Ένας ανεύθυνος Πρόεδρος

Προεκλογικά, όταν το προφίλ που επιμελώς είχε χτίσει για μια δεκαετία δεχόταν το πρώτο πλήγμα, με την εξαγγελία της υποψηφιότητάς του να είναι σε κάποια σημεία πιστό αντίγραφο αυτής του Ιωάννη Κασουλίδη, ο Νίκος Χριστοδουλίδης επέλεξε τον εύκολο δρόμο: Χρέωσε στον ίδιο άγνοια και στον επικοινωνιολόγο την ευθύνη της αντιγραφής, στέλνοντάς τον πίσω στην Ελλάδα. Με αυτό τον τρόπο πέτυχε να τερματίσει τη συζήτηση που είχε αρχίσει (χωρίς ποτέ να απαντήσει πώς γίνεται το νέο που υποσχόταν να φέρει να ήταν ταυτόσημο με τις θέσεις ενός υποψηφίου 15 χρόνια πριν), άνοιξε όμως μια καινούργια ως προς την ετοιμότητά του να αναλάβει μια τέτοια θέση ευθύνης. Αφού στην πρώτη του αναμέτρηση με το βάρος που κουβαλά η θέση του Προέδρου πέρασε κάτω από τον πήχη. Έναν πήχη που κατέβασε ακόμα πιο χαμηλά, όταν κλήθηκε να διαχειριστεί την κρίση των fake accounts. Μη απαντώντας και πάλι, επικαλούμενος το επίπεδο της πολιτικής ζωής αυτή τη φορά, (το οποίο ο ίδιος πρώτα είχε προλάβει να κατεβάσει στα τάρταρα με επιθέσεις και υπονοούμενα έναντι όσων θεωρούσε ότι ήταν απέναντι στην υποψηφιότητά του), προετοίμασε την κοινωνία για έναν Πρόεδρο που, πέραν από περιορισμένης ικανότητας, θα ήταν και περιορισμένης ευθύνης.

Είναι γι’ αυτό που τα όσα παρακολουθούμε μετεκλογικά δεν θα έπρεπε να προκαλούν έκπληξη. Θα έπρεπε όμως να προκαλούν προβληματισμό. Διότι σήμερα ο Νίκος Χριστοδουλίδης δεν είναι υποψήφιος αλλά Πρόεδρος. Είναι αδιανόητο εφτά μήνες μετά, και έχοντας στην πλάτη του πρωτοφανή αριθμό προβληματικών αποφάσεων και διορισμών, ο Πρόεδρος να μην έχει μέχρι σήμερα αναλάβει την παραμικρή πολιτική ευθύνη, λειτουργώντας ως τριτοτέταρτος στη βαθμίδα δημόσιος υπάλληλος. Κυρίως, όμως, είναι προσβλητικό τέσσερις αναπόφευκτες παραιτήσεις κυβερνητικών στελεχών μετά (οι δύο πριν καν αναλάβουν τα καθήκοντά τους) και μια σειρά αποκαλύψεων που αγγίζουν τα όρια του σκανδάλου, να συμπεριφέρεται ως αυτή η εικόνα αποσύνθεσης που παρουσιάζει η κυβέρνησή του να μην τον αφορά, ή η ανεπάρκεια των επιλογών του να ανταποκριθούν στον ρόλο τους να μην τον αγγίζει.

Όσες φορές κλήθηκε να διαχειριστεί κρίσεις ως Πρόεδρος, αναλαμβάνοντας και την ανάλογη πολιτική ευθύνη, ήταν απών. Στην περίπτωση της 19χρονης φοιτήτριας η οποία, πριν προλάβει να πάρει το πτυχίο της, πρόλαβε να βρει μια θέση στο Υφυπουργείο Τουρισμού ως σύμβουλος (με μόνο εχέγγυο τη θητεία της στο επιτελείο του Νίκου Χριστοδουλίδη), η ευθύνη μετακυλίστηκε μερικώς στον υφυπουργό και κυρίως στην κοινότητα του Twitter. Με τον Πρόεδρο να επικρίνει όσους αντέδρασαν για ανθρωποφαγία. Για την επιλογή Μιχαήλ, του οποίου το βιογραφικό δημιούργησε τεράστιες αμφιβολίες ως προς τα κίνητρα επιλογής του, ο Πρόεδρος (που προεκλογικά κουβαλούσε το μαύρο βιβλίο στο οποίο «περιέφερε» χιλιάδες ονόματα επιστημόνων με μεγάλη πείρα από το εξωτερικό), και πάλι θεώρησε πως δεν χρειαζόταν η οποιαδήποτε τοποθέτηση, πόσω μάλλον απολογία. Ενώ ευθύνη δεν αναγνωρίστηκε ούτε στην περίπτωση της Δόξας Κωμοδρόμου, η οποία επίσης αναγκάστηκε να παραιτηθεί από τη θέση της όταν τη δημοσιότητα είδαν λίστες με χρεώσεις στο Δημόσιο για υπερωρίες που δεν δικαιολογούνταν. Ο Πρόεδρος βρισκόταν στη Νέα Υόρκη και στη συνέχεια ήταν απασχολημένος για να ενημερώσει τους αρχηγούς για το απόλυτα τίποτε που επιτεύχθηκε, με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να επιβεβαιώνει την αδυναμία της κυβέρνησης να αναλάβει την οποιαδήποτε ευθύνη. Η Δόξα Κωμοδρόμου παραιτήθηκε κάνοντας λόγο, όπως και ο Μιχαήλ, για δολοφονία χαρακτήρων και η κυβέρνηση συνέχισε ως να μην συνέβη τίποτε.

Στη μόνη περίπτωση που υπήρξε παραδοχή ευθυνών ήταν για τα γεγονότα σε Λεμεσό και Χλώρακα. Πάλι όμως αυτές δεν αναλήφθηκαν. Η αρμόδια υπουργός παρέμεινε στη θέση της, διαβεβαίωσε ότι το ίδιο θα ισχύσει και για τον αρχηγό Αστυνομίας, και ο Πρόεδρος, αντί πολιτικής εξήγησης, έδωσε τη δική του παράσταση στο Υπουργικό, εμφανιζόμενος θυμωμένος με την ανικανότητα του κράτους να προστατεύσει τους πολίτες, από το οποίο κράτος εξαίρεσε τον εαυτό του. Για να φτάσουμε στις αποκαλύψεις αυτής της βδομάδας όταν, αφού πρώτα αυτοπροσδιορίστηκε ως καθαρός ουρανός, χρέωσε στη Βουλή την ευθύνη για το γεγονός ότι ενώ είναι Πρόεδρος λαμβάνει από το Δημόσιο σύνταξη, την οποία μάλιστα δεν δήλωσε στο Πόθεν Έσχες. Επιβεβαιώνοντας πως το κύριο πρόβλημα αυτού του Προέδρου, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, δεν είναι η αποδεδειγμένη πλέον ανικανότητΆ του να κυβερνήσει. Είναι η αδυναμία του να αντιληφθεί ότι κυβερνά. Διότι δική του επιλογή ήταν ο Μιχαήλ, δική του επιλογή η Δόξα Κωμοδρόμου, δική του επιλογή η υπουργός Δικαιοσύνης, δική του και η ευθύνη για την αναποτελεσματικότητα του κράτους που στηλίτευσε. Ο δικός του υποτιθέμενος θυμός ήταν η αντανάκλαση της δικής του αποτυχίας.

Την ώρα που η κυβέρνηση ζητά μια υπεύθυνη αντιπολίτευση, παρακολουθούμε μια διακυβέρνηση που αδυνατεί να αναλάβει την οποιαδήποτε ευθύνη, της οποίας ηγείται ένας Πρόεδρος που δεν έχει, εφτά μήνες μετά, αντιληφθεί την ευθύνη που κουβαλά. Ο οποίος, έχοντας ήδη προλάβει να επιβεβαιώσει κάθε μια από τις παθογένειες της προηγούμενης κυβέρνησης και να κατεδαφίσει κάθε πρόσχημα, μοιάζει ανίκανος να καταλάβει το πιο απλό: πως η ενασχόληση με την πολιτική, το πρώτιστο που προϋποθέτει είναι ανάληψη πολιτικής ευθύνης. Κυρίως όταν αυτή γίνεται από τη θέση του Προέδρου. Αν κάτι έδειξε η προεκλογική πορεία του Νίκου Χριστοδουλίδη, ήταν πως ήταν αδύναμος και άβουλος να αναλάβει μια τέτοια θέση ευθύνης. Αν κάτι επιβεβαιώνουν αυτοί οι εφτά μήνες, είναι πως (εκτός κι αν κάνει μια τεράστια στροφή) θα παραμένει επικίνδυνος για όσο τη διατηρεί.

antopoly@cytanet.com.cy