Η τιμή στον Σημίτη

Χθες στην Αθήνα πραγματοποιήθηκε στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού μια μεγάλη γιορτή, όπως αποκλήθηκε από τους διοργανωτές, προς τιμήν του πρώην Έλληνα Πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη. Κάποια στιγμή θα πρέπει να τον τιμήσει συνολικά και η Κύπρος. Είναι ίσως ο μόνος Πρωθυπουργός ο οποίος μεταπολεμικά πρόσφερε κάτι ουσιαστικό στη χώρα μας και πάλεψε σχεδόν εναντίον όλων για την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Σήμερα, 19 χρόνια μετά, κάποιοι θεωρούν την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ δεδομένη και αυτονόητη, ότι κάναμε αίτηση και ότι το 2004 μας αποδεχτήκαν μετά βαΐων και κλάδων. Τα πράγματα δεν ήταν εύκολα, και για να φτάσουμε στο 2004 χρειάστηκε από το 1992 μια τεράστια προσπάθεια από την ομάδα Σημίτη-Πάγκαλου- Κρανιδιώτη στην Αθήνα, καθώς από την ομάδα Κληρίδη -Βασιλείου στη Λευκωσία.

Τότε κανένας δεν ήθελε ένα ακόμα άλυτο πρόβλημα, όπως π.χ. το Ιρλανδικό, εντός της ΕΕ, αλλά και πρόσθετες δυσκολίες λόγω της παρουσίας της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ.

Η κυβέρνηση Σημίτη τότε με διαλεκτικότητα διασύνδεσε την ένταξη της Κύπρου με τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, για τις οποίες υπήρχε τεράστιο ενδιαφέρον από τη Γερμανία, αλλά και από τις ΗΠΑ, που ήθελαν μέσω ΝΑΤΟ και ΕΕ οριστικά και αμετάκλητα να τις αφαιρέσουν από τη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας.

Αυτή η διασύνδεση ουσιαστικά λειτουργούσε εν μέρει και ως εκβιασμός, ειδικά όταν διαφάνηκε ότι το σύνθημα «ένταξη -λύση» δεν υλοποιήθηκε με δική μας ευθύνη, όταν μέσω του δημοψηφίσματος απορρίφθηκε η λύση που μας προτάθηκε. Εν ολίγοις, υπό τις συνθήκες οι κύριοι Σημίτης και Κληρίδης τη συγκεκριμένη περίοδο δεν πέτυχαν απλώς μια νίκη αλλά θρίαμβο, αφού τελικά δεν μπήκε μόνο η ελεύθερη Κύπρος αλλά και η κατεχόμενη, με αναστολή του κοινοτικού κεκτημένου. Κρατώντας έτσι ζωντανές κάποιες ελπίδες για επανένωση της χώρας στο πλαίσιο μιας ευρωπαϊκής λύσης.

Ευχαριστούμε γι' αυτό και τιμούμε κι εμείς τον Κώστα Σημίτη. Οφείλουμε ωστόσο να υπενθυμίσουμε ότι η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ πρωτίστως ήταν ένα πολιτικό εργαλείο για την επανένωση της χώρας μας. Οι πολιτικοί και οι πολιτικές που ακολούθησαν, ματαίωσαν αυτή την προοπτική. Παρεξηγήθηκε βάναυσα ο ρόλος της ΕΕ. Προσαρμόστηκε στις μικροπολιτικές βλέψεις μιας σειράς μικρόνοων πολιτικών που επέτρεψαν σήμερα η χώρα μας να οδηγείται ταχέως στη διχοτόμηση.