«Φοβάμαι θα λιποθυμήσει...», του Χρήστου Πουργουρίδη

Γίναμε για μια ακόμη φορά ρεζίλι των σκυλιών από την Αργεντινή μέχρι την Ιαπωνία και από τη Νέα Ζηλανδία μέχρι τη Νορβηγία. Η μικρή Κύπρος παρουσιάζεται σαν ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα διαφθοράς του πλανήτη μας. Σαν το μεγαλύτερο πλυντήριο βρόμικου χρήματος στην Ευρώπη. Και οι αντιδράσεις της κυβέρνησης επικοινωνιακές και επιφανειακές, των δε πολιτικών κομμάτων γελοίες και τραγικά τριτοκοσμικές. Ειδικά ο ΔΗΣΥ, το κόμμα που ιδρύθηκε για να φέρει νέα ήθη στην πολιτική ζωή του τόπου και που είχε πείσει πολλούς ότι είναι σύγχρονο και πρωτοπόρο, έχει καταντήσει ένα έκτρωμα μετριοτήτων και ασπόνδυλων κυνηγών της εξουσίας. Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσω το κόμμα αυτό, όταν ο εκπρόσωπός του επί του Τύπου βγαίνει στην τηλεόραση του ΡΙΚ και λέει ότι ο Αναστασιάδης δεν έχει τίποτε σε βάρος του κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του; Με τέτοια στελέχη, τι να σου κάνει η καημένη η Αννίτα Δημητρίου; Ο εκπρόσωπος Τύπου και του τελευταίου κόμματος, ακόμα και σε χώρες νότια της Σαχάρας, γνωρίζει ότι, όταν μια χώρα γίνεται ρεζίλι διεθνώς, η μεγαλύτερη ευθύνη πέφτει στους ώμους του Προέδρου της, έστω και αν ο ίδιος ο Πρόεδρος είναι από πάσης απόψεως άσπιλος και αμόλυντος. Εδώ ακόμα και οι πέτρες γνωρίζουν ότι ο Αναστασιάδης είναι τόσο σπιλωμένος και μολυσμένος που μόνο τα νερά του Αμαζόνιου, καλύτερα του Βόλγα, μπορούν να ξεπλύνουν τον βόρβορο στον οποίο τον έριξαν οι σχέσεις του με τους Ρώσους ολιγάρχες του Πούτιν και με τους άλλους, κάθε λογής απατεώνες, στους οποίους παραχώρησε, με το αζημίωτο βέβαια, κυπριακά διαβατήρια. Οι ευθύνες του άλλου μεγάλου κόμματος της χώρας μας, του ΑΚΕΛ, σίγουρα δεν συγκρίνονται με εκείνες του Αναστασιάδη και της κυβέρνησης του, είτε με εκείνες του ΔΗΣΥ, του οποίου η ηγεσία βαρούσε και συνεχίζει να βαρά παλαμάκια στον Αναστασιάδη, αλλά δεν παύουν από του να είναι βαριές και ασήκωτες.

Όταν η ΕΕ αποφάσιζε την επιβολή κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας και σε βάρος Ρώσων ολιγαρχών και άλλων στενών συνεργατών του Πούτιν, το ΑΚΕΛ πρωταγωνιστούσε στη Βουλή για την έγκριση ψηφίσματος εναντίον των κυρώσεων! Και όταν η Κύπρος διά των εκπροσώπων της στο θεσμικά όργανα της ΕΕ απειλούσε με βέτο για τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας, η ηγεσία του ΑΚΕΛ βαρούσε παλαμάκια!! Και μαζί με τα άλλα κόμματα του λεγόμενου κεντρώου χώρου καλλιεργούσε συστηματικά ένα κλίμα ρωσολαγνείας και έχθρας κατά της ΕΕ και των ΗΠΑ. Αυτά όλα επέτρεψαν στον Αναστασιάδη να δρα εντελώς ανενόχλητος και με μια χούφτα μεγαλοδικηγόρων και λογιστών να προσφέρουν στους Ρώσους ολιγάρχες γην και ύδωρ έναντι πάντα των ανάλογων χρηματικών ανταλλαγμάτων. Ανεξάρτητα από τις πιο πάνω ευθύνες του ΑΚΕΛ, ο εκπρόσωπος του κ. Κουκουμάς έχει δίκαιο να ρωτά πώς ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης θα καθαρίσει το όνομα της χώρας μας, όταν δεν παραδέχεται τη διαφθορά της κυβέρνησης Αναστασιάδη της οποίας ο ίδιος ήταν επίλεκτο μέλος. Πράγματι, το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να κάνει ο σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι αυτοκριτική και αναγνώριση των δικών του ευθυνών ως μέλους της κυβέρνησης Αναστασιάδη. Κανένα λάθος δεν μπορεί να διορθωθεί αν δεν αναγνωριστεί προηγουμένως ως λάθος. Το πρόβλημα που οδήγησε την πατρίδα μας στον πάτο της ανυποληψίας ακούει στο όνομα διαφθορά και απληστία. Το πρόβλημα αυτό, όπως και κάθε άλλο πρόβλημα, θα πρέπει να το ορίσουμε σωστά για να βρούμε τη λύση του. Μπορούμε να βρούμε λύσεις χωρίς να γνωρίζουμε τα αίτια; Προφανώς, όχι. Μπορούμε να αξιολογήσουμε τις λύσεις χωρίς να γνωρίζουμε τους περιορισμούς και τους στόχους; Προφανώς, όχι. Ουσιαστικά, ανάλογα με το πώς ορίζουμε το πρόβλημα, προκαθορίζουμε τις λύσεις. Πρακτικά, ο τρόπος που ορίζουμε το πρόβλημα προσδιορίζει έναν χώρο μέσα στον οποίο το μυαλό μας ψάχνει να βρει λύσεις. Από τις δημόσιες τοποθετήσεις του Προέδρου Χριστοδουλίδη είναι ολοφάνερο ότι ουδόλως τον απασχολεί ο σωστός «ορισμός του προβλήματος». Εκείνο που εγώ βλέπω ότι ενδιαφέρει τον κ. Χριστοδουλίδη είναι η διαχείριση των εντυπώσεων, να φτιάξει μια καλή εικόνα για το πρόσωπό του και τη χειραγώγηση των προσδοκιών μας. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο Πρόεδρός μας ζει σε μια αυταπάτη: νομίζει ότι ξέρει τι θέλει, ενώ ουσιαστικά θέλει αυτό που οι άλλοι προσδοκούν να θέλει. Συχνά το «αισθάνομαι», το «σκέφτομαι» και το «θέλω» του υποβάλλονται από έξω, ενώ νομίζει ότι είναι δικά του και ότι τον εκφράζουν. Σύντομα θα φτάσει, αν δεν έχει φτάσει ήδη, στην αντικατάσταση του αυθεντικού και γνήσιου εαυτού του από έναν ψεύτικο εαυτό που τον «οδηγεί» σε μια έντονη κατάσταση αβεβαιότητας και αμφιβολίας. Τον βλέπω να γίνεται καθημερινά η αντανάκλαση αυτού που οι άλλοι θέλουν. Και για να υπερνικήσει τον πανικό που συχνά προκαλεί μια τέτοια κατάσταση, οδηγείται στον κομφορμισμό, υποχρεώνεται να προσαρμόζεται και να αναζητά την ταυτότητά του στη συνεχή επιδοκιμασία, αποδοχή και αναγνώριση από τους άλλους. Αν δεν ξεπεράσει πρώτα τους δικούς του εσωτερικούς περιορισμούς, τις φοβίες, τις συγχύσεις, τις παρορμήσεις και τα στερεότυπα, τίποτε το άξιο λόγου δεν μπορεί να πετύχει. Η Λερναία Ύδρα της διαφθοράς απαιτεί θάρρος, κουράγιο, τσαγανό, αυτοπεποίθηση, αυτογνωσία, κοινωνική νοημοσύνη και πολιτική νοημοσύνη. Και προ πάντων, τόλμη για να κοπούν τα κεφάλια της…Ο άνθρωπος, μόλις δει τις πρώτες σταγόνες αίματος, πολύ φοβάμαι θα λιποθυμήσει…