Εφικτή και αναγκαία η κρατική παρέμβαση

Είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει, η πραγματικότητα είναι ότι αυτή τη στιγμή την κυπριακή κοινωνία δεν απασχολεί, ούτε το άλυτο εδώ και τόσες δεκαετίες Κυπριακό, ούτε το μεταναστευτικό που εντέχνως αναγάγουν κάποιοι σε μείζων ζήτημα, ούτε η κλιματική αλλαγή και οι όντως τεράστιοι κίνδυνοι που παραμονεύουν, ούτε σε ποιο ύψος θα φτάσουν τα μαξιλαράκια των δημοσίων οικονομικών, που είναι και τα μόνα που ενδιαφέρουν την κυβέρνησή μας.

Εκείνο που καίει τους πολίτες, που τους ενδιαφέρει και τους απασχολεί, είναι η καθημερινή επιβίωσή τους μέσα στις συνθήκες της πρωτόγνωρης ακρίβιας και αισχροκέρδειας που έχει μετατρέψει τις ζωές τους σε πραγματικό μαρτύριο.

Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών δεν μπορεί να αντεπεξέλθει πλέον σε στοιχειώδη έξοδα, ανάγκες και υποχρεώσεις. Η κυπριακή κοινωνία φτωχοποιείται μέρα με τη μέρα, η μεσαία τάξη έχει εξαφανιστεί και χιλιάδες πολίτες ζουν πλέον, όχι στο όριο της φτώχειας, αλλά κάτω από αυτό.

Όλοι αντιλαμβάνονται πώς φθάσαμε εδώ. Οι εξωπραγματικά χαμηλοί μισθοί και συντάξεις, οι διαρκείς και έξω από κάθε λογική αυξήσεις στις τιμές βασικών καταναλωτικών αγαθών, στα καύσιμα και στο ηλεκτρικό ρεύμα, και τα εξωφρενικά ενοίκια κατοικίας, έχουν συνθέσει ένα εκρηκτικό κοκτέιλ, που καθημερινά εκρήγνυται και βάζει φωτιά στις τσέπες των πολιτών.

Αν και δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία, είναι ολοφάνερο ότι πέρα από τους λίγους έχοντες τα υπόλοιπα νοικοκυριά δεν μπορούν να βγάλουν, όχι τον μήνα, αλλά τον μισό μήνα.

Μπροστά σε αυτή την τραγική κατάσταση και πραγματικότητα, το κράτος και η κυβέρνηση είναι παντελώς απόντες και αδιάφοροι θεατές. Καμία παρέμβαση, κανένας έλεγχος, καμία απολύτως κίνηση ανακοπής της κατηφόρας. Και δεν μιλούμε μόνο για την ανυπαρξία ουσιαστικής στήριξης των πολιτών με κάποια αναγκαία μέτρα, επιδοτήσεις ή επιχορηγήσεις τα οποία η κυβέρνηση αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι για να μην «ξεφουσκώσουν» λίγο τα μαξιλαράκια της, πάνω στα οποία συνεχίζει να κοιμάται μακαρίως.

Μιλάμε για κρατική παρέμβαση εκεί που επιβάλλεται και είναι σήμερα αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε.

Το κράτος μπορεί και έχει και την εξουσία και τα εργαλεία να παρεμβαίνει διορθωτικά προς αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης και συνοχής.

Η αύξηση και ο ορθολογισμός εκεί που επιβάλλεται των συντάξεων είναι καθαρά δική του υπόθεση και αρμοδιότητα. Όπως, επίσης, και η πάταξη της αισχροκέρδειας. Σε τιμές, μισθούς και ενοίκια μπορεί επίσης να παρέμβει με νομοθεσίες και διατάγματα για καθορισμό κριτηρίων και «οροφών».

Και ας μην επικαλούνται κάποιοι την «ελεύθερη οικονομία» για να αφήνουν την ασυδοσία να συνεχίζεται και τους πολίτες να «βράζουν στο ζουμί» τους. Σε χώρες που θεωρούνται προπύργια του καπιταλισμού και της ελεύθερης οικονομίας, κράτος και πολιτεία έχουν παρέμβει πρόσφατα νομοθετικά αλλά και με διατάγματα και ειδικές συμφωνίες και για το ύψος των ενοικίων (Παρίσι) και για τη μείωση των τιμών (Ιταλία) και για τον καθορισμό της μισθοδοσίας μέχρι και στα φαστφουντάδικα (Καλιφόρνια).

Δυνατότητες και εξουσία παρέμβασης λοιπόν υπάρχει. Εκείνο που στη δική μας περίπτωση δεν υπάρχει, είναι η πολιτική βούληση, η πρόθεση και η τόλμη.