Να εκπαιδεύσουμε και τους ηλικιωμένους, όπως τα παιδιά μας;

Για πολλοστή φορά χθες λάβαμε στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο μια ανακοίνωση της Αστυνομίας Κύπρου, η οποία ενημέρωνε ότι γυναίκα ηλικίας 89 ετών έπεσε θύμα απάτης από επιτήδειους μέσω τηλεφώνου. Επρόκειτο για ακόμα μια περίπτωση που ένας άνθρωπος, άγνωστος στο ηλικιωμένο πρόσωπο, τού/τής τηλεφωνεί και παριστάνει τον γιατρό, ο οποίος πρέπει να χειρουργήσει το παιδί του/της, το οποίο έχει τραυματιστεί. Στην προκειμένη, ο εν λόγω απατεώνας, σύμφωνα με την Αστυνομία, συστήθηκε ως γιατρός–ορθοπεδικός και της ανέφερε ότι δήθεν η κόρη της είχε τραυματιστεί στο πόδι μετά από κάποιο ατύχημα και πως χρειαζόταν άμεσα να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση. Για τον σκοπό αυτό, ο άγνωστος ζήτησε από την ηλικιωμένη να του παραδώσει το χρηματικό ποσό των €80.000. Η 89χρονη του ανέφερε ότι διαθέτει μόνο το χρηματικό ποσό των €3.000 και ο άγνωστος της ζήτησε τη διεύθυνση της οικίας της, ώστε να παραλάβει τα χρήματα. Τελικά, στο σπίτι της ηλικιωμένης έφτασε μια άγνωστη γυναίκα, η οποία πήρε τα λεφτά. Και, τελικά, η ηλικιωμένη ανακάλυψε ότι έπεσε θύμα απάτης, όταν επικοινώνησε με την κόρη της.

Το πιο πάνω περιστατικό έχει κι άλλες πτυχές, οι οποίες χρήζουν διερεύνησης από την Αστυνομία. Η πτυχή με την οποία θέλω να καταπιαστώ σήμερα, ωστόσο, είναι η προφανής. Άλλο ένα ηλικιωμένο άτομο έπεσε θύμα απάτης με έναν τρόπο ο οποίος κατάντησε τόσο -μα τόσο!- προβλέψιμος. Αλλά, ποιοι τον θεωρούμε τόσο προβλέψιμο; Προφανώς, για να υπάρχουν ακόμα θύματα τέτοιου είδους απατών, δεν έχουμε «εκπαιδευτεί» όλοι ή δεν έχουμε όλοι πάρει τόσο πολύ στα σοβαρά το πρόβλημα ή, αν θέλετε, το κενό το οποίο υπάρχει, από το οποίο βρίσκουν δίοδο οι επιτήδειοι για να «χτυπήσουν».

Αυτό το κενό, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι αυτό που έχω αναφέρει πιο πάνω: η εκπαίδευση. Όχι η ακαδημαϊκή, αλλά η κοινωνική εκπαίδευση. Κοινωνιολόγος δεν είμαι, αλλά πιστεύω ότι η αιτία της εκμετάλλευσης των ηλικιωμένων από απατεώνες απορρέει από το γεγονός ότι μια μερίδα τής εν λόγω ομάδας του πληθυσμού ζει απομονωμένη. Είτε οι άνθρωποι διαμένουν σε κάποιες απομακρυσμένες περιοχές, είτε δεν έχουν εύκολη πρόσβαση στην ενημέρωση, είτε η ενημέρωση δεν είναι επαρκής, είτε όλοι οι υπόλοιποι δεν έχουμε ακριβή επίγνωση του προβλήματος, ώστε να ενημερώσουμε σχετικά και τους ηλικιωμένους συγγενείς μας. Μπορεί να είναι ένας συνδυασμός όλων των πιο πάνω πιθανών παραγόντων.

Τα χρόνια έχουν περάσει, ειδικά εκείνα της αθωότητας (αν υπήρξαν ποτέ, στον βαθμό που οι νεότεροι νομίζουμε). Οι γενιές οι οποίες πίστευαν στις αγνές προθέσεις των συνανθρώπων τους (ίσως επειδή αυτή να ήταν η επικρατούσα συνθήκη), μάλλον είναι κι οι ίδιες οι οποίες σήμερα είναι ευάλωτες στις απάτες αυτού του είδους. Μήπως χρειάζεται να εξετάσουμε το πώς προστατεύουμε τους ηλικιωμένους μας; Μήπως εμείς, ως παιδιά τους, να τους «εκπαιδεύσουμε» για τα νέα… είδη της κοινωνίας; Πώς συμβουλεύουμε τα παιδιά μας να προσέχουν από τους άγνωστους; Κάπως έτσι.