Η διακωμώδηση της Κυπριακής Δημοκρατίας

Ακόμα μια φορά γινόμαστε η χλεύη όλης της Ευρώπης με τους εορτασμούς της δήθεν ανεξαρτησίας μας.

Διερωτώμαι τι εντυπώσεις αποκόμισε η Ρομπέρτα Μέτσολα, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που ήταν η υψηλή προσκεκλημένη στους εορτασμούς της 1ηςΟκτωβρίου, Ημέρας Ανεξαρτησίας της Κύπρου. Απ΄ ό,τι είδε θα πρέπει να μετάνιωσε -κι ας μην μας το λέει- που αποδέχθηκε την πρόσκληση να παρευρεθεί στους εορτασμούς της, που σίγουρα θα ήταν εκ μέρους της μια αβρή συγκατάβαση. Θα πρέπει να απογοητεύθηκε οικτρά, διότι όλοι οι εορτασμοί μαρτυρούσαν την ύπαρξη μιας ελληνοκυπριακής διοίκησης κι όχι, βέβαια, της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το δράμα είναι ότι συνηθίσαμε, χρόνια τώρα, στην κανονικότητα του αντικανονικού και δεν έχουμε πλέον την αίσθηση του κανονικού. Οι κεραίες του μυαλού μας ατόνησαν και δεν συλλαμβάνουν το εξόφθαλμο, το αδίστακτο, το κραυγαλέο, το παράδοξο, το σχιζοφρενικό.

Η παρέλαση άρχισε με τον εθνικό ύμνο μιας άλλης χώρας- της Ελλάδας. Παρεμπιπτόντως, ενώ σχεδόν όλοι οι πολιτικοί παραδέχονται ότι η υιοθέτηση του εθνικού ύμνου της Ελλάδας συνιστά μια συνταγματική εκτροπή που συντελέστηκε το 1966, εντούτοις, καμία κυβέρνηση δεν έχει τολμήσει να επιχειρηματολογήσει ότι αν θέλουμε να θεωρούμαστε ένα κανονικό κράτος οφείλουμε να έχουμε κι εμείς τον δικό μας εθνικό ύμνο (κρατικός ύμνος θα ήταν ορθότερη ονομασία). Και δεν έχει τολμήσει διότι δεν μπορεί, όσο κι αν θέλει, να δαμάσει τον Λεβιάθαν του βλακώδους εθνικισμού που ζει και βασιλεύει. Εν πάση περιπτώσει, η Ρομπέρτα Μέτσολα θα εξεπλάγηκε επίσης που έβλεπε στην παρέλαση τους Κύπριους στρατιώτες με μπερέδες που είχαν πάνω τους κεντημένο το εθνόσημο της Ελλάδας. Η κωμωδία συμπληρώθηκε με τις ελληνικές σημαίες να ανεμίζουν πλάι-πλάι με τις κυπριακές και υπό τους ήχους ελληνικών εμβατηρίων -των ίδιων εμβατηρίων που ήχησαν την «εθνοσωτήρια» εκείνη μέρα της 15ης Ιουλίου 1974. Αξιοσημείωτο επίσης είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου, στην οποία συγκαταλέγονταν πάρα πολλά παιδιά, παρακολουθούσε την παρέλαση ανεμίζοντας ελληνικές σημαίες.

Είναι τραγικό που η ηγεσία μας δεν αντιλαμβάνεται ότι η επίδειξη της στρατιωτικής μας ισχύς (με ή χωρίς εισαγωγικά) δημιουργεί ένα κλίμα αντιπαράθεσης με τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας, προπάντων σ' αυτή την κρίσιμη φάση που καταβάλλουμε προσπάθειες να επαναρχίσουν οι συνομιλίες από το σημείο που σταμάτησαν το 2017. Είναι καιρός να τερματισθεί αυτή η επίδειξη φονικών όπλων αν επιδιώκουμε μια ειρηνική λύση. Ορθολογιστικά, στην επέτειο της ανεξαρτησίας δεν θα πρέπει, όπως γίνεται τώρα, να αποκλείονται οι Τ/Κ, αλλά, απεναντίας, χέρι-χέρι Τ/Κ και Ε/Κ να γιορτάζουν την επέτειο με πολιτιστικές και άλλες εκδηλώσεις. Αυτό θα συνιστούσε ασυζητητί το ισχυρότερο ΜΟΕ. αλλά, δυστυχώς, όπως έχουν τα πράγματα σήμερα, ό,τι κτίζεται με τα ΜΟΕ συνθλίβεται κυριολεκτικά με τις στρατιωτικές παρελάσεις μας. Τέτοιες παρελάσεις είναι ένας αναχρονισμός που οφείλουμε να τερματίσουμε. Δεν έπεται ότι η Ημέρα Ανεξαρτησίας πρέπει να εορταστεί με στρατιωτικές παρελάσεις. Η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη του κόσμου, οι ΗΠΑ, δεν κάνει στρατιωτικές παρελάσεις στις 4 Ιουλίου κάθε χρόνο που είναι η επέτειος της ανεξαρτησίας της. Η επίδειξη φονικών όπλων υπήρξε καινοτομία των εθνικοσοσιαλιστικών και άλλων ολοκληρωτικών καθεστώτων (των Χίτλερ, Στάλιν, Μουσολίνι, Μάο, Φράνκο, Μεταξά κ.ά.) και δεν έχει καμία σχέση με τις αξίες μιας σύγχρονης δημοκρατικής κοινωνίας.

Υπάρχει, όμως και μια άλλη πτυχή των εορτασμών που προκαλεί θλίψη. Μεταξύ των προσκεκλημένων παρευρίσκονταν πολιτικοί που η λύση των δύο κρατών είναι ο ενδόμυχος πόθος τους. Είναι αυτοί που ουσιαστικά εμπόδισαν την πρόοδο στις διαπραγματεύσεις και άφησαν την Κυπριακή Δημοκρατία ξεκρέμαστη. Πώς γίνεται να τιμούν τώρα αυτή την επέτειο; Καταληκτικά, οι εορτασμοί της 1ης Οκτωβρίου ήταν ένα αριστοτέχνημα υποκρισίας, ταρτουφισμού και εμπαιγμού των Ε/Κ και Τ/Κ που τρέφουν κάποιες, αμυδρές έστω, ελπίδες επίτευξη λύσης.

Η κρατική μας οντότητα όμως δεν υποσκάπτεται μόνο από τους πανηγυρισμούς και εορτασμούς της Ημέρας της Ανεξαρτησίας. Τα λεγόμενα εθνικόφρονα ποδοσφαιρικά σωματεία έχουν φροντίσει να δημιουργήσουν μια στρατιά φανατικών οπαδών που διάκεινται εχθρικά εναντίον της κυπριακής σημαίας και οποιουδήποτε εμβλήματος της ΚΔ. Αυτοί οι οπαδοί είναι κεκράκτες διχοτομικών συνθημάτων (όπως π.χ. «Η Κύπρος είναι ελληνική»). Δεν είναι κάποια μεμονωμένα άτομα ή ομάδες. Κατευθύνονται από τους διοικούντες των ομάδων, οι πλείστοι των οποίων αποτελούν στελέχη ενός μεγάλου κόμματος. Το τρισχειρότερο είναι ότι οι διοικούντες αυτών των σωματείων τηρούν αιδήμονα σιγήν μπρος στους σεληνιασμούς αυτών των πατεντάτων πατριωτών για να μην τους απομακρύνουν από τα γήπεδα. Για να λέμε τα σύκα - σύκα και τη σκάφη - σκάφη, όλοι αυτοί οι «οργανωμένοι» οπαδοί των εθνικόφρονων σωματείων είναι σε τελευταία ανάλυση γενίτσαροι του Ερντογάν. Ο Ερντογάν διακηρύσσει urbi et orbi ότι η ΚΔ είναι εκλιπούσα, κι αυτοί τον σεκοντάρουν επιδεικνύοντας στα διεθνή ματς, που κάποτε μπορεί να το βλέπουν εκατομμύρια θεατές, μόνο ελληνικές σημαίες. Ο Ερντογάν είναι υπέρ της λύσης των δύο κρατών κι αυτοί τον βοηθάνε στην επίτευξη του στόχου του με τα διχοτομικά συνθήματα. Ο Ερντογάν δηλώνει ότι στην Κύπρο υπάρχουν δύο λαοί, κι αυτοί συμφωνούν, αφού θεωρούν τους Τ/Κ ξένο σώμα μέσα στην Κύπρο.

Εν περιλήψει, οι στρατιωτικές παρελάσεις είναι εν αρμονία με την εθνικιστική παιδεία, τα ποδοσφαιρικά «εθνικόφρονα» σωματεία, τον ιδεολογικό φονταμενταλισμό. Καταστρέφουν επίσης την εμπιστοσύνη μεταξύ Ε/Κ και Τ/Κ και υποσκάπτουν την κρατική μας οντότητα. Όχι μόνο δεν παράγουν έναν ελληνόφρονα, έναν ελεύθερα σκεπτόμενο άνθρωπο με κριτική σκέψη, αλλά, απεναντίας, παράγουν αλλόφρονες φασίστες.

Οικονομολόγος, κοινωνικός επιστήμονας