Το βαρίδι της χαμένης εικόνας

Όταν προεκλογικά τα κόμματα του ενδιάμεσου έσπευσαν να ανέβουν στο τρένο του ξεκάθαρου- από ένα σημείο και μετά- φαβορί για την προεδρία, ο στόχος ήταν προφανής: Να κρύψουν τα μεγάλα εσωτερικά τους ζητήματα πίσω από την καλή εικόνα του Νίκου Χριστοδουλίδη, να καταστούν ξανά κομμάτι των αποφάσεων και να αποκτήσουν πρόσβαση στην πίτα της εξουσίας. Οκτώ μήνες μετά, η συμμετοχή τους στην κυβέρνηση φαντάζει ως ένα ακόμα πρόβλημα, σε μια μεγάλη αλυσίδα προβλημάτων που θα πρέπει να διαχειριστούν. Κάτι που ήρθαν να επιβεβαιώσουν δύο δημοσκοπήσεις που έκαναν την εμφάνισή τους το τελευταίο 10ήμερο και που ως κοινό στοιχείο των ευρημάτων τους έχουν τη μεγάλη φθορά των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση. Κι αν για την ΕΔΕΚ η συνεχιζόμενη κόντρα του Σιζόπουλου σε απευθείας μετάδοση με όποιον έτυχε να περάσει από το κόμμα και η αδυναμία της ηγεσίας να αναδείξει την οποιανδήποτε διαφοροποίηση από την Ακροδεξιά εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την απαξίωση που καταγράφεται στα νούμερα που παίρνει, για τα άλλα δύο κόμματα δεν υπάρχουν οποιαδήποτε καινούργια δεδομένα που να δικαιολογούν αυτή την κατακόρυφη πτώση των ποσοστών τους. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι γιατί παρατηρείται αυτή η φθορά από τους πρώτους κιόλας μήνες διακυβέρνησης;

Είναι ξεκάθαρο πως τα συγκυβερνώντα κόμματα έχουν τεράστια αδυναμία να ανταποκριθούν στον νέο τους ρόλο. Η συμμετοχή στην κυβέρνηση, αντί να κρύψει τα μεγάλα προβλήματα, λόγω της πολιτικής τους έκθεσης τα έχει καταστήσει απόλυτα ευδιάκριτα. Δεν δείχνουν να διαθέτουν την οργάνωση, τις δομές, το knowhow για να ηγηθούν της χώρας, τη στιγμή που εμφανίζουν και τεράστια θέματα συνοχής μεταξύ τους. Αν κάτι χαρακτηρίζει αυτή την πολιτική σύμπραξη τους πρώτους μήνες, πέραν της ανεπάρκειας, είναι η ανικανότητα στήριξης των προωθούμενων πολιτικών, η απόλυτη ροπή στον λαϊκισμό και η απροθυμία κομματικών στελεχών να εκτεθούν για χάρη της κυβέρνησης. Τεράστιο ζήτημα δημιουργείται και από τα μεγάλα ελλείμματα ηγεσίας που παρουσιάζουν τα συγκεκριμένα κόμματα, αλλά και τις διαφορετικές ομάδες που υπάρχουν στο εσωτερικό τους, ενώ, και εκεί που θεωρητικά υπάρχει συναντίληψη, προκύπτει σοβαρή αδυναμία στην παραγωγή και προώθηση θέσεων.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο τα κόμματα. Aυτή η πεποίθηση μιας συμμαχίας που ακροβατεί σε τεντωμένο σκοινί γιγαντώνεται από την παρουσία του ίδιου του Προέδρου. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης αδυνατεί, μέχρι στιγμής, να ανταποκριθεί στις προσδοκίες που ο ίδιος καλλιέργησε, έχοντας ήδη προλάβει να δημιουργήσει τεράστιες αμφιβολίες αν μπορεί να κυβερνήσει, π.χ. στις περιπτώσεις Χλώρακας και Λεμεσού. Κυρίως όμως γιγαντώνεται από τη φθορά της εικόνας του. Όταν είχε εκλεγεί Πρόεδρος με μόνη σχεδόν προίκα αυτή την εικόνα, το ερώτημα ήταν πόσο μακριά θα μπορούσε να τον πάρει μετεκλογικά, αφού ως Πρόεδρος θα έπρεπε να διαχειριστεί σοβαρά ζητήματα πολιτικής. Σήμερα, ούτε η εικόνα που τον εξέλεξε μπορεί πλέον να τον στηρίξει. Αντίθετα, τείνει να καταστεί η αχίλλειος πτέρνα του. Τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα, η είδηση ότι λαμβάνει σύνταξη από το Δημόσιο και ο τρόπος αντίδρασής του όταν και αυτό το προβληματικό γεγονός έγινε (μετά το θέμα με την Κωμοδρόμου, την 19χρονη και τον Μιχαήλ) κομμάτι της δημόσιας σφαίρας. Αφήνοντας αιχμές ότι έχει κι αυτός πολλά να διαρρεύσει, υποδεικνύοντας πως αν τα κόμματα διαφωνούν μπορούν να αλλάξουν τη νομοθεσία και δηλώνοντας πως αυτό γινόταν και πριν, επιβεβαίωσε πως είναι πλέον αποκομμένος από την κοινωνία, τη διαβούλευση με την οποία επικαλείτο συνεχώς προεκλογικά. Διότι, αν έκανε έστω και μια τυπική διαβούλευση, σήμερα θα αντιλαμβανόταν πως ο πολίτης δεν ενδιαφέρεται αν τα κόμματα θα μπορούσαν να είχαν περάσει νομοθεσίες και δεν το έπραξαν. Άλλωστε, ο μόνος λόγος που ο ίδιος εξελέγη ήταν η παντελής απαξίωση των κομμάτων. Όπως δεν τον ενδιαφέρει αν σύνταξη έπαιρναν και οι προηγούμενοι. Αυτό που τον ενδιαφέρει, είναι ότι ο Πρόεδρος της χώρας, ο οποίος- μάλιστα συχνά-πυκνά επικαλείται την κοινωνία ως να είναι ο εκφραστής της- ενώ πληρώνεται από το Δημόσιο πέραν των €8,500 τομ μήνα για να ασκεί τα καθήκοντά του, την ίδια στιγμή διεκδικεί και λαμβάνει επιπλέον σύνταξη €1.300. Την ώρα που αυτός λαμβάνει το ένα έκτο του μισθού του Προέδρου και σύνταξη στα 65. Και προκάλεσε ακόμα μια ρωγμή, τη σημαντικότερη μέχρι σήμερα, στην εικόνα του. Διότι σε αυτή την περίπτωση δεν μπορεί να αφήσει την ευθύνη να αιωρείται μεταξύ στελεχών, όπως έκανε σε όλες τις προηγούμενες. Η σύνταξη αφορά τον ίδιο άμεσα και καθορίζει ξεκάθαρα τη δική του ηθική.

Με τις επόμενες εκλογές να χαρακτηρίζονται και ως εκλογές επιβίωσης για τα κόμματα της συγκυβέρνησης, το πολιτικό κεφάλαιο του Νίκου Χριστοδουλίδη να μειώνεται συνεχώς, και τις αδυναμίες Προέδρου-κομμάτων να στηρίξουν ο ένας τον άλλο να οδηγούν την κυβέρνηση σ’ έναν φαύλο κύκλο απαξίωσης, το ερώτημα είναι με ποιο τρόπο μπορούν οι κυβερνώντες να βρουν διέξοδο. Να τερματίσουν τον κατήφορο και να δώσουν προοπτική. Κυρίως από τη στιγμή που η εικόνα του Προέδρου- πίσω από την οποία έκρυψαν και οι δύο τις μεγάλες αδυναμίες τους- δέχεται από τόσο νωρίς σοβαρά πλήγματα.

Το βέβαιο είναι πως αυτή η εικόνα που τους έφερε ώς εδώ είναι αυτή που φαντάζει και η μόνη που μπορεί να τους πάρει παρακάτω. Αυτό είναι και το πιο ανησυχητικό γι’ αυτή την κυβέρνηση. Όσο αυτή η εικόνα δέχεται ρωγμές, τόσο οι ρωγμές στα κόμματα τις συγκυβέρνησης θα βαθαίνουν. Και αυτό είναι κάτι που δεν μπορούν να αντέξουν, ούτε η κυβέρνηση, ούτε τα κόμματα.

antopoly@cytanet.com.cy