Ο Θεός είναι μεγάλος και κυρίως σκληρός

Αλλάχ Ου Άκμπαρ, δηλαδή «ο Θεός είναι μεγάλος», οπότε εν ονόματί του όλα γίνονται, όλα επιτρέπονται, όλα σφάζονται, όλα μαχαιρώνονται. Όλοι οι Θεοί, γενικά, όπως και τα καλά καρπούζια, είναι μεγάλοι, ξεκινώντας από τον Δία έως τον Άμμωνα, από τον Χριστό, τον Βούδα έως και τον Αλλάχ. Οι Θεοί, γενικά, αγαπούν τους ανθρώπους, αλλά κυρίως οργίζονται. Η οργή τους θεωρείται πάντα δικαιολογημένη από τους πιστούς και η σοφία τους να τιμωρούν με κεραυνούς, λιμούς, σεισμούς, καταποντισμούς τους ανθρώπους, δεδομένη. Ο Έλλην Δίας έριχνε από καιρού εις καιρόν κανένα κεραυνό για να φοβούνται οι ασεβείς Έλληνες και ενίοτε τιμωρούσε αυστηρά κάτι τύπους όπως ο Προμηθέας, ο οποίος πίστευε ότι οι άνθρωποι είναι μικροί θεοί. Ήταν, επίσης, σύνηθες φαινόμενο ο Δίας να κατέρχεται από τον Όλυμπο και να κοιμάται με ωραίες θνητές, γεμίζοντας την ανθρωπότητα με τα ημίθεα μπασταρδάκια του, πολλά από τα οποία, ως γνωστόν, διέπρεψαν. Εν ολίγοις, ο Δίας είχε το χάζι του, σε αντίθεση με τους θεούς των Εβραίων και των Χριστιανών, επί των ημερών των οποίων έγιναν τα μεγαλύτερα κακά. Ο τρίτος, πάντως, ο Αλλάχ, τον οποίο ανακάλυψε στην έρημο της Σαουδικής Αραβίας στα περίχωρα της Μεδίνας ο Μωάμεθ, βάλθηκε τώρα τελευταία να τους ξεπεράσει όλους.

Ο Γιαχβέ

Ο Θεός Γιαχβέ, θα πρέπει να τονίσουμε αρχικά ότι, αγαπούσε τους Εβραίους και τιμωρούσε αυστηρά τους εχθρούς του. Τους βοήθησε να δραπετεύσουν από την Αίγυπτο μέσα από δύο στρατηγικές κινήσεις: α) Για να υποχρεώσει τους Αιγύπτιους να τους αφήσουν να φύγουν, είπε στους Εβραίους να σφάξουν καμπόσα πρόβατα και να βάψουν με το αίμα του τις πόρτες τους κόκκινες. Στη συνέχεια, ο Θεός έστειλε εκείνον τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, ο οποίος, δίκην Ράμπο, μπήκε σε όσα σπίτια δεν είχαν αίμα στην πόρτα τους και έσφαξε όλα τα πρωτότοκα αγόρια των Αιγυπτίων, συμπεριλαμβανομένου και του παιδιού του Φαραώ. β) Ο Θεός των Εβραίων ήταν εκεί όταν επίσης επιχείρησαν να φύγουν από την Αίγυπτο. Διάνοιξε την Ερυθρά Θάλασσα για να περάσουν και να γλιτώσουν από τους Αιγύπτιους στρατιώτες που τους κυνηγούσαν. Μόλις πέρασαν οι εκλεκτοί Εβραίοι, το πέρασμα τσούπ, έκλεισε και με τη βοήθεια του Θεού πνίγηκαν χιλιάδες Αιγύπτιοι στρατιώτες που τους κυνηγούσαν. Ο Θεός των Εβραίων, βέβαια, ήταν και δίκαιος. Τιμωρούσε και τους ίδιους τους Ισραηλίτες που και που. Τις δύο αμαρτωλές τους πόλεις, όπως αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη, τα Σόδομα και τα Γόμορα, όπου οι Εβραίοι έτρωγαν, έπιναν και πηδούσαν σαν κουνέλια, τα αφάνισε οδηγώντας στον θάνατο χιλιάδες ανθρώπους. Ο Θεός τα παρέδωσε στη φωτιά, με κυρίαρχη δικαιολογία τον έκλυτο βίο και την ανηθικότητα των κατοίκων της. Με λίγα λόγια και ο Θεός των Εβραίων είναι μεγάλος.

Ο Τζίζας

Και ο Ιησούς Χριστός των Χριστιανών είναι μεγάλος, αφού πάντα νικά και όλα τα κακά σκορπά. Ο Χριστός, όπως και ο Δίας, είχε και αυτός 12 μαθητές, οι οποίοι τον διαδέχτηκαν και τον εκπροσώπησαν στη γη. Έκτοτε, οι Χριστιανοί έχουν ιερείς, ιεράρχες και πατριάρχες, οι οποίοι ξέρουν από πρώτο χέρι τι θέλει ο πανάγαθος Χριστός. Μας ζητούν να κάνουμε το θέλημά του για να είναι χαρούμενος. Όποιοι δεν αποδέχονται τον λόγο του Χριστού, όπως μας τον μεταφέρουν οι ιεράρχες μας, την τρώνε κανονικά. Καίγονται εις την πυράν της ιεράς εξέτασης, τιμωρούνται και αφορίζονται ως αιρετικοί και ενίοτε μαστιγώνονται. Σήμερα, βεβαίως, το δόγμα έχει αλλάξει. Με βάση το αναθεωρημένο μήνυμα του Τζίζας, οι ιεράρχες του κτίζουν ξενοδοχεία, λειτουργούν γήπεδα γκολφ και έχουν εργοστάσια κατασκευής μπίρας, κρασιού και ζιβανίας.

Οι Άγιοι Τόποι

Όλο το κακό ξεκίνησε από τους Αγίους Τόπους. Γενικά στους Αγίους Τόπους, δηλαδή στην Ιερουσαλήμ, διασταυρώνονται τρεις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες. Το παρόν δίνουν, κατά σειρά αρχαιότητας, ο Εβραίος Γιαχβέ, ο Εβραίος αποστάτης Χριστός και το πιστόν αντίγραφο του Χριστού, ο Αλλάχ. Από τον 6ο αιώνα και μετά, η Ιερουσαλήμ μετατράπηκε σε ένα εκκλησιαστικό φρενοκομείο, όπου οι τρεις Θεοί και οι οπαδοί τους δίνουν τη μάχη για την κατάληψή της. Ο Δαβίδ, αφού με μια σφεντόνα νίκησε τους Φιλισταίους- Filistinos - Palaistinians, έκτισε τον πύργο του και ο Σολομώντας τον μεγάλο ναό του. Εκεί βρίσκεται και το λεγόμενο τείχος των δακρύων, όπου οι θρησκευόμενοι Εβραίοι, κουτουλούν πάνω στις πέτρες και ζητούν συγχώρεση. Από εκεί μάλλον έχει βγει και η φράση «πού να χτυπήσω το κεφάλι μου;».

Καπου εκεί τριγύρω, οι Εβραίοι σταύρωσαν και τον Χριστό. Όλα αποκαλύφθηκαν από τις ανασκαφές της Αγίας Ελένης, την οποία το Πανεπιστήμιο Κύπρου θα έπρεπε να ανακηρύξει ως την πρώτη αρχαιολόγο στον κόσμο. Στον παλιό σκουπιδότοπο της Ιερουσαλήμ, που παλαιότερα ήταν το πεδίο των σταυρώσεων, την περιοχή δηλαδή του Γολγοθά, η Αγία Ελένη βρήκε άθικτο τον σταυρό επί του οποίου αυτός ο γάδαρος, ο Πόντιος Πιλάτος, αφού ένιψε τας χείρας του διέταξε να σταυρώσουν τον Ιησού. Πραγματικά, 300 χρόνια μετά τη σταύρωση, ο σταυρός βρέθηκε άθικτος. Για τον σταυρό αυτό υπάρχουν διάφορες εκδοχές. Ότι τον πήρε η Αγία Ελένη και άρχισε να τον κόβει και να τον μοιράζει σε διάφορα μοναστήρια. Τότε επισυνέβη μέγα θαύμα, όπως έγινε με τον πολλαπλασιασμό των ψαριών στην επί του όρους ομιλία. Με πέντε ψάρια και δυο ψωμιά έφαγαν και χόρτασαν τότε 5.000 άτομα. Κάπως έτσι και ο σταυρός του Χριστού πολλαπλασιάστηκε. Μόνο στην Κύπρο σκεφτείτε, υπάρχουν δύο μεγάλα κομμάτια του. Με βάση τα κομμάτια που υπάρχουν σήμερα ανά τον κόσμο, υπολογίζεται ότι για την κατασκευή του χρειάστηκε ένα μεσαίο δάσος του Αμαζονίου.

Με βάση τη δεύτερη εκδοχή, ο σταυρός ολόκληρος μεταφέρθηκε ξανά στην Ιερουσαλήμ, αλλά τον έκλεψαν οι Πέρσες. Εναντίον τους εκστράτευσε ο αυτοκράτορας Ηράκλειος και αφού τους εξολόθρευσε, την 21η Μαρτίου 630, αναστήλωσε κάτω από τις ιαχές του πλήθους τον Τίμιο Σταυρό στην Ιερουσαλήμ. Ακολούθησε ο Νικηφόρος Φωκάς, ο οποίος εν ονόματι του σταυρού του Τζίζας έσφαξε και αυτός δεκάδες χιλιάδες Σαρακηνούς και Άραβες, με τους ιστορικούς να τον αποκαλούν και Αραβοκτόνο, για να πάρουν στη συνέχεια τη σκυτάλη οι δυτικοί του Πάπα, οι οποίοι έκαναν τον σταυρό brand στις στολές τους, στο πλαίσιο 7 σταυροφοριών. Ηταν η εποχή του radical christianism, με αποτέλεσμα στο όνομα του Χριστού να πεθάνουν εκατοντάδες χιλιάδες άπιστοι μουσουλμάνοι.

Στην πορεία οι Εβραίοι εξαφανίστηκαν, την κατάσταση έλεγξαν οι Οθωμανοί, οπότε τη μάχη μεταξύ Τζίζας -Αλλάχ κέρδισε ο δεύτερος για πολλούς αιώνες. Μέχρι το 1947, που οι Εβραίοι επέστρεψαν δριμύτεροι, μετατρέποντας ξανά την Ιερουσαλήμ σε μια ατελείωτη χάβρα Εβραίων -χριστιανών και μουσουλμάνων. Όλοι πίστευαν ότι οι τρεις Θεοί κάποτε θα τα έβρισκαν μεταξύ τους. Ότι κάποτε θα έκαναν μια κοινοπραξία δισ., για να έρχονται από παντού πιστοί να τους τα ακουμπούν. Κάποια στιγμή φάνηκε εφικτό, αλλά αυτοί που τα χάλασαν ήταν οι οπαδοί τους.

Ο Αλλάχ

Τα τελευταία χρόνια, οι οπαδοί του Αλλάχ έβγαλαν και το σκοινί και το παλούκι. Αποκεφαλίζουν κόσμο, βιάζουν γυναίκες, πυροβολούν ηλικιωμένους, ρίχνουν βόμβες και βάζουν εκρηκτικούς μηχανισμούς σε θέατρα και κινηματογράφους. Ακόμα ελέγχουν κράτη, όπως το Αφγανιστάν, το Ιράν και καταπιέζουν ανθρώπους, όπως στη Γάζα, εν ονόματι του Θεού τους. Κατά μία ερμηνεία, το σύνθημα «Αλλάχ Ου Άκμπαρ» δεν σημαίνει απλώς ότι ο Θεός είναι μεγάλος, αλλά ότι ο Αλλάχ είναι μεγαλύτερος και προφανώς την έχει μεγαλύτερη, από οποιονδήποτε Θεό τυχαίνει να πιστεύετε εσείς οι άλλοι, τη σοφία. Εν ολίγοις, είτε θα το αποδεχτείτε, είτε θα σας σφάξουμε σαν ζώα.

Το τραγικό

Το τραγικό ξέρετε ποιο είναι; Ότι σε όλο τον πλανήτη δίνεται μάχη εναντίον κάποιων fake news, εκτός από τα μεγαλύτερα και διαχρονικότερα fake news. Στ' αλήθεια, υπάρχει ιστορική τεκμηρίωση ότι υπήρξε Δίας, Άμμωνας, Γιαχβέ, Χριστός ή Αλλάχ; Παρόλα αυτά, οι Εβραίοι κάνουν Χάνουκα, οι Χριστιανοί γιορτάζουν Χριστούγεννα, οι Μουσουλμάνοι πάνε στη Μέκκα για να γίνουν χατζήδες και κυρίως ο ένας θεωρεί την πίστη του σε έναν fake Θεό καλύτερη από αυτήν του άλλου. Με βάση αυτήν την πίστη, οι άνθρωποι διαχωρίζονται σε εχθρούς και φίλους και αλληλοσπαράζονται. Στ' αλήθεια, δεν θα ήταν λίγο καλύτερη η ζωή μας αν στηριζόταν περισσότερο σε πραγματικές ειδήσεις, αντί σε fake news;