσωπικό στη διάρκεια της τριήμερης συζήτησης του προϋπολογισμού. Δυστυχώς το μεγάλο κόμμα της Αριστεράς παραμένει περιχαρακωμένο στις ιδεοληψίες του παρελθόντος και, αντί να προτείνει μια συναινετική πολιτική πρόταση, κάνει αντιπολιτευτικό αντάρτικο για την αύξηση των οπαδών και των ψηφοφόρων του. Η γύμνια που παρουσίασε το πολιτικό σύστημα της χώρας τις τελευταίες μέρες με αφορμή τη συζήτηση του προϋπολογισμού καθιστά ολοφάνερη την αναγκαιότητα αναγέννησης του πολιτικού πολιτισμού και του πολιτικού συστήματος, η οποία, όπως έχω εξηγήσει πολλές φορές στο παρελθόν, είναι δική μας ευθύνη και επιλογή. Μια τέτοια αναγέννηση, εκτός των άλλων, προϋποθέτει μια γιγαντιαία επιχείρηση τύπου «καθαρά χέρια», όχι βεβαίως για εκδίκηση, αλλά για παραδειγματική τιμωρία όσων έκαναν εγκλήματα κατά της χώρας και αποτελούν την «κόπρο του Αυγείου», από την οποία πρέπει να «καθαρίσουν» όλοι οι τομείς και οι θεσμοί του δημόσιου βίου. Όλες οι πολιτικές ηγεσίες θα πρέπει να αντιληφθούν ότι η καταψήφιση του προϋπολογισμού δεν τιμωρεί μόνο τους κυβερνώντες. Τιμωρεί και χιλιάδες αθώους πολίτες στερώντας τους τα μέσα επιβίωσής τους. Οι πολιτικές ηγεσίες πρέπει επιτέλους να αντιληφθούν ότι χρειαζόμαστε κόμματα που, κατ’ αρχήν, ο λόγος ύπαρξής τους δεν θα είναι η κατάκτηση και η διατήρηση της εξουσίας, αλλά η συνεισφορά τους στο συμφέρον, στην πρόοδο και στην ευημερία της κοινωνίας με βάση τις αξίες της εντιμότητας, της ειλικρίνειας, της υπευθυνότητας, της ακεραιότητας, της σύνεσης, το φιλότιμο, τη συμπόνια, το ομαδικό πνεύμα, τον σεβασμό στον άνθρωπο και στη φύση, την αντοχή, την τόλμη, το κουράγιο και τη φιλοδοξία για κοινωνική συνεισφορά. Τέλος, η αναγέννηση του πολιτικού πολιτισμού και του πολιτικού συστήματος, και, μέσω αυτής, η αλλαγή πορείας της χώρας μας απαιτεί την ενεργή συμμετοχή των πολιτών στα κοινά. Ο καθένας από εμάς μπορεί να βάλει ένα λιθαράκι για να εγκριθεί πρώτα ο προϋπολογισμός και ακολούθως για να χτίσουμε την πατρίδα που μας αξίζει, συμμετέχοντας με όποιες δυνάμεις και όποιον τρόπο διαθέτει στη δημιουργία ή στην ανάπτυξη κινήσεων πολιτών, οργανώσεων ή πολιτικών σχηματισμών των οποίων οι σκοποί και οι στόχοι και τα πρόσωπα που θα τα αποτελούν πείθουν ότι μπορούν να συμβάλουν στο συμφέρον και στην ευημερία του ατόμου και ταυτόχρονα της κοινωνίας συνολικά.