Δεύτερο ιατροσυμβούλιο, γιατί; Μήπως… έγιανε το αυτοάνοσο;

Εδώ και λίγο καιρό, έχω μπει ξανά σε έναν δρόμο παρόμοιο με αυτόν τον οποίο κλήθηκα να διαβώ τον Ιανουάριο 2021: αυτόν της διάγνωσης, της ενημέρωσης από τον γιατρό μου για τα ευρήματα της εξέτασης στην οποία υποβλήθηκα και, κατ’ επέκταση, του αραδιάσματος ενώπιόν μου μιας μικρής λίστας με επιλογές για το θεραπευτικό σχήμα που θα πρέπει να ακολουθήσω από τούδε και στο εξής. Όλων αυτών που προανέφερα, αιτία στάθηκε το αποτέλεσμα της καθιερωμένης ετήσιας μαγνητικής τομογραφίας στην οποία υποβλήθηκα: η υφιστάμενη θεραπεία που λαμβάνω για αντιμετώπιση της Σκλήρυνσης Κατά Πλάκας απέτυχε και η νόσος προχώρησε, δημιουργώντας επιπλέον βλάβες στο κεντρικό νευρικό μου σύστημα. Δύο νέες εστίες, ευτυχώς ασυμπτωματικές, προς το παρόν. Τέλος πάντων, μετά από συνεννόηση και συνεχή επικοινωνία με τον γιατρό μου και προσωπική εργασία, κατέληξα στο νέο μου θεραπευτικό σχήμα, με την έκβαση, ωστόσο, να μην είναι στο χέρι εμού ή του γιατρού που με παρακολουθεί. Άρα, τελώ εν αναμονή. Ψυχοφθόρο, θα έλεγε κάποιος…

Ωστόσο, το σημείο στο οποίο κατέληξε η προηγούμενη παράγραφος, δεν είναι το τέλος του δρόμου και, δυστυχώς, δεν είναι ούτε η μοναδική ψυχοφθόρα διαδικασία. Τι εννοώ; Εγώ ήλπιζα ότι θα γλύτωνα την κλήση μου ενώπιον ενός ιατροσυμβουλίου, καθώς αυτό το επιπλέον βήμα θεώρησα πως ήταν απαραίτητο μόνο την πρώτη φορά, όπως κι έγινε. Παρ’ όλ’ αυτά, δέχθηκα ένα τηλεφώνημα πριν από μερικές ημέρες, μέσω του οποίου εκαλούμουν να παραστώ σε συγκεκριμένο νοσηλευτήριο της Λευκωσίας για να περάσω από το ιατροσυμβούλιο. Τη Δευτέρα, λοιπόν, πήγα, έχοντας μαζί μου κι ό,τι μου ζητήθηκε. Διήρκεσε περίπου πέντε λεπτά η παρουσία μου στην αίθουσα, με τον επικεφαλής της ομάδας ειδικών να μου απευθύνει 4-5 βασικές ερωτήσεις που αφορούσαν κυρίως το ιστορικό της διάγνωσής μου και της μέχρι σήμερα θεραπείας μου. Στην αναφορά μου ότι είχα μαζί μου το CD με τα ευρήματα της μαγνητικής τομογραφίας, πήρα την απάντηση: «Δεν χρειάζεται, βλέπω το report (του ακτινολόγου)».

Άρα, γιατί πήγα; Θα μπορούσα να σκεφτώ κάποια πιθανά σενάρια… Αρχικά, πρόκειται για θεραπείες πολύ κοστοβόρες για το κράτος. Μετά, είναι και το ότι πρόκειται για σκευάσματα που δυνατόν να προκαλέσουν ισχυρές παρενέργειες σε αυτόν που τα λαμβάνει. Αν υπάρχει μια πιθανότητα να διαφανεί ότι υπάρχει η δυνατότητα επιλογής άλλης οδού, καλό είναι να διερευνηθεί, ας το δεχτώ. Στο τέλος της ημέρας, όμως, εγώ κι ο κάθε ασθενής με κάποια χρόνια πάθηση, γιατί πρέπει να καλούμαστε ενώπιον ιατροσυμβουλίου; Αυτοάνοσο νόσημα είναι η Σκλήρυνση Κατά Πλάκας και, ως γνωστόν, εξελικτικό και χωρίς θεραπεία. Μήπως, τόσο αισιόδοξοι είναι, ότι θα είχα(με) γιάνει;