Παλαιστίνια μάνα...

Του Δημήτρη Χαραλάμπους*

Ο δυτικός πολιτισμός ξορκίζει τον θάνατο. Η κοινωνία μας, γεννημένη στο γλαυκό μεσογειακό φως στο άκουσμα του, κουνιέται από την θέση της, φτύνει τον κόρφο της, ζητά με κάθε τρόπο να απαλλάξει την σκέψη της από το μαύρο χρώμα με το οποίο τον έχει ταυτοποιήσει.

Η απόκρυψη του είναι μόνιμο μέλημα για όσους επιδρούν στην πρώιμη και ύστερη σκέψη σαν γονείς, παιδαγωγοί, η στοχαστές.

Δεν μιλώ για την ευτέλεια των ινφλουένσερ.

Η παιδεία μας έχει ξεκάθαρο προορισμό την προετοιμασία του νέου ανθρώπου για ζωή και προκοπή σε κοινωνία που του εξασφαλίζει πλαίσιο δικαιοσύνης ειρήνης και ασφάλειας.

Αυτή η επιμελής απόκρυψη του θανάτου συνδεδεμένη γιατί όχι με τα φετίχ της ευημερίας, της απόλαυσης και της κτήσης που μας χαρίζει η τεχνολογία, μετατρέπονται σε ένα πελώριο άσυλο του κραταιότερου και έμφυτου φόβου του ανθρώπου. Τις δυτικές κοινωνίες τρομάζει το γεγονός του θανάτου όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν.

Όταν εμείς γονείς και δάσκαλοι “επί συμβολαίω εχεμυθείας” δεν μιλάμε καν για θάνατο στα παιδιά μας, είδα με φρίκη νέους παλαιστίνιους ντυμένους με λευκά σάβανα να διαδηλώνουν έτοιμοι να πεθάνουν μπροστά στην πρεσβεία του Ισραήλ στην Άγκυρα.

Εικόνες που ερχόντουσαν από το μέλλον

Απίστευτο, κρύο λουτρό.

Σοκ και δέος.

Μπροστά μου ξεδιπλωνόταν αποτρόπαιο το προοίμιο της επόμενης απόλυτης φρίκης που ζούμε σήμερα στην ΓΑΖΑ. Αυτή η ιδέα με κατατρόπωσε.

Έτοιμοι όρθιοι οι επόμενοι νεκροί του ισλάμ, όταν εμείς ζηλωτές του χριστού προσδοκούμε ανάσταση νεκρών.

Χάος…

-Ποιος διαμέλισε με τόση αγριότητα το σώμα της ανθρωπότητας;

Σκοτοδίνη με κατέλαβε στην σκέψη ποιο θα είναι το μέλλον των άοπλων ειρηνικών νέων μας.

Θα βιώσουν μια επανάληψη της σφαγής του φεστιβάλ δίπλα στην λωρίδα της Γάζας;

Φρίττω και τρέμω με την ιδέα και μόνο.

Θα ξεκινούν νέοι άνθρωποι μας για διασκέδαση σε θέρετρο, στάδιο, παραλία, πάρκο και κάποιοι θα τους κατακρεουργούν ενώ αυτοί θα τρέχουν έντρομοι πατώντας όπως η κοπέλα στην Γάζα, τα σώματα των νεκρών φίλων της για να σωθεί

Έχει σκεφτεί κανείς πως θα ξανακοιμηθούν αυτοί «οι ζώντες οι περιλειπόμενοι» που γύρισαν απ’ την κόλαση εκείνης την νύχτας;

Με ένα κιλό ηρεμιστικά στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι ως το τέλος της ζωής τους μήπως;

- Δεν ξέρω και να ήταν μόνο αυτό που δεν ξέρω;

- Ποιος έντυσε αυτά τα νέα παιδιά με σάβανα λευκά του θανάτου αντί με τα φτερά της ζωής ;

- Ποιος τρισάθλιος τους γέμισε το βλέμμα θλίψη και μίσος αντί την χαρά να αγαπάς και να σ΄ αγαπούν;

- Ποιος εωσφορικός, χαμερπής, χαμαίζηλος και άνανδρος ψευτό ιμάμης τους παραμύθιασε πως αν σκοτωθείς, σκοτώνοντας, γίνεσαι μάρτυρας και σε καρτερούν 72 παρθένες.

Αυτόν είναι να τον πιάσεις και να του ρίχνεις 72 βουρδουλιές την μέρα και αν σε ρωτήσει γιατί με βαράς, πες του μετρώ το βράδυ τις παρθένες και τις βρίσκω 71.

- που έχεις την άλλη;

- θα σε δέρνω μέχρι να μου πεις.

Δεν μπορώ πρέπει να πάρω το μυαλό μου αλλού να ξανασάνει. Δεν γίνεται να έχει μαυρίσει ο τόπος. Αν δεν ξεφύγουμε, θα σαλτάρουμε με όσα συμβαίνουν στην γειτονιά μας και ο θεός να φυλάει μην απλώσουν και κατά δω.

Σκέφτομαι, ξανασκέφτομαι πως επιτέλους θα ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο της βίας και της φρίκης του εκδικητικού θανάτου.

Τελευταία ελπίδα….

Μια παγκόσμια γονυκλισία μπροστά στην παλαιστίνια μάνα που έχει παιδί στην ΧΑΜΑΣ και κάθε ΧΑΜΑΣ.

-Πες του γιού σου ότι ο σκοπός της ζωής είναι να τη ζήσει όπως αυτός θέλει πριν έρθουν τα γηρατειά η αρρώστια κι ο θάνατος που κανείς δεν θέλει.

Αγκάλιασε τον στοργικά και εξήγα του γλυκά…

Δεν γεννήθηκε για να πεθάνει για τίποτα και για κανέναν. Το ιδανικό της ζωής είναι η ίδια η ζωή και ουσία της, η αγάπη.

Παλαιστίνια μάνα...

ΑΓΑΠΗΣΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΣΟ ΜΙΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ

* Ανειδίκευτος Νομικός