Η κατάληξη του Ναγκόρνο Καραμπάχ και η κατεχόμενη γη μας

Αρμένιοι και Αζέροι ζούσαν καλά μαζί μέχρι και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτό οφειλόταν σε πολλούς και διαφορετικούς παράγοντες. Ο κυριότερος ήταν η ανυπαρξία συνόρων στα εδάφη της Σοβιετικής Ένωσης. Η πρώτη αντιπαράθεση ανάμεσα σε Αρμένιους και Αζέρους ξεκίνησε το 1988 και από τότε το Ναγκόρνο Καραμπάχ υπήρξε μεγάλη εστία συγκρούσεων, πολέμων, εθνοκαθάρσεων, «αυτονομιών», ψηφισμάτων από το βήμα τόσο του ΟΗΕ όσο και της ΕΕ. Πολλοί Ελληνοκύπριοι πολιτικοί, ακόμα και σήμερα, και όχι μόνον τότε, ταυτίστηκαν με τους Αρμενίους. Το ίδιο έκαναν και μερίδα Τουρκοκύπριων γιατί πιο πολύ έβλεπαν μέσα στους Αρμενίους τη δική τους ταλαιπωρία, με τις διαμάχες ανάμεσα στις δύο κοινότητες που ξεκίνησαν το 1963 και κορυφώθηκαν με τον πόλεμο 1974 και την προσφυγοποίηση. Επομένως, οι δικές μας κοινότητες ταυτίστηκαν σε έναν βαθμό και οι δύο με τους Αρμένιους του Ναγκόρνο Καραμπάχ. Η κάθε κοινότητα για τους δικούς της λόγους βέβαια… Κάποιοι λοιπόν, Ελληνοκύπριοι πολιτικοί εκμεταλλεύτηκαν τις ιστορικές διαμάχες του Ναγκόρνο Καραμπάχ, όχι απλά για να πουλήσουν μούρη στους Αρμενίους. Τις εκμεταλλεύτηκαν για εσωτερική κατανάλωση αλλά και ανέξοδη προβολή. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία και ένα άρθρο από μόνο του!

Το θέμα του σημερινού άρθρου, δεν είναι, πως η «δήθεν» εμπλοκή των Ελληνοκύπριων πολιτικών ήταν ένα φιάσκο. Αυτό, είναι πλέον ένα σύνηθες φαινόμενο σε ετούτο τον τόπο, και η ρίζα πολλών από τα κακά που μας βασανίζουν. Το να «εξάγουμε» ήθος και παραμύθια της Χαλιμάς για αγώνες δίπλα από Αρμενίους και άλλους ταλαίπωρους έγινε δεύτερή μας φύση! Αλλά ας πάμε στο θέμα αυτού του άρθρου. Οι τελευταίες εξελίξεις του Ναγκόρνο Καραμπάχ με προβλημάτισαν ιδιαίτερα. 35 χρόνια οι Αρμένιοι πάλευαν για την ανεξαρτησία τους. 35 χρόνια ψηφίσματα, καταδίκες για τους Αζέρους για εθνοκαθάρση κ.λπ., και τελικά ο πόλεμος των 44 ημερών μαζί με όλες τις αναταραχές που βιώνει παράλληλα η ανθρωπότητα έφερε το τέλος του Ναγκόρνο Καραμπάχ και των ίδιων των Αρμενίων. Οι οποίοι ηττημένοι και στον πόλεμο και στη διεθνή υπόστηριξη, τις τελευταίες μέρες επιλέγουν να εγκαταλείψουν το Ναγκόρνο Καραμπάχ παρά να επιλέξουν να μείνουν. Η Ρωσία που υποτίθεται διατηρούσε καλές σχέσεις με τους Αρμενίους, τους άφησε στο έλεος του Θεού. Τα πραγματικά γεγονότα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι αυτό έγινε εξαιτίας μιας κοινής στρατιωτικής άσκησης του Ερεβάν με τις ΗΠΑ. Η Ρωσία μετακινείται πλέον στον απλό ρόλο του μεσολαβητή. Οι ειρηνευτικές της δυνάμεις επί του εδάφους προσπαθούν να διασφαλίσουν την αποχώρηση των αμυντικών στρατευμάτων των Αρμενίων.

Δεν σας κρύβω ότι η κατάληξη του Ναγκόρνο Καραμπάχ προκάλεσε άπειρους συνειρμούς μέσα στο κεφάλι μου. Συνειρμούς για τους δικούς μας αγώνες εδώ και 50 χρόνια. Πολλοί προβληματισμοί και σκέψεις για τη δική μας μοίρα. Δυστυχώς, όλα έχουν ένα τέλος! Κάποιες φορές εξαιρετικά βίαιο, κάποιες φορές σταδιακά. Εύχομαι να τα μετρήσαμε σωστά! Γιατί όσους αγώνες και να κάνουμε, όσα ψηφίσματα και να έχουμε από τον ΟΗΕ, όσες καταδίκες ή κυρώσεις και να ενεργοποιήσει η ΕΕ η ουσία είναι μία! Με όλα αυτά λύσαμε το Κυπριακό; Καταφέραμε να έχουμε μια πατρίδα και ενωμένη; Καταφέραμε να εξασφαλίσουμε ότι οι δύο κοινότητες συνεργάζονται και συμβιώνουν; Πολύ φοβάμαι ότι η Τουρκία ήδη έχει υποχρεώσει πολλούς Τουρκοκύπριους να εγκαταλείψουν την κατεχόμενή μας γη. Και η κυριαρχία της Τουρκίας στην κατεχόμενη γη μας, θα σημάνει και τη δική μας εξαφάνιση, όσο ακραίο και αν σας ακούγεται τώρα.

Εδώ και μέρες παρακολουθώ διάφορες αναλύσεις για το Ναγκόρνο Καραμπάχ. Όλες οι αναλύσεις έχουν ένα κοινό στοιχείο. Το στοιχείο των χαμένων ευκαιριών για τους Αρμένιους και της ψευδαίσθησης που προκαλεί το δίκαιο του αγώνα. 35 χρόνια αγώνα και τα έχασαν όλα. Εμείς;