Η καφεμαντεία του Κόλιν

Οι μάντεις λένε «φαίνεται ένας δρόμος για εσένα μετά από τρία». Δεν είναι φανερό αν είναι μετά από τρεις ώρες, τρεις μέρες, τρεις βδομάδες ή τρία χρόνια. Αυτό δεν μπορούν να το ξέρουν. Δεν μπορούν να το δουν στην καφεμαντεία. Όμως, ο Κόλιν Στιούαρτ το είδε. «Τρεις ελπιδοφόρες ενδείξεις». Τι είναι αυτές, λέει; Το πρώτο είναι η Πύλα. Σε αυτό το δύσκολο ζήτημα, οι πλευρές άφησαν την ένταση και κατευθύνθηκαν προς τη συναίνεση, λέει. Η πρώτη ένδειξη είναι αυτή. Η δεύτερη είναι, λέει, οι ενδείξεις αναφορικά με το ότι θα μπορούσαν να υπάρξουν κάποιες κινήσεις στο θέμα του διορισμού απεσταλμένου του ΟΗΕ. Το είδε και αυτό ο κ. Κόλιν. Η τρίτη ένδειξη είναι, λέει, η κοινή εκδήλωση που διοργάνωσαν ο τουρκικός και ο ελληνικός δήμος στην Αμμόχωστο. Σαν να είναι μάντης ο Κόλιν και όχι διπλωμάτης. Ή σαν να είναι ένας αρχηγός φυλής Ινδιάνων που βλέπει κάποια σημάδια κοιτάζοντας τη φωτιά που υπάρχει μπροστά του. Όμως, είπε κάτι πολύ ενδιαφέρον. Είπε ότι: «Βαθαίνει τη διαίρεση το να μην αφήνεται στο ένα κομμάτι του νησιού άλλη επιλογή εκτός από το να στηρίζεται σε μια τρίτη χώρα εσαεί και αποδυναμώνει τις πιθανότητες αμοιβαία αποδεχτής λύσης». Πιο ξεκάθαρα, λέει το εξής: Δεν αφέθηκε άλλη επιλογή στην τουρκική πλευρά εκτός από το να στηρίζεται στην Τουρκία. Έτσι; Ποιου έργο είναι αυτό; Ποιος είναι που δεν άφησε άλλη επιλογή στην τουρκική πλευρά εκτός από το να στηρίζεται στην Τουρκία; Μήπως δεν είναι επιλογή των Τουρκοκυπρίων αυτό; Έτσι θέλησαν. Έτσι έγινε. Αποκόπηκαν από την Κυπριακή Δημοκρατία, μπήκαν κάτω από τα φτερά της Τουρκίας. Και έτσι αποτελείωσαν τους εαυτούς τους. Μήπως υπάρχει κάποιος που λέει ότι είμαστε ένας από τους δύο ίσους εταίρους αυτού του κράτους και πρέπει να πάρουμε τη θέση μας σε αυτήν τη Δημοκρατία; Κανένας πολιτικός μας δεν το υποστήριξε αυτό μέχρι σήμερα. Διότι δεν εγκαταλείπουν τη νοοτροπία του κατακτητή. Άλλωστε, μήπως και οι οπαδοί της ειρήνης ανάμεσά μας δεν ζητούν δικοινοτική διζωνική ομοσπονδιακή λύση λόγω αυτής της νοοτροπίας της κατάκτησης; Θα μπορούσε να έρθει στο τραπέζι ως πρόταση λύσης η Κυπριακή Δημοκρατία. Όμως δεν ήρθε. Και μάλιστα, παρά το γεγονός ότι είναι η πιο ρεαλιστική λύση. Ξέρω πως ούτε η ελληνοκυπριακή πλευρά το θέλει και πολύ αυτό, δεν είναι μόνο η τουρκική πλευρά. Αν η τουρκική πλευρά δεν το θέλει λόγω της νοοτροπίας της κατάκτησης, η ελληνική πλευρά δεν θέλει να μοιραστεί αυτό το κράτος. Όμως, ας είναι. Ακόμα δεν διαλύθηκαν οι Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου. Ακόμα διατηρούν την εγκυρότητά τους. Οι τρεις εγγυήτριες δυνάμεις είναι ακόμα εγγυήτριες σύμφωνα με αυτές. Η ελληνική πλευρά είναι η κάτοχος του κράτους. Καλά, ο άλλος εταίρος; Οι Τουρκοκύπριοι. Είναι μετέωροι εδώ και εξήντα χρόνια. Χωρίς κράτος!

Η Ειρηνευτική Δύναμη του ΟΗΕ βρίσκεται εδώ εξήντα χρόνια. Έγινε κομμάτι του νησιού. Όπως πάνε τα πράγματα, δεν θα μπορούμε να αποκοπούμε ο ένας από τον άλλο για πολλά χρόνια ακόμα. Εσύ είσαι ένας διπλωμάτης κ. Κόλιν. Ούτε το μαύρο, ούτε το άσπρο είναι το χρώμα των διπλωματών. Είναι το γκρίζο. Όπως το χρώμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όμως, δεν είναι γκρίζος ο ύμνος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Συμβουλίου της Ευρώπης. Είναι η Ενάτη Συμφωνία του Μπετόβεν. Εκεί υπάρχουν όλα τα χρώματα. Εσύ δεν μπορείς να πεις μαύρο το μαύρο. Άλλωστε, δεν περιμένω ότι θα το πεις. Αν μπορούσες να το πεις, θα έλεγες ότι η Κύπρος βρίσκεται κάτω από την κατοχή της Τουρκίας εδώ και 49 χρόνια. Θα έλεγες ότι η Τουρκία ανέτρεψε το τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Θα έλεγες πώς χτυπήθηκαν οι στρατιώτες σας που έκαναν το καθήκον τους στην Πύλα.

Κοιτάξτε. Την 1^η Οκτωβρίου γιορτάζεται η ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η 63^η επέτειος. Όμως, κανείς δεν το αντιλαμβάνεται αυτό στην τουρκική πλευρά. Αν αναρτήσουμε στο σπίτι μας ή στον χώρο εργασίας μας τη σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας, έρχεται η αστυνομία και την κατεβάζει. Και μας οδηγεί στο δικαστήριο. Δεν ξεχνώ πώς μάς επιτέθηκε η αστυνομία σε μια εκδήλωση στην οποία συμμετείχαμε κρατώντας μικρές σημαίες της Κύπρου και άσκησε βία εναντίον μας. Μόνο στα τρία χρόνια της 63χρονης Κυπριακής Δημοκρατίας υπάρχουμε εμείς. Στα 60 χρόνια δεν υπάρχουμε. Μήπως κανείς δεν μας άφησε άλλη επιλογή εκτός από το να στηριζόμαστε στην Τουρκία; Όχι κ. Κόλιν. Εμείς φταίμε…