Μόλις αποσυρθούν από τη μέση οι διάβολοι

Αν αυτές είναι οι τελευταίες καθυστερήσεις ενός πολέμου που χάθηκε, τότε γιατί φυτεύουμε ακόμα αυτά τα δενδρύλλια ελιάς εδώ; Μήπως για εκείνους που θα έρθουν μετά από εμάς; Κανείς δεν θα έρθει μετά από εμάς. Αυτή είναι η τελευταία γενιά. Είχα γράψει ένα ποίημα ένα χιονισμένο βράδυ στη Μόσχα πριν 28 χρόνια: «Μοιρολόι από τώρα στον τελευταίο Τουρκοκύπριο». Νά, πλησιάζει και αυτή η μέρα. Όμως, σε αυτή την πόλη φυσούν οι γνωστοί αέρηδες. Ακούγεται ένα θρόισμα στα φύλλα των δέντρων, τα κλαδιά των φοινικιών κουνιούνται. Δεν τρέχει πλέον η βρύση από την οποία κουβαλούσαμε νερό με τενεκέδες, όμως ακόμα υπάρχει στη θέση της. Κοιτάζοντας όλα αυτά καταλαβαίνουμε τη ζωή μας που πέρασε σε αυτή την πόλη. Όλοι το αντιλαμβάνονται ουσιαστικά, όμως κάποιοι συνεχίζουν τη ζωή τους σαν να είναι όλα φυσιολογικά. Εκθέσεις, παρουσιάσεις βιβλίων, συναυλίες, πάνελ, διασκέψεις. Ο φίλος μου βγήκε από το Σαράι, βαδίζει προς την περιοχή Τσαγλαγιάν. Στον δρόμο συνάντησε μόνο έναν Τουρκοκύπριο. Χάρηκαν πολύ όταν είδαν ο ένας τον άλλον, λέει. Και αγκαλιάστηκαν με νοσταλγία. «Μπήκα σε μια αγορά και δεν μπόρεσα να δω έστω και έναν Τουρκοκύπριο», λέει μια γυναίκα. Αυτή η χώρα έπαψε να είναι δική μας. Θα κατεβείτε στους δρόμους; Αργήσατε πολύ, αλλά κατεβείτε. Όμως, ενάντια σε ποιον; Σε τι θα ξεσηκωθείτε; Αν δεν φωνάξετε ενάντια σε αυτή την κατοχή και την εισβολή, σε τι θα ωφελήσει; Όχι με σημαίες της ΤΔΒΚ και της Τουρκίας. Βγείτε με σημαίες τις Κυπριακής Δημοκρατίας. Μήπως εμείς δεν είμαστε ένας από τους δύο ίσους εταίρους αυτής της Δημοκρατίας; Μήπως δεν είναι δική μας σημαία εκείνη που ζωγράφισε ο Τουρκοκύπριος ζωγράφος Ισμέτ Βεχίτ Γκιουνέι; Αν δεν υπάρχει καμία κουβέντα να πείτε στην ισλαμοφασιστική κυβέρνηση της Τουρκίας που μας έβαλε στη μέγγενη ως ομήρους εδώ, μην βγείτε μάταια στον δρόμο. Κοιτάξτε, ο άνθρωπος ήρθε από την Άγκυρα. Έτρεξε αμέσως στο Βαρώσι. Δεν λέει «κλειστό Βαρώσι» πλέον. Λέει «μισάνοικτο Βαρώσι». Δεν έχετε καμία ένσταση;

Δεν βλέπετε πώς πουλιέται σε οικόπεδα η χώρα μας; Τι όρεξη για πλιάτσικο είναι αυτή; Εμείς φάγαμε, κατάπιαμε. Και τώρα πουλούμε όσα έμειναν στους Ρώσους, τους Ισραηλινούς και τους Ιρανούς. Ήρθαν σε ασφαλή περιοχή, λέει. Κάτω από τη σκέπη του τουρκικού στρατού. Εδώ υπάρχουν πολλοί άνθρωποι τους οποίους ψάχνει η Ιντερπόλ, λέει. Όμως, δεν μπορεί να απλώσει το χέρι της. Μας ανακάλυψε στον χάρτη ακόμα και ο μαφιόζος των στοιχημάτων που πιάστηκε στην Ελβετία. Είναι πολύ ασφαλές μέρος είπαμε και εκείνοι θέλουν να εγκατασταθούν εδώ. Έφυγαν και ήρθαν εδώ. Η πρώτη επίσκεψη στον Τατάρ!

Παίζουμε στην παράταση φίλοι, στην παράταση. Δεν ωφελoύν σε τίποτα απολύτως οι αναρτήσεις μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πάλι σας εξόργισε ο Ερχάν Αρικλί, ο οποίος είπε «ψυχασθενείς» τα άτομα που δεν του αρέσουν τα σχόλιά τους. Σας εξόργισε και ο εκφωνητής που έβρισε τους εκπαιδευτικούς στην τηλεόραση. Θυμώσατε πολύ και στον υπουργό, ο οποίος επισύναψε μια δέσμη χρήματα στο μήνυμά του για την Ημέρα των Εκπαιδευτικών λέγοντας, «ιδού πληρώνουμε το επίδομα ετοιμασίας σας». Όμως, αυτές όλες είναι μικρές λεπτομέρειες. Δεν είναι πράγματα προς τα οποία πρέπει να κατευθύνετε την οργή σας. Επιπλέον, το λατρεύει αυτό και η φασιστική κυβέρνηση στην Άγκυρα. Σε αυτή την αρένα τρωγόμαστε μεταξύ μας. Και εκείνη μας παρακολουθεί από τις εξέδρες. Ό,τι δεν ενοχλεί τον κατακτητή και τον εισβολέα, κάθε οργή, κάθε διαδήλωση είναι μάταιη.

Αυτό το βράδυ πάρτε το κεφάλι σας ανάμεσα στα χέρια σας πάνω στην πολυθρόνα στην οποία κάθεστε στο σπίτι σας. Και σκεφτείτε. Πώς καταντήσαμε σε αυτό το χάλι; Δεν σας νοιάζει καθόλου το μέλλον τον παιδιών και των εγγονιών σας; Δεν μπορούμε άλλο να βαδίσουμε αυτό τον δρόμο με την Τουρκία. Θέλει τουλάχιστον εκατό χρόνια για να συνέλθει η Τουρκία. Είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε μαζί με τα αδέλφια μας τους Ελληνοκύπριους με τους οποίους μοιραζόμαστε την ίδια γεωγραφία εδώ. Βεβαίως θα βρούμε τη λύση και την ειρήνη μια μέρα. Μόλις αποσυρθούν από τη μέση οι διάβολοι. Και μόλις μείνουμε εμείς και εμείς, μόνοι…